Аляксей Талстоў - Мінакі

Містыка?!

Яшчэ якая!.. Ды і ў хайло можна сунуць, а пасьля цалаваць гэтыя цнатлівыя вусны, пакуль сілы ня скончацца. Плакаць, складаць з плястмасавых кубікаў канструктару арбітальныя станцыі ды засяляць іх кацянятамі, што з жаласьлівым мяўканьнем штовесну вылазяць з-пад брамы закінутага сто гадоў таму гаража. Можна абжэрціся кіслаты ды пайсьці пагуляць па дахах, паразмаўляць з ветрам сапсаванайпратэрмінаванай роднай сталіцы. Казкі на сьценах пісаць, а пасьля заўважыць якую-небудзь бабульку, зарадзіць ёй з размаху, абняць ды вершыкі дзіцячыя на вушка нашэптваць… нашэптваць…

Канечне, ўсё гэта толькі забаўкі, але глыбей капаць было небясьпечна. Ня ўсё ўнутры было такім прыгожым, як падавалася па той усьмешцы, зь якой Васілёк назіраў за рэзкімі рухамі вераб’я, што вокамгненна саскочыў зь літой чорнай агароджы на плітку ходнікаў і корпаўся ў шалупіньні семачак, якое пакінулі па сабе разьвясёлыя маладзёны з тэчкамі ды партфэлямі. Верабей скокаў зь месца на месца, але так анічога і ня мог знайсьці. Зрэшты, халера з ёй, з гэтай птушкай. Часам Васіль сапраўды падвісаў. Паглыбляўся ў тое, што на сьвежую галаву падавалася зусім нязначным. Часам забываў пра ўсе гэтыя каштоўнасьці ды, падавалася, пачынаў верыць у нешта іншае, зусім не характэрнае для чалавека. Натуральна, хлопец перабольшваў. Як жа тут абысьціся без максымалізму, калі гэта такі значны, нават неабходны сродак для самастанаўленьня асобы.

Ультрарамантыка!

Асадка бегала па паперы. Вочы блішчэлі. Уз’юшанасьць ды захапленьне. Але праз два імгненьні – невыразны цень марнасьці, ды зноўку тысячы самаходавых колаў, і яшчэ ўвесь гэты фон: рухавікі, людзі, вецер, птушкі ды лёгенькі халадок за каўнер. Дзеці восені малююць карцінкі ды ствараюць настроі. Мокрыя пасьля дажджу лавы. Калі прыгледзецца, то можна пабачыць, як у кропельках вады адлюстроўваюцца верхнія паверхі будынкаў, дроты, неба, афарбаванае ў колеры лакіраванага дрэва. Калі ўзірацца, то можна пабачыць куды больш, чым аб’ектыўную рэальнасьць, але ўсё ж такі ёсьць нейкая небясьпечнасьць зайсьці настолькі далёка, што ейныя віры зацягнуць з галавою, …а людзі прызначаць пэнсію па інваліднасьці.

Але… Ізноўку падвіс…

А тым часам на суседняй лавачцы зьявіліся Бусьлік ды Воўк Вова.

– Добры вечар, шаноўныя хлопчыкі і дзяўчынкі!

– Прывітаньне, сябры!

– Ведаеш, Вова, калі я ўчора віў сабе гняздо на даху галоўнага будынка, то выпадкова пабачыў, як галоўны чалавек, што жыве ў галоўным пакоі…

– Паслухай, Бусьлік, давай кажы адразу, а то мы з рабятамі ўжо хутка стомімся ад усіх гэтых тваіх бясконцых, мля, адвечных гэтых тваіх прадмоваў, мля… хопіць нам галоўных!

– Добра, добра, Вовачка не хвалюйся, я больш ня буду, ня буду, ня буду!

– Ну дык не цягні ж, Бусьлік! Кажы хутчэй, нам насамрэч вельмі цікава!

– Ну дык вось, кажу. Сядзеў я сабе спакойна ды віў гняздо на даху галоўнага будынка. А гэты галоўны чалавек раптам адчыніў акно і пачаў крычаць што было моцы: “Дайце мне дажджу! Я больш так не магу! Дапамажыце ж мне хто-небудзь! Дайце дажджу!!! Божа! Божа, калі ты мяне чуеш, дай мне дажджу!” – ён уздымаў рукі да неба і плакаў. Я бачыў, як з вачэй яго ліліся аграмадныя сьлёзы, як ён енчыў, бы маленькі хлопчык. “Божа, зьлітуйся нада мною, толькі да цябе ўзношу я свае малітвы! Ніспашлі мне дажджу, і тады я пастаўлю табе помнік на галоўнай плошчы самага галоўнага горада!”

– Бусьлік, а Бусьлік? А што гэта ты сьвісьціш?! А ты не сьвісьці!

– А я й не сьвішчу, гэта мы, бусьлікі, так размаўляем.

– Дакладна не сьвісьціш?

– Не.

– Ну добра, тады мы з рабятамі табе паверым і папросім вас працягваць свой даклад.

– Ну Вовачка, які ж гэта даклад. Гэта толькі казка на ноч. Каб нашыя хлопчыкі і дзяўчынкі добра спалі і не варочаліся ў ложках. Ы.

– А гэта ты да чаго? Вось гэтае “Ы”.

– Ай, лядзь, адчапіся!.. Дык вось… І ўзьняў ён рукі да нябёсаў. Ды прыслухаўся госпад да ягоных малітваў. Ды запоўнілі неба хмары чорных крумкачоў, ды засьпявалі анёлы, ды затрубіў у рог…

– І паліло!

– Так, менавіта! Гэта была яшчэ адна праява міласьці госпада нашага! Устанем жа на калені, таварышы, ды праславім імя божае, бо сказаў ён:

ТОЛЬКІ З ЧЫСТАГА ЗОЛАТА

Ды ў тое ж імгненьне пайшоў дождж. Ды накрыў усю зямлю.

– А што было з гэтым чалавекам?

– У тое ж імгненьне ён памёр ад шчасьця!

– Ну што, шаноўныя хлопчыкі і дзяўчынкі, вось якую цікавую гісторыю распавёў нам сёньня Бусьлік.