Андрэй Латыголец - Дні без лета

Багажнік адчынены, і яны кладуць туды сумкі. Попел павольна асядае на будынкі, аднак ужо не так густа, як учора. Камякі не надта буйныя, але вуліца спрэс ахутаная шэрай смугой. Кіра на імгненне ўздымае камеру. Неба не відаць – адзін шэры змрок.

Філіп сядае за стырно і заводзіць рухавік.

– Пачакайце, я штосьці забыў! – гаворыць Макар.

– Давай хутчэй!

Кіра садзіцца на задняе сядзенне і праз акно наводзіць камеру на дом, да якога пабег Макар. Праз суцэльную шэрасць яго сілуэт нібы ў тумане. Некаторы час хлопец нешта робіць. Філіп нервова сігналіць.

– Давай жа, – даносіцца з-за кадра яго раздражнёны голас, і Макар хутка вяртаецца да машыны. Залазіць у салон і гучна зачыняе дзверы.

– Я пазначыў каардынаты нашага далейшага маршруту, калі гэта каму-небудзь спатрэбіцца, – кажа Макар Кіры, уладкоўваючыся на сядзенні.

Філіп выязджае на вуліцу.

Макар бярэ ў Кіры камеру і паварочвае яе да лабавога шкла.

Пікап паволі едзе па Уілетс-Пойнт-бульвар. Дарога цалкам засыпаная шэрым попелам. Невысокія дамы і іншыя будынкі аблепленыя попельным пылам, людзей нідзе не відаць, машын таксама, акрамя тых, што стаяць абапал дарогі. Філіп кіруе машынай спакойна, не перавышаючы хуткасці. Джэсіка моўчкі сядзіць на пярэднім сядзенні. У салоне вісіць напружанае маўчанне.

Некаторы час яны едуць проста, пакуль не дабіраюцца да перасячэння вуліцы з Фрэнсіс-Льюіс-бульвар.

– Да моста далёка? – пытае ў Філіпа Макар, зняўшы рэспіратар, каб перарваць агульнае маўчанне.

Філіп паварочвае налева, і яны бачаць наперадзе шырокую вуліцу з двухпалоснай дарогай. У процілеглым кірунку на ладнай хуткасці рухаецца некалькі дзясяткаў машын. З таго ж боку бачны прыпаркаваны ля бардзюра «хамер». Да Макара даходзіць, што гэта Нацыянальная гвардыя.

– Праз колькі кіламетраў наперадзе будзе паварот на Крос-Айлэнд-паркуэй, а там ужо блізка, – вытрымаўшы паўзу, адказвае Філіп, а потым таксама здымае рэспіратар.

Пікап праязджае яшчэ каля пяці метраў, і з левага боку, там, дзе сядзіць Макар, у корпус машыны нешта моцна ўдарае. Пікап скаланаецца, камера вылятае з рук Макара і б’ецца аб шкло побач з Кірай. Аб’ектыў захоплівае яе ногі. Яшчэ моцны штуршок – камера пераварочваецца і б’ецца аб дах салона. На аб’ектыве адразу з’яўляецца расколіна, якая праходзіць па дыяганалі праз увесь экран. Камера яшчэ некалькі разоў круціцца вакол сваёй восі і на нешта падае. Здымкі працягваюцца з вялікімі перашкодамі. Потым экран паступова цьмянее і робіцца чорным. Адусюль даносяцца невыразныя стогны, галасоў ужо не разабраць. Па-за салонам машыны мітусня. Немы лямант. Валтузня. Плач.

Запіс з гэтай камеры заканчваецца канчаткова.

Апрытомнеўшы, Макар не ведаў, колькі часу мінула з таго моманту, як яны трапілі ў аварыю. Ён убачыў сваю руку, якая звісала з адчыненых дзвярэй пікапа. Па руцэ тоненькім струменьчыкам тачылася кроў. У галаве шумела, быццам паблізу выбухнула моцная петарда і аглушыла яго непрыемным нізкім гукам. Яму спатрэбіўся час, каб зразумець, што ён жывы і яго не паралізавала. Спярша Макар паспрабаваў паміргаць. Павекі павольна апусціліся, але гэты рух аддаўся ў галаве цяжкім і тупым болем. Затым хлопец паварушыў пальцамі рукі, якая была ў полі яго зроку. Пальцы свабодна рухаліся. Тады Макар адважыўся сціснуць кулак, і ў яго атрымалася.

У галаве паступова праяснялася. Аднак хлопец разумеў, што болю ад магчымых пашкоджанняў і нават масавых пераломаў ён можа пакуль проста не адчуваць праз шокавы стан. Ён не рашаўся пачаць рухацца, каб яго зноў не выключыла. Урэшце Макар паспрабаваў глыбока ўздыхнуць. Грудная клетка лёгка пашырылася, нічога не балела. Цяпер неабходна высветліць, што адбылося з другой рукой. Ён сціснуў зубы і даў ёй адпаведныя каманды. Павольна, без рэзкіх рухаў – вось відаць і левую руку. Макар апусціў яе і, акуратна абапёршыся аб сядзенне, пачаў прыўздымацца.

Толькі сеўшы, ён змог убачыць усю карціну.

Яго абедзве нагі прыціснула дзвярыма, што ад моцнага ўдару ўвагнула ў салон. Прыціснула не надта сур’ёзна, так што Макар адразу ж пачаў вызваляць правую нагу з пасткі. І ў тое ж імгненне дзіка закрычаў.

Аднак закрычаў ён не ад болю. Спрабуючы вызваліць ногі, Макар паглядзеў наперад, туды, дзе сядзелі Філіп і Джэсіка.

Галава Філіпа нахілілася на правы бок, і з чарапной каробкі агіднай бледна-крывавай масай у салон сцякалі яго мазгі. Джэсіка напалову звісала з разбітага акна на дзвярах і не падавала ніякіх прыкмет жыцця. Яна забылася прышпіліць рэмень.