Рафкат Карами - Кая чабасың, гомер юртагы? / Куда мчишься, рысак жизни?

– Үпкәләмә, үпкә бәлеше ашатырмын.

– Үзең аша!

– Ярый, бар, кер, – диде Хөрмәт, кызы ни әйтер икән дип, һәм, яннан карап, аның реакциясен белергә теләде.

– Ашыгасыңмыни?

– Юк та. Исән булсам, бер килермен әле, – диде егет, һаман аны үртәп.

– Бар, – диде кыз, иренен турсайтып, аннары дымланган күзләрен тутырып Хөрмәткә карады: – Хәзер хәлең ничек соң?

– Врач әйтте, өч көннән үләсең, диде.

– Ай Ходаем! – дип кычкырып җибәргәнен Мәнвия сизми дә калды, егетнең сүзләрен чынга алып.

– Хәзер шундый машина бар: предсказать может. – Ул эчтән генә көлде һәм мескен Мәнвияне кызганып та куйды. – Ярар, шаярттым гына, үпкәләмә. Гафу ит.

– Гафуың белән сату ит, акчасын миңа сдавать ит, – диде Мәнвия, иренен турсайтып, ләкин ачуы тиз басылды.

Урамда эре, йомшак кар ява, бөтен тарафта ак мамык оча сыман. Егет кызның иңбашыннан тотты да юл читендәге карга екмакчы булды.

– Юк, кирәкми, – диде кыз, ялварып. – Тагын аягыңны авырттырырсың.

Алар Гагарин урамы буйлап югары таба менәләр иде. Ике йорт арасыннан эчкә үттеләр, берсенең подъездына керделәр. Берәүнең пианинода уйнаганы ишетелә.

Хөрмәт, кызны сак кына тотып, яулык астыннан күренеп торган йомшак чәчләрен, аннары бер-бер артлы күзләрен, битен һәм, ниһаять, иреннәрен үпте. Музыка көчлерәк, дәртлерәк көй уйнарга тотынды. Егет тә, кыз да тагын да дәртлерәк кочаклаштылар, үбештеләр. Мәнвия бөтен гәүдәсе белән сылангач, егетнең тәнендә дәрт уянды. Кыз үзе дә шундый ук хәлдә: бөтен барлыгы яшьлек дәрте белән тулган. Ул егеттән башын аерып карап торды да кинәт аны кысып алды, башын егетнең башына терәде. Аннары егет тагын, суырып-суырып, Мәнвиянең тулышып-күпереп торган алсу иреннәрен үпте.

Югарыдан ишетелгән музыка тынды. Ара-тирә кешеләр кереп-чыгып йөри башлады. Алар йөрүдән туктагач, кыз читенсенсә дә, түзеп тора алмады – үзе дә Хөрмәтне яратып һәм якын итеп йөзенә, күзләренә карады. Аның озын керфекләре әле өскә күтәрелә, әле аска төшә. Хөрмәт юри күз карашын читкә төбәгән була, ләкин Мәнвиянең үзенә текәлгәнен сизеп тора.

– Ни уйлыйсың? – дип сорады кыз.

– Берни дә.

– Ник ачуланасың?

– Юк.

– Кайтыйк инде, – диде Мәнвия һәм ике-өч тапкыр яулыгын рәтләде.

– Аскарак төшер, чәчеңне күп күрсәтә, – ди егет, аны үртәп.

– Юк.

Алай итсә, шәһәрчә була, ә ул белми, ахры.

Урам. Җил бик көчле. Чыккач та җылы иде, салкынлык сизелә башлады. Хөрмәт, кызны үзенә таба борып, кочаклап алмакчы булды, кыз карыша, егетнең кулыннан тота, җибәрми – шаяралар.

Як-ягына карап алгач, Мәнвия:

– Без кайда соң? – дип сорады.

Егет кочагында озак торудан аның башы әйләнгән, зиһене чуалган иде, ахры.

– Әнә бит сквер.

– Әйе шул, – диде кыз, оялып һәм көлеп җибәрде.

Кызлар тулай торагына кайтып җиттеләр.

– Керәсеңме? Әйдә, туңгансыңдыр.

Хөрмәт вакытны карады, ризалашты.

Баскычтан төшеп килүче Рәҗия белән күрше бүлмәдә яшәүче кызга юлыктылар. Алардан алдарак атлаучы бер егеткә ишарәләп, Рәҗия, Хөрмәт кенә ишетерлек итеп:

– Тишек борын, – дип көлеп узып китте.

Бүлмәдә авылчарак кыяфәтле ике егет утыра. Болар Миңнираның авылдашлары булса кирәк. Хөрмәт кунаклар белән кул биреп исәнләште, чишенеп утырды, кулына өстәлдә яткан «Комсомолец Татарии» гәзитен алды. Анда күктә ниндидер серле нәрсә барлыгы турында язылган иде. Галимнәр төрле гипотезалар әйтә. Казанның физик-астрономнарына сораулар бирелгән, алар да төгәл белмиләр.

Хөрмәт шул хакта әйткәч, егетләрнең берсе:

– Болгариядә дә күргәннәр андый әйберләрне, – диде.

Миңнира егетләрнең берсенә хуҗалык сумкасы тоттырды, һәм алар саубуллашып чыгып киттеләр.

Мәнвия:

– Чәй куйыйммы? – дип сорады.

– Эчмим, рәхмәт!

– Туңмадыңмыни?

– Юк. Кил әле.

Мәнвия кулына чәйнек тотып өлгергән иде инде, аны өстәлгә куйды, егете каршына килде. Хөрмәт аны тезенә утыртты, кочаклады һәм кабарынкы кайнар иреннәреннән суырып үпте. Бераздан Мәнвия аның тезеннән төште.

– Ярый, мин ашыгам, – диде егет. – Мине хатыннар көтәдер.

– Нинди хатыннар?

– Минем өч хатыным бар бит: берсе – эшлеккә, икенчесе – кешлеккә, өченчесе – запаска. Мин намуслы кеше, хатыннарым барын үзем әйтәм.

Мәнвиянең ачуы килде, калын кара кашлары җыерылды, читкә борылды.

– Кит әле моннан! – диде ул кисәк кенә, аннары йомшара төште. – Китсәнә, булмаганны сөйләмә!

Тычканга үлем, мәчегә көлке дигәндәй, Хөрмәткә кызык, үзе киенә, үзе астыртын гына кызга карый, елмая.

Мәнвиягә аның хәзерге минуттагы шаяруы, ниһаять, барып җитте, ахры. Ә менә баягысы әле һаман хәтереннән чыкмый икән.