Lisa Jackson - Szept

– Jak się czujesz? – spytała Miranda.

– Przeważnie dobrze. Kilka razy kręgosłup mnie bolał, ale nie mogę narzekać. Chociaż mój syn uważa, że to tusza. Właśnie tak określa ciążę.

– Przejdzie mu – pocieszyła Tessa.

– Mam nadzieję. – Claire dodała śmietanki do swojej kawy i popatrzyła przez okno na czarne chmury zbierające się na niebie. Sean w końcu dochodził do siebie. Zaakceptował Kane’a jako swojego ojca i choć czasem jeszcze były z nim kłopoty, z dnia na dzień stawał się silniejszy. Natomiast Sam postanowiła, że to Kane będzie jej tatą, i odmówiła odwiedzania Paula w więzieniu o minimalnym rygorze. Tak – pomyślała Claire, popijając kawę – wszystko się powoli układa.

W prezencie ślubnym od Dutcha dostała ten dom i choć Kane zrazu kręcił nosem, w końcu dał za wygraną, bo Sam i Claire go kochały. Benedict zrezygnował z kariery politycznej i zarządzał Stone Illahee. Przyszłego lata nastąpi koniec nowego etapu budowy.

Gdy Claire i Kane pobrali się, Dominique przysłała „najlepsze życzenia” i serwis do kawy, ale nie postawiła stopy na amerykańskiej ziemi. Była szczęśliwsza za granicą, z dala od pierwszego męża i córek.

– Hej, czyżbyśmy mieli gości? – Na schodach rozległ się głos Kane’a. Przywłaszczył sobie pokoje służących na trzecim piętrze i urządził w nich swój gabinet, w którym pilnie pracował nad książką o Westonie Taggercie. Buty szybko tupały po schodach. – Nie mówcie mi, że przyszła moja ulubiona szwagierka. No nie! Obie naraz!

– Bardzo śmieszne – droczyła się Miranda.

– Tessa jest wolną kobietą! – Claire promieniała.

– Najwyższy czas.

– Mam nadzieję, że tym razem to już koniec – westchnęła Tessa.

– No pewnie! – oświadczyła Miranda.

Kane podszedł do żony, objął jej brzuch, który znów trochę się powiększył, i pocałował ją w szyję.

– Niech mnie kule biją! A cóż to jest?! – wskazał tort.

– Pozory mylą. Smakuje gorzej, niż wygląda – zażartowała Miranda, a Claire zrobiła oburzoną minę.

– Sam go uwielbia.

– To najważniejsze – oświadczył Kane.

– Rozpieszczasz ją. – Tessa wypuściła pod sufit smugę dymu.

– Zasługuje na to.

Claire zachichotała, bo zauważyła brylant na dłoni siostry.

– Co to jest? – spytała nieśmiało.

– Och, nie mówiłam ci? Denver mi się oświadczył – powiedziała Miranda z tajemniczym uśmiechem na ustach.

– Jak mogłaś trzymać to w tajemnicy przede mną?

– To stało się dopiero wczoraj wieczorem.

– Wiedziałaś? – Claire spojrzała z ukosa na Tessę. – I nic mi nie powiedziałaś?

– Dowiedziałam się kilka godzin temu. Możesz mi nie wierzyć, ale naprawdę mam inne sprawy na głowie.

– Niesamowite! – Claire pochyliła się nad Mirandą i uścisnęła ją tak mocno, że obie o mało nie spadły z taboretów. – O Rando! Cudownie!

– Prawda? – szepnęła Miranda. – Kto by pomyślał.

– Pani Miranda Styles – chichotała Claire. – A wiesz, że ci pasuje?

– A niech to! – Tessa wzniosła oczy do góry. – Teraz jesteś taką samą sentymentalną nimfą jak Claire!

– Patrzcie no – Claire znów nie mogła powstrzymać łez. – Odkąd zaszłam w ciążę, nie mogę przestać płakać.

– Widzicie? Taki ze mnie mąż – wtrącił Kane.

– Wygląda na to, że ona to lubi – orzekła Tessa.

– Mam nadzieję. – Kane spojrzał Claire głęboko w oczy, znów ją przytulił i na oczach sióstr pocałował tak, jak gdyby była jedyną kobietą na świecie. Dla niego naprawdę nią była.