Сажида Сулейманова - Сайланма әсәрләр / Избранное

Ак конвертта адрес –
Казан.
Күк конвертта адрес –
Казан.
Казан, Казан,
сиңа язам.
Язам, бозам,
сызам-язам.
Язам –
килсә бәла-каза,
сиңа язам –
шатлык артса.
Эндәшмичә калсаң,
Казан,
шуннан авыр булмас
җәзаң.
Җырлар язам сиңа, Казан, –
түгел синдә җырлар аздан.
Казаныңда кайнат, Казан,
Иделеңдә айкат яздан.
Җырлап акса,
дөрләп янса,
димәк, яшим,
нурлы Казан!

Кичке шәфәкъ.
Яна офык.
Күктә – төрле төсләр.
Бик ямьле дә
һәм моңлы да
шушы җәйге кичләр.
Үрмә гөлкәй үрли, әнә,
ал нурларга сузыла.
Көн ачылды,
якты көнкәй,
узма әле, узма.
Үткәрмәдем көн кайнарын
изрәп, үрмә гөлдәй.
Саклап йөрдем таң нурларын
күңел түрләремдә.
Офыкларда шәфәкъ нуры,
балкый барча төсләр!
Нигә моңсу була икән
шушы җәйге кичләр…

Чәчәкләр – аланда,
чәчәкләр – болында.
Ак канат ромашка
гашыйклар кулында.

– Ярата, яратмый,
яратмый, ярата…
Өметле карашлар
иң соңгы канатта.

«Сөяме, сөймиме,
сөяме, сөймиме…»
Сөйгәне әйтмәгән
сүзне гөл сөйлиме?

– Ярата, яратмый,
ярата, яратмый…
Никадәр чәчәкләр
өзелгән канатлы.

Чәчәкләр – кырларда,
чәчәкләр – юлларда.
Табышкан, кавышкан
күп икән дөньяда.

Хисләр болыты
кыя күкрәгенә тап булды,
ватылды
челпәрәмә.
Өзелде,
сибелде җиргә
чын гәрәбә.
Әйләнеп кайтып эзләдең,
бөртекләп җыйдың тезләнеп,
ә җепкә тезмәдең.
Салкыннар алар, дымлылар,
чыкмы бу, бәсме…
Учыңда йөртәсең курынып 1 1 Курыну – югалтудан курку, кызгану. ,
кабат чәчелмәсме?

Чәчкә хисләреңне, букет итеп,
сөйгәнеңнең аяк астына
салма, салма, дускай!
Аларга бит,
ялгыш булса да, бер басыла.

Ак алъяпкычларда – ак канат,
күңел оча, гүя акчарлак.
Ак канат иңнәрдә,
җилферди җилләрдә,
күңел оча ерак җирләргә.

Аерылыр чак җитә, дусларым,
сизелмәде ун ел узганы.
Хуш, мәктәп, үз күрдең,
яшәргә көч бирдең,
канат куеп, безне үстердең.

Алда юллар, кайсын сайларга,
юллар чакыра әллә кайларга:
океаннар айкарга,
очарга айларга,
тормыш дәрьясында кайнарга…

Алъяпкычың, дустым, ак икән,
ак булса да, салыр чак җиткән.
Хыяллар ак җилкән,
кузгалырбыз иртән,
ерак юлга чыгар чак җиткән.

Саргаеп көйгәнне,
сөюдән үлгәнне
сөйлиләр борынгы бәетләр.
Янсаң да, көймә син,
саргаеп сөймә син,
замана гаепләр.

Үткәнгә иярмә.
Заманны иярлә –
чабышта чыныксын йөрәгең.
Юлчылар юл алыр,
моңлыга җыр калыр, –
кирәкле һөнәрең.

Ә җыр бит күтәрә.
Авыр юл үткәндә,
дәртле җыр һәрвакыт иң алда.
Ул ялгыз калдырмас,
арытмас, талдырмас –
сагышлы җырларга инанма.

Тик менә һаман да
бу яңа заманда
кешедә сагыш бар, кайгы бар.
Күңелләр көр була,
максатлар бер була,
ә юллар нигәдер аерыла.

Йолалар искерә,
тик менә хис кенә
һаман шул: буйсынмый, тузына.
Диңгезләр кушыла,
айга юл сузыла.
Ә күңел дигәнең өзелә, сызыла.
Күкләрне күкрәтә,
тауларны тетрәтә,
очканда очрашкан җисемнәр.
Нидә соң кодрәте? –
Күпләрне тетрәтә
янәшә җырланган исемнәр.

Мин дә җыр тыңладым.
Йокысыз төннәрем
таң белән тоташты, сизмәдем.
Ишеткәч, түзмәдем,
иясен эзләдем
күңелне кузгаткан сүзләрнең.

Эзләгән – тиз табар,
күңел бит – эзтабар,
бушлыкка чыдамый бик озак.
Бер тынса, бер тула,
җыр булып ургыла,
ә җырга юк йозак.

Бәлки, ул яңгырамас, –
кайда көз, кайда яз.
Эресен күңелләр юшкыны.
Яңарыр, онытылмас,
йөрәккә һәрчак хас
омтылу, ашкыну.

Тәңкә карлар,
алка карлар,
ап-ак карлар ява.
Җәйләр,
көзләр,
йөргән эзләр
кар астында кала.
Кара күзе,
сабыр йөзе,
әллә үзе якын.
Карлар ява,
карлар ява,
ә йөрәктә – ялкын.
Йолдыз карлар
һавалардан
нигә төшә җиргә?
…Күрми торсам,
онытыр идем, –
төшләремә керә.
Күктән йолдыз яудыралган
сөю бар, ди,
чындыр.
Салкын кышта
яндыралгач,
гыйшык уты – шулдыр.