Рафкат Карами - Кая чабасың, гомер юртагы? / Куда мчишься, рысак жизни?

Аннары Мәнвия егетен туганнан туган абыйларына алып китте. Аның хатыны авырлы – корсагы борынына җиткән, ул аны кадерләп кенә йөри, бөтен эшне үзе эшли, өйләрендә уен-көлке, шаяру өзелеп тормый.

Кайтканда, Мәнвия Декабристлар һәм Гагарин урамнары чатындагы почмак өлеше җиде каттан гыйбарәт булган үзләре яшәгән йортка карады да:

– Урта Азиядә булса, бу әллә кайчан җимерелер иде инде, – диде.

– Нигә?

– Анда еш кына җир тетрәү була. Узган ел Ташкентның җимерелүен беләсең инде… Мин яшәгән җирдә дә еш була иде. Бервакыт бүлмәдә үзем генә идем, төнлә кемдер селкетеп уятты. Мин куркып уяндым. Түшәмгә карасам, җир селкенә икән… Икенче тапкыр эштә җиде баллы булды. Бер урыннан икенче урынга чайкалдырып йөртә: алып китә, китереп куя, баш әйләнә…

Мәнвиянең Хөрмәткә сөйләгәне бар иде инде. Әти-әнисе вафат булгач (әтисе, сугышта алган яраларыннан мантый алмыйча, кызына ун яшь тулган көнне дөнья куя, әнисе – Мәнвия урта мәктәпне бетергән елны), авылда тома ятим калган сеңлесен абыйсы Урта Азиягә алып китә. Ә ул анда армия хезмәтеннән соң калган була. Кыз эшкә керә, тулай торакта яши. Ләкин һава шартлары да ярап бетми, сагынуы да көчле була, аны әнисенең энесе Казанга чакырта, эшкә һәм тулай торакка урнаштыра.

Хөрмәт кабат, башын күтәреп, Мәнвияләр йортына карады. Бу бина, янәшәдәгеләрдән бер башка дигәндәй биек булып, тирә-юньне бизәп тора. Аннары егетнең карашы кызга күчте. Аның өчен Мәнвия дә бүтән кызлардан бер буйга югарырак – чибәррәк һәм ягымлырак кебек тоела, төс-бите генә түгел, холык-фигыле дә егетне сокландыра – арада иң гүзәле булып күренә.

Кызлар бүлмәсендә әле бер дә кырынмаган, яңа гына мыек чыгарып килүче яшь егет утыра. Ишек янындагы чөйдә кара шинель һәм кокардалы фуражка эленеп тора. Егет – Астрахань өлкәсендәге Ахтүбәдә укучы матрос – Рәҗиянең энесе икән.

Хөрмәт аның белән бик тиз уртак тел тапты. Аларны Одессадагы хәрби-диңгез училищесына әзерлиләр икән. Хөрмәт Кронштадтта карантин узуы, Ульяновск өлкәсендә хәрби-диңгез флотына караган арсеналда хезмәт итүе хакында сөйләде. Әгәр егет офицер булса, флотта үсү мөмкинлеге дә зур икәнен дә искәртте. Матрос та сүзчән егет булып чыкты, эрудициясе дә ярыйсы гына икән.

Мәнвия белән Хөрмәт кичке якта Куйбышев клубында «Саз» ансамбле концертын карадылар. Гаҗәеп аһәңле, күптавышлы ансамбль чыгышы күңелләренә хуш килде, ә Мәнвияне бөтенләй әсир итте.

Ул:

– Мин, тегеннән кайткач, үзебезнең җырларны тыңлап туя алмадым. Шулхәтле сагынылган иде. Ә болар – искиткеч! – дип соклануын белдерде.

Урамда яңгыр ява, аяк асты юеш, пычрак, су. Алмагач, акацияләр яфрак койган, фәкать тупылларда яшькелт һәм өрәңгеләрдә аз санлы сары яфраклар калган. Ә Мәнвиянең күңелендә әйтерсең лә яз: ул концертта ишеткән җырларны эченнән кабатлый, кайберләрен шыңшып та көйли.

– Тиздән Яңа ел да җитә, – диде Хөрмәт уйчан гына, бераз дәшми барганнан соң. – Хотя әле ай ярым бар.

– Яңа ел – иң матур бәйрәм! – диде кыз, ашкынып. – Минем иң яраткан бәйрәмем! Ул бөтен кешегә дә бертигез: һәркем нәрсәдер көтә, өмет итә.

– Килешәм, – диде егет. – Ул – сәяси дә, дини дә түгел, дөньядагы бөтен халык бәйрәме.

– Син кайда каршыларга яратасың?

– Миңа төрлечә каршыларга туры килде… Узган ел автобус тукталышында каршыладым, сездән ерак түгел. Берничә кеше уникенче автобусны көтәбез, юк та юк. Җиденче дә күренми… Әле ярый минем сумкада шампанский бар иде – ачтык… Армиядә постта торганда да каршыларга туры килде, урман эчендә, берүзем. Башка төрле уйлар килә… Җирсетә… Сагындыра… Сагынган кеше үзе генә белә инде…

– Син ничә ел хезмәт иттең?

– Өч.

– Ой-ой! Ә хәзер ике ел.

– Флотта барыбер өч ел. Армиядә туган-тумачаны, таныш-белешләрне бик күрәсе, кайтасы килә… Сагыну – ул шундый бер хис-халәт, аны сүз белән генә аңлатып биреп булмый, минем аңа сүз байлыгым җитми.

– Мин дә читтә бик сагындым. Шуңа Казанга кайттым. Сагынуны үзе чит җирдә яшәп карамаган кеше генә аңламый…

– Анда җылы булгандыр. Үкенмисеңме соң?

– Юк. Монда бөтенесе үз кешеләр. Эшемне яратам. Эшләп укуы (Мәнвиянең КАИда укуын егет белә иде инде) җиңел түгел, барыбер тырышачакмын. Мин гражданский самолётлар төзүдә катнашам… Тизлек әле хәзергә җитә. Менә коммунизм, дөньяда барыбыз да тигез булгач, Америкага барырга тизйөрешле очкыч кирәк булачак. – Аннары кыз серле генә әйтеп куйды: – Бездә анысы да эшләнер әле.

Хөрмәт Мәнвиянең соңгы җөмләсенә игътибар итмәде.

– Әлбәттә, шулай булачак, дөнья үсеше шуңа таба барачак.