Андрэй Латыголец - Дні без лета

– Надзяваем рэспіратары, – сказаў Макар. – Так будзе бяспечней!

Праз імгненне яны ўжо беглі ўздоўж Фрэнсіс-Льюіс-бульвар. Будынкі ў гэтай частцы горада былі пераважна аднапавярховымі. Прыватныя дамы чаргаваліся з крамамі і кіёскамі, фаст-фуд-забягалаўкамі і запраўкамі. Навокал было пуста, і толькі на іншым баку дарогі беспрытульны сабака, выцягнуўшы са сметніцы штосьці ядомае, прагна аплятаў свой сняданак.

– Абавязкова трэба знайсці машыну! – мінуўшы яшчэ колькі кварталаў са скрыжаваннямі, сказаў Макар. – Шкада, што Філіп загінуў, у яго добра атрымлівалася ўзломваць замкі.

– Можа, і мы паспрабуем?.. – роспачна спытала Кіра.

На скрыжаванні з Дваццаць пятай авеню на вузкай вулачцы абапал дарогі стаяў шэраг прыпаркаваных машын. Макар падбег да першай, серабрыстага «нісана», і, прыціснуўшыся рукамі да шкла, зазірнуў у салон, а потым тузануў дзверы. Тыя не паддаліся. Хлопец хутка прабегся да канца завулка, аглядаючы машыны. Усе, як і чакалася, былі зачыненыя.

– Давай паспрабуем выбіць шкло і завесці, – безнадзейна прапанавала Кіра.

– У нашым выпадку лепш ісці наперад, пакуль хто-небудзь не падбярэ нас па дарозе і не вывезе за горад!

– А далей што, Макар? Куды далей?

Макар цяжка ўздыхнуў.

– Будзем прарывацца ўглыб краіны. Зробім усё магчымае, толькі б аказацца далей ад горада. Цяпер гэта ў прыярытэце. Аднак наўрад ці нас давязуць адсюль да самай мяжы з Канадай. Ды і наогул мала хто захоча ля нас спыняцца. Таму будзем шукаць часовы прытулак, прасоўваючыся наперад кароткімі перабежкамі, пакуль попел не развеецца і мы не апынёмся ў больш бяспечным месцы…

– Макар, Філіп казаў, што ў Амерыцы заставацца рызыкоўна.

– Я памятаю, але што рабіць?..

– Проста не трэба было пакідаць метро. Чаму я цябе паслухала і не паспрабавала адгаварыць? Гэта была дурная задума… Што мы нарабілі…

Макар разгублена агледзеўся. Сітуацыя і сапраўды была катастрафічнай. Спярша ён нават усумніўся ў правільнасці сваіх дзеянняў і амаль вырашыў плюнуць на ўсё, пабегчы назад да пікапа, забраць ключы і паспрабаваць адшукаць дом Філіпа і Джэсікі. Аднак што далей? Попел марудна асядаў на пустыя і бязлюдныя вуліцы, і гэта падштурхоўвала хлопца не стаяць на месцы. Гэтыя ападкі маглі быць радыяцыйнымі, пагражалі апрамяненнем, таму кожная хвіліна на адкрытай прасторы магла прывесці да трагедыі. Рашэнне неабходна было прымаць зараз жа, рашучае і беспаваротнае рашэнне. Макар паглядзеў на сваю руку, якая сціскала стрэльбу, і на яго твары з’явіўся злосны ашчэр. Адразу ўзнікла адчуванне сваёй моцы. Ён мужчына, які вырашыў вывесці сваю жанчыну за межы метро, і цяпер праз яго пралік яны абое ў пастцы. Колькі можна трываць уласную нерашучасць і згрызоты сумлення? Дзяцінства скончылася! Далоў інфантыльнасць! Такія думкі прывялі яго ў парадак. Макар пстрыкнуў засаўкай стрэльбы і ўпэўнена падышоў да Кіры.

– Дзяўчынка мая, я хачу, каб ты мне даверылася. З намі ўсё будзе добра! Не бойся, я абараню цябе, ты толькі вер мне і ні ў якім разе не кідайся ў паніку. А я абавязкова што-небудзь прыдумаю. Дамовіліся?

Кіра моўчкі паківала галавой.

– Паабяцай мне, што калі я пачну рабіць нешта нязвыклае, то ты не будзеш мне перашкаджаць. Я проста хачу, каб ты ведала, што нічога такога я б у іншай сітуацыі не зрабіў і што толькі цяперашнія абставіны вымушаюць мяне ісці на крайнасці. Добра?

– Макар, скажы мне, што ты не збіраешся нікога забіваць, – паглядзеўшы, як ён трымае ў абедзвюх руках стрэльбу, пралапатала Кіра.

– Абяцаю.

Яны зноў пабеглі па вуліцы. На скрыжаванні з Шаснаццатай авеню Макар прыпыніўся ля кустоў шыпшыны побач з прыватным домам. Паглядзеўшы па баках, яны схаваліся за яго засыпанымі попелам галінамі, і Макар наставіў рулю стрэльбы на дарогу.

– Пачакаем пяць хвілін: калі нікога не з’явіцца, у мяне, прынамсі, не будзе згрызот сумлення, што я не паспрабаваў…

Чаканне было сапраўднай пакутай. Час цягнуўся марудна, а навокал нічога не адбывалася. Усё той жа попел, маўкліва-змрочны Нью-Ёрк, і, як ні дзіўна, ні адной жывой душы.

Макар утаропіўся ўдалячынь.

На імгненне яму падалося, што дзесьці паблізу пачуўся гук рухавіка. Праз хвіліну ўжо дакладна было зразумела, што па Фрэнсіс-Льюіс-бульвар едзе машына. Яны напружана чакалі. Углядаючыся ў дарогу праз шэрую шапку кустоў, ужо можна было запрыкмеціць нешта чырвонае. Машына рухалася на вялікай хуткасці. Макар паклаў палец на курок і падрыхтаваўся рэзка выскачыць на дарогу. Аднак калі машына была яшчэ за некалькі кварталаў ад іх засады, пачуўся непрыемны гук тармазоў. Чырвоная «аўдзі» (цяпер яна была добра бачная), пакінуўшы на асфальце палосы смаленай гумы, рызыкоўна ўпісалася ў паварот і знікла з поля зроку.