Рафкат Карами - Кая чабасың, гомер юртагы? / Куда мчишься, рысак жизни?

– Безнең коридорда төнлә әллә кеше, әллә җен йөри, – дип көлде Рәҗия. – Син килмисеңдер бит?

– Юк, – диде Хөрмәт, пальтосын салып, күлмәкчән генә калган Рәҗиянең зифа буена сокланып. «Бу сылуның нәрсәсе ошамагандыр ул «хайван»га?» – дип, эчтән генә Рәҗия сүзе белән теге егетне сүгеп ташлады.

Мәнвия Рәҗияне, күчтәнәчләр белән чәй эчик, дип, өстәлгә утыртты, ә үзе Хөрмәткә «Здоровье» һәм «Азат хатын» журналларын бирде.

Соңгысына ишарәләп:

– Анда «Коръән серләре»ннән өзек бар, – диде. – Хатын-кызлар, ир-атлар турында, бик кызык.

– Ә мин Айтматовның «Җәмилә»сен укыдым, – диде Рәҗия, тоткалы, бизәкле чынаяктан чәй уртлап. – Талант шулдыр инде ул: кечкенә генә повестьта кешене үзенә җәлеп итәрлек, искитәрлек итеп гасырлар буена язылган мәхәббәтне үзенчә аңлатып бирә. Үзеңне ниндидер сихри дөньяда хис итәсең, җирдә икәнеңне онытасың…

Хөрмәт, әдәбият-сәнгать дәрьясында сай йөзгәнлектән, бу теманы дәвам иттерә алмады.

Егетнең дәшмәвен, югалып калуын күреп, сизгер күңелле Мәнвия теманы үзгәртте һәм аңардан Киев турында сораштыра башлады: ниндирәк шәһәр, йортлары, урамнары матурмы, килгән-киткән кешегә халкы ничегрәк карый, кибетләрдә азык-төлек бармы?

Хөрмәт җавап биргән арада, Рәҗия дә әңгәмәгә катнашты:

– Анда кием-салым күп, диләр. Үзеңә берәр нәрсә алдыңмы?

– Фотоаппарат кына алдым. «Зенит».

– О-о! Кыйбаттыр ул?!

– Җитмеш биш сум. Зато яхшы. Аны, чит илләрдә, бөтен дөньяга билгеле автоматка тиңләп, «Фото Калашникова» дип йөртәләр икән.

Рәҗия, рәхмәт әйтеп, табыннан кузгалды, кулына дәфтәр алып, караватына утырды. Ул роль ятлый иде булса кирәк – укыганда йөзе үзгәрә, кашлары күтәрелеп-күтәрелеп куя. Бераздан ул дәфтәрен караватына куйды да торып тәрәзә янына килде.

– Хөрмәт, безнең радиола нишләптер юньләп эшләми.

Егет радиоланы карады.

– Ул төзек, җитмеш сигезгә куярга кирәк.

– Рәхмәт! – диде кыз.

– Киявең булсын Миңнәхмәт, балаларың күп булсын…

– …өем тулы чүп булсынмы? – дип элеп алды Рәҗия, көлеп, һәм радиоланы ачып җибәрде, бүлмәгә татарча җыр агылды.

Мәнвиянең сагынуы, кем әйтмешли, хәттин ашкан иде – Хөрмәтне гел яныннан җибәрәсе килмәде. Дөресен әйткәндә, егет тә аны бик юксынган иде.

Хөрмәт белән бертигез дип әйтерлек уртача буйлы, ябык гәүдәле, чем-кара чәчле, озынча йөзле, иреннәре күпереп торган кечкенә авызлы бу гөләндәм кызны ул күптән түгел туганнан туган сеңлесенең бүлмәсендә очратты. Дөресрәге, заводта эшләүче сеңелкәше (ул туган көненә Хөрмәтне дә чакырган иде) читтән генә: «Абый, әнә теге кызга кара әле, бик инсафлы, эшчән кыз, үкенмәссең», – дип тәкъдим итте. Хөрмәт аны күрде һәм… күрде дә капланды, дип, шушындый очракка әйтәләрдер инде. Зур коңгырт күзләрен бизәп торучы озын керфекләреннән дә, мөлаем йөзенең алсу яңакларыннан да, хәтта елмайганда гына күренеп калучы ап-ак тешләреннән дә өзлексез нур сибелә шикелле тоелды егеткә – Мәнвия күрә-күрештән үк ошады. Күрәсең, ул да кыз күңелендә ниндидер җылы тойгы уяткандыр – тәнәфестән соң алар янәшә утырдылар – икесе дә парсыз икән. Мәҗлес таралгач, Хөрмәт аны озатып та куйды, телен тапты, ләкин бүз көясе булмады – озак тоткарламады. Икесенең дә күңел кыллары тәңгәл тибрәлгәнгә күрә, алар очраша башладылар.

Ә менә бүген көне буе диярлек аерылышмадылар. Башта шәһәр үзәгенә юл алдылар.

Казансу елгасы саеккан – утраулар күп; балыкчылар кармак сала; кран-экскаватор ком ала – елганы тирәнәйтә; земснарядтан сулга таба торба сузылган – ул йортлар төзү өчен сазлыкка ком куа.

Күперне чыккач, цирк төзелешен күзәтеп бардылар. Ул үзе түгәрәк, ак төстәге өсте ябулы шикәр савытын хәтерләтә. Анда эшләүче техниканың саны-исәбе юк: бульдозер, самосвал, грейдер, кран, трубоукладчик – барысы да хәрәкәттә; төзүчеләр дә умарта кортларыдай мыжгып тора – һәммәсе мәш килә, араларында солдатлар да бар, башларына каска кигән мастер-прораблар да, берән-сәрән пальто һәм эшләпәдән генә йөрүче зур түрәләр дә күренгәли. Җирдә щебёнка, гравий, ком, асфальт, плитәләр үз чиратын көтеп ята – юл салучылар да монда. Шау-гөр килеп торган төзелеш мәйданы Хөрмәткә үзенең Казанга килгән беренче көннәрен хәтерләтте һәм ул бу хакта Мәнвиягә сөйләп барды.

Башта «Спутник» кинотеатрында «Тауларда очрашу» дигән бик күңелле кинокомедия карадылар. Вакыйга Кавказда бара. Кино төшерү төркемендәге артистка бер инженер белән таныша. Артистка ике роль уйный, инженерга, без икәү – игезәкләр, ди, ләкин соңыннан барысы да фаш ителә. Ахыры матур – ярату белән бетә.