Аляксей Талстоў - Мінакі

Іх заганялі ў глухія завулкі ды білі нажамі. Мужчынаў гвалцілі ды білі нагамі ў твар, пакуль ад яго не заставалася адно крывавае месіва.

Жанчын прымушалі нараджаць…

Тых, хто падаў, заколвалі віламі ці перабівалі ім сякерамі шыі…

Аналагавыя недарэчнасьці, сэпэршоў, бі-бі. Іх гналі прэч з наседжаных месцаў, гналі, як шкодных ды небясьпечных плюшавых сябручкоў…

Залаты век талерантнасьці…

У імя.

Але цалкам верагодна, што такое апісаньне не адпавядала рэчаіснасьці. Канечне, хутчэй за ўсё гэта толькі сухая трактоўка першага ўражаньня, пазбаўленая якіх бы там ні было спробаў пакорпацца ў сапраўднай сутнасьці чалавека, зазірнуць у глыбіню сэрца, якое не заўжды бывае такім непаўнаводным. Але правілы ёсьць правілы. Ды і часу ж няма. Ні часу, ні жаданьня асаблівага. Зазвычай усё менавіта так, і аб’ектыўнасьць у чарговы раз перамагае. А насамрэч пацан жа быў зусім не такі. Нават поўная супрацьлегласьць. Зусім іншыя характарыстыкі ў галаве… некага яшчэ. Каму судзіць? Каму верыць? Канечне…

Адчыненая фортка напаўняла пакой сьвежасьцю. Ахайна прыбраны ложак, чыстыя шпалеры і лёгкая пара над кубкам ранішняй гарбаты. А можа і вечаровай. Адно, чаго не ставала, – гэта разабрацца з часам і пачаць нарэшце фільтраваць думкі… думкі… думкі. А так пакою патрэбна толькі сьвежае паветра, ну, і яшчэ, можа, некалькі гукаў. Падумала – і падышла, і націснула пімпачку на калёнцы, і закінула ў плэйліст тэчку. “Менавіта тое, што сёньня мне найбольш адпавядае”, – так і ёсьць, галоўнае – граматна адзначыць пункт старту. І, спакойна набіраючы хуткасьць, не панікаваць і слухаць дынамік. І яшчэ не забываць трымаць у полі зроку зямлю, бо рызыкаваць вяртаньнем – ніколі не было праяваю добрага густу. Але ўсё гэта – толькі развагі пра абстракцыі. Пра ўлюбёную вытанчанасьць ды ўзьнёсласьць. Яна выдатна разумела, што грунтуе сваё жыцьцё на дэталях, на маленькіх фрагмэнтах, на чымсьці канкрэтным, што само па сабе толькі частка агульнай карцінкі. Імгненьне фотакарткі, дзе дзяўчына, якая так імкнецца нарэшце адбыцца, стаць сабою, стаць чымсьці цэлым, створаным з самых лепшых, самых прыгожых аскепкаў разьбітага люстра сусьвету. Сьцьвярджэньне. Часам дастаткова любі-май мэлёдыі ці нават паху для таго, каб адчуць упэўненасьць, каб надаць розуму яснасьці. Зрабіць пачуцьці больш яркімі ды ператварыць усю гэтую бясформенасьць у каралеўства якіх-ніякіх, але хіба троху сыстэматызаваных вобразаў. Калаж? Толькі ня трэба падсоўваць ёй гэтую танную фігню. Трэба адрозьніваць мастацтва ад рэальнасьці, выявы ад аб’ектаў. Словы… Словы ад словаў.

Можа, ранак і быў трохі сумны, але няма ніякіх прычынаў для хваляваньня. Усё тлумачыцца вельмі проста. Не заўжды хочацца рабіць тое, што хочацца рабіць. Напрыклад, так. І абавязкова дадаць, што ўсё гэта часова і што плітка чакаляды з лёгкасьцю ўсё паправіць. Ці папросту ўтыкаць у кліпы, у прыгажосьць твараў і ўпэўненасьць позіркаў і самой зрабіцца прыгожай і ўпэўненай.

То бок, зрабіць выгляд што сумняваесься, а пасьля ўсё ж такі знайсьці доказы адваротнага і такім чынам – перамагчы ды атрымаць усе бонусы. Але ў любым выпадку ўсё будзе нармалёва. Ледзьве заўважная ўнутраная ўсьмешка ўжо рыхтавалася паказацца на паверхні, нягледзячы на тое, што ў галаве шэрае сьвятло размазанай восені ўсё яшчэ працягвала сваё ціхае мармытаньне.

“…толькі трэба яшчэ крышачку размыць. Угу. Ня так упэўнена… трошкі blur-у. Вось так”.

Але на самой справе… Хоць штосьці можа быць на самой справе, калі ўся гэтая халерына зьмяняецца кожнае імгненьне, калі пра ніякую ўпэўненасьць і гаворкі няма, і мы ўсе толькі робім выгляд, што спрабуем “не губляць зямлю з поля зроку”. Для большасьці гэта адзінае, што можна бачыць і асэнсоўваць хіба з нейкай выразнасьцю, а астатняе, верагодна, толькі тая поза, разлічаная нават не на кагосьці, а на самога сябе.

Тшш…

Толькі заўжды мець гэта на ўвазе нязручна. Спрашчаць прасьцей.

Канечне, усё гэта адна непрыкрытая наіўняціна… ды ўнутраная ўсьмешка неўзабаве перамагае шэрае сьвятло і адразу робіцца лягчэй і прыемней. І гадзіньнік у ніжнім куточку экрана не выклікае насьцярожанасьці ды спакойна гоніць свае маленькія адрэзачкі далей у адвечнае “усё будзе крута!” Іншыя варыянты і не прымаюцца. Вусны варухнуліся і – ура. Яна адпіла гарбаты. Зраніцы гарбата заўжды мусіць быць сьвежай і крыху мацнейшай, чым звычайна. Гэта была адна з умоваў таго, што дзень будзе добрым, канечне, разам з сотнямі іншых умоваў ды ўмовачак, якія таксама займаюць свае, няхай часам і зусім нязначныя месцы ў жыцьці сапраўднага чалавека.