Аляксей Талстоў - Мінакі

Насамрэч хлопец даволі хрэнова прыжываўся ў кампаніях ды праз гэта часта плакаў і дэпрэсаваў, толькі, можа, менавіта так ён і хацеў жыць. Можа, вось гэты стан і быў для яго натуральным? Скрайні рамантык-радыкал, што з задавальненьнем навешвае сабе на твар маску і з асалодаю назірае за тым, як пакрысе ўсё менш заўважнымі робяцца швы, як з цягам часу разгладжваецца скура. І калі ня ведаеш, дык ужо і не адрозьніш, дзе яна ёсьць, гэтая сапраўднасьць. Толькі ўсе гэтыя сьцены насамрэч існавалі толькі дзеля таго, каб іх руйнаваць. І ў гэтым была галоўная тэма Васілёвай “сутнасьці”. Падавалася, што чым большая плошча, тым глабальней усё можна зьмяніць, тым далей скокнуць. Прастора ўяўляла сабой патэнцыйную магчымасьць для стварэньня, для творчасьці ды самавыяўленьня. Пустэча, якую трэба запоўніць. Неадкладна трансфармаваць у што-небудзь сьцьвярджальнае, штосьці са знакам “+”. Хацелася. Вельмі хацелася быць чалавекам, быць значным і… сапраўдным. Непасрэдна браць удзел ува ўсім гэтым, у такім розным і неадназначным. Хацелася перажываць, разрывацца на кавалкі, перапаўняцца пачуцьцямі, гарэць агнём у вачах, ды нарэшце пакінуць гэтую хворую звычку турбавацца пра тое, чаго яшчэ не было, пра цьмяную і ненадзейную будучыню!.. А навокал жа… Навокал штосэкунду адбывалася столькі ўсяго рознага, столькі цікавага, столькі, як падавалася, вартага ўвагі, што ў хлопца ледзьве ставала моцы стрымлівацца.

Стрымлівацца – асноўнае патрабаваньне, закладзенае падчас выхаваньня нашчадкаў. Абавязкова ўдзячных нашчадкаў. Стрыманасьць – як найлепшая якасьць чалавека. Канечне, гэтыя патрабаваньні пасьля выходзілі бокам, але штосьці зьмяняць у такім выпадку звычайна ўжо позна. Заўжды позна.

Угу. Угу… кропелька… Маленькая кропелька сарвалася з хмаркі ці аднекуль яшчэ і ўпала ў лужынку. У ёй лісьцейкі, піўныя корачкі, фігня ўсялякая, недапалкі. Чаго толькі там не сустрэнеш!.. А кропелька як была вадою, так і засталася. Была маленькаю ды самотнаю, а апынулася разам з усімі… лужынкаю сталася… Дожджык жа прайшоў – вось адкуль кропелька!

Васілёк крочыў па вуліцы і кранаў позіркам гзымсы і вадасьцёкі, адпраўляў у апошнія палёты жоўтае лісьце. Слухаў песьні самаходаў і выпадковых людзей. Тэлефонныя размовы заляталі ў вуха і пакідалі своеасаблівы фон у думках. Кавалкі фразаў, бязьзьвязная мазаіка горада, пад завязку набітага інфармацыяй. Запоўненага эмоцыямі і фактамі, рэакцыямі і пяшчотаю апошніх цёплых праменьчыкаў. Усе былі на сваіх месцах, але як можа быць інакш, калі заўжды ўсё на сваіх месцах. Кожная дэталь шчыльна падагнаная ды адладжаная, нішто ня можа парушыць нармальную плынь жыцьця, бо гэтая плынь ні ад чаго не залежыць, не падпарадкоўваецца аніякім законам. Увогуле якая розьніца мэханізму, што за ўнутраныя працэсы адбываюцца ў адным зь ягоных кампанэнтаў. Калі штосьці перастане працаваць, то адразу ж знойдзецца замена. У чароўнай скрынцы супэрмэханіка ўсе запасныя дэталі заўжды ў наяўнасьці.

Але што да перакананьня ў наяўнасьці гэтага самага чароўнага пэрсанажа, то Васілёк усё ж ня мог адказваць адназначна. Зашмат літаратуры было перачытана і зашмат схаваных амбіцый зьмяшчалася ў ім для таго, каб аддаваць сваё жыцьцё ў рукі чагосьці няпэўнага і, што яшчэ больш важна, увогуле дапускаць кагосьці да кіраваньня сваім лёсам. Толькі ён сам быў усім. Але, натуральна, гэткая брыдота ня мела нічога агульнага з сапраўдным становішчам. Нясьціплыя думкі маладога чалавека, пазбаўленага адчуваньня зямлі пад нагамі. Ды што тут казаць, усе дзеці перабольшваюць, ды асабліва тыя, каго з маленства вучылі трымацца падалей ад кепскіх кампаній і хто верыў ва ўсю гэтую лухту, у тое, што старасьць усоўвае ў маладыя галовы з марнай надзеяй вярнуць лепшыя гады свайго юнацтва. Толькі ім усім не стае сілаў прызнаць, што нічога на самой справе ня вернеш, што кіно назад не пракручваецца і іншага сэансу ня будзе. За тытрамі адразу надыдзе сьмерць рэжысэра і выканаўцы ўсіх галоўных роляў. Усе атрымліваюць толькі тое, што могуць атрымаць, нічога больш нікому ня сьвеціць.

Пра гэта Вася зараз ня думаў, яго цалкам захапляла восень, сьвежасьць мокрых вуліц, сонца.

Ды яшчэ нейкая лёгкасьць і неабавязанасьць, дурное, шалёнае адчуваньне свабоды, што мяжуе з пакінутасьцю. Вочы беглі па зямлі, ахайна схаванай пад роўнай пліткай. Усё дзеля камфорту чалавека, найвышэйшай каштоўнасьці гэтага дзіўнага сьвету.

Дыгітальнасьць.

Раззлаваны натоўп гнаў іх прэч ад цэнтральных пляцаў. Акрываўленая разьдзертая вопратка, зьбітыя ногі. Наўздагон несьліся праклёны, брудная лаянка ды атручаныя дроцікі.