Андрэй Латыголец - Дні без лета

– Я ведаю… Пра гэта цяпер гавораць па ўсім Нью-Ёрку, – роспачна адказаў мужчына.

Макар надзеў рэспіратар і пачаў павольна адступаць, не спускаючы мужчыну з прыцэлу. Акуратна сышоў уніз па прыступках. Марудна, каб у полі зроку заставаўся ўвесь дом, наблізіўся да машыны. Адчыніў дзверы і сеў, па-ранейшаму цэлячыся ў мужчыну. Той, не зварухнуўшыся, глядзеў услед.

– Паехалі, – спакойна сказаў Макар Кіры.

Машына рэзка кранулася з месца, і Макар на хуткасці зачыніў дзверы.

Кіра вывела «кадылак» на Фрэнсіс-Льюіс-бульвар і, не зніжаючы хуткасці, пагнала па горадзе. Калі яны праехалі некалькі кварталаў, Макар мякка дакрануўся да яе рукі. Кіра дрыжала.

– Можаш зменшыць хуткасць, – спакойным тонам сказаў ёй Макар.

– Мы дакладна робім усё правільна? – запавольваючы машыну, спытала яна.

– Іншага выбару не было. У нас мала часу, трэба як мага хутчэй пакінуць горад.

На твары Кіры яшчэ не высахлі слёзы, і яна дрыготкімі рукамі спрабавала выцерці шчокі. Толькі цяпер Макар адчуў, як шалёна б’ецца яго сэрца. Ён паклаў стрэльбу на калені руляй да дзвярэй і паглядзеў у акно.

Вуліца наперадзе паступова звужалася. Раней машыны стаялі толькі абапал шашы, цяпер жа бязладна тоўпіліся ледзь не пасярод дарогі і перашкаджалі ехаць. Дамоў у гэтай частцы раёна рабілася ўсё менш, замест іх з’явіліся густыя зараснікі дрэў, спрэс засыпаныя шэрым попелам.

Макар паглядзеў у бакавое люстра. Здаецца, «хваста» не было. Нью-Ёрк замёр у маўкліва-таямнічай невядомасці катастрофы, якая нечакана абрынулася на гэтыя каменныя джунглі.

Пад’язджаючы да скрыжавання з Крос-Айлэнд-паркуэй, Макар сказаў Кіры спыніць машыну ля бардзюра.

– Філіп казаў, што, даехаўшы да Крос-Айлэнд-паркуэй, мы павернем налева, а там будзем ехаць прама, пакуль не выедзем да моста. Давай мяняцца месцамі, далей павяду я.

Макар вылез з машыны, хутка абышоў габарытны «кадылак» і, калі Кіра пералезла на пасажырскае сядзенне, сеў за стырно.

Павярнуўшы налева, ён павёў «кадылак» на Крос-Айлэнд-паркуэй. Вуліца была вузкай, значна вузейшай за Фрэнсіс-Льюіс-бульвар. Справа стаялі аднапавярховыя прыватныя дамы, злева раслі густыя каштаны.

Далей дарога раздзялілася на дзве часткі. Макар узяў правей і паехаў пад гару па больш адасобленым участку.

– Калі ты хвалюешся, што мужчына выкліча паліцыю – гэта пустое, ты ж бачыш, што робіцца навокал. Клопатаў у краіне і без гэтага хапае, – паглядзеўшы на Кіру, якая сцішылася ля акна, сказаў Макар. Ён добра разумеў, што яна ў шокавым стане, таму з ёй трэба размаўляць.

– Цяпер галоўнае – перасекчы мост і па патрэбнай трасе ехаць углыб краіны, бліжэй да мяжы, наколькі гэта будзе магчыма.

Кіра па-ранейшаму маўчала.

– Глядзі, што ў нас ёсць! – нечакана ўзрадаваўся Макар. – Гэта ж GPS-навігатар з функцыяй відэарэгістратара! Ты разумееш, што цяпер мы зможам настроіць маршрут куды захочам?!

Кіра апатычна паглядзела на планшэт, прыладжаны да панэлі побач са спідометрам і на які яны спярша не звярнулі ўвагі.

– Мы нават зноў зможам здымаць відэа.

– Хопіць з нас відэа… – стомлена сказала яна.

Макар знізіў хуткасць. Праз кінутыя машыны на дарозе ўтварыўся затор. Чырвоны «Форд» наперадзе заняў амаль дзве паласы, і яго дзверы былі шырока адчыненыя: хутчэй за ўсё, людзі ратаваліся ўцёкамі. Макар асцярожна аб’ехаў перашкоду і накіраваў аўто далей.

Яны мінулі велізарны дыскаўнтар, які быў справа. Марадзёры ўжо не хаваліся: некалькі чалавек цягнула цялежкі з ежай праз пабітыя шкляныя дзверы да аўтамабільнай паркоўкі.

– Відаць, сапраўды адбылася сур’ёзная катастрофа… – трагічна засведчыў Макар.

– Скажы, ты б забіў таго мужчыну, калі б усё пайшло не па тваім сцэнарыі? – нечакана спытала Кіра.

Хлопец моцна сціснуў стырно.

– Калі б нам штосьці пагражала, у мяне проста не было б выбару…

– Макар, што з намі сталася?..

Дарога, пятляючы, урэшце зноў вывела іх на Крос-Айлэнд-паркуэй, ператварыўшыся ў магістраль. Наперадзе ўжо праглядаліся калоны падвеснага моста Уайтстоўн.

Макар прытармазіў. Магістраль была цалкам забітая машынамі, і пакуль ён не разумеў, ці гэта масавы затор, калі ўвесь рух спыняецца, ці людзі даўно пакінулі ўсе гэтыя машыны і рушылі далей пешшу.

На пад’ездзе да моста дарогу перагарадзіў доўгі і вялікі грузавік «петэрбілт».

– Д’ябал, горад так проста не пакінеш, – вылаяўся Макар. – Магчыма, за мостам давядзецца шукаць новую машыну…

Кіра моўчкі слухала яго.