Rebecca Winters - Zaproszenie do raju

Terri poczuła, jak jego silna dłoń ujmuje jej dłoń. Niezdolna spojrzeć mu w oczy, skoncentrowała się na jego ustach.

– Ja, Benjamin Herrick biorę sobie ciebie, Terri, za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci…

Słuchając tych słów, obiecała sobie w duchu, że zrobi wszystko, aby być żoną, w której Ben zakocha się bez pamięci. Na razie jednak musi mieć w sobie tyle miłości, by wystarczyło ich dla obojga.

– Terri, powtarzaj za mną.

– Ja Terri Jeppson, biorę sobie ciebie, Benjamina, za męża i ślubuję ci…

Jak na ironię głos zadrżał jej niebezpiecznie, podczas gdy Ben wypowiedział słowa swojej przysięgi pewnym i silnym głosem. Mężczyzna, który patrzył na nią bezradnie spod bandaży w szpitalnym łóżku odszedł do historii.

– Możecie wymienić obrączki. Ty pierwsza, Terri.

Terri zsunęła ze środkowego palca obrączkę i założyła ją na palec Bena.

– Teraz ty, Ben.

Ben wyjął z kieszeni szeroką obrączkę i wsunął ją obok zaręczynowego pierścionka. Serce Terri tłukło się jak szalone.

– Symbole wyglądają pięknie, ale nic nie znaczą, jeśli za nimi nie idzie prawdziwa, czysta miłość. W niej ukryta jest magia związku, który przed chwilą zawarliście. Mocą nadanej mi władzy ogłaszam was mężem i żoną. Ben, wszyscy wiemy, że cierpliwość nie jest twoją najmocniejszą stroną. Możesz zatem pocałować swoją żonę.

– Postaraj się – szepnął nowo poślubiony mąż Terri.

Zdążyła jeszcze dostrzec w jego oczach diabelski błysk, a potem zapomniała o całym świecie.

Wziął sobie do serca radę kapitana, a Terri ochoczo odpowiedziała na jego pocałunek. W pewnej chwili zauważyła, że Ben lekko pobladł.

– Boli cię! – powiedziała z niepokojem. – Powinieneś założyć temblak.

– Nic mi nie będzie.

A może to nie zwichnięte ramię wywołało na jego twarzy grymas? Może to chodzi o jej reakcję na pocałunek?

Wielki Boże, czyżby pomyślał, że chciała wymóc na nim coś, czego na razie nie był w stanie jej dać?

– Proszę państwa o powstanie – odezwał się znów kapitan. – Pragnę zaprezentować wam pana i panią Heniek. Państwo młodzi zapraszają wszystkich na przyjęcie, na którym będziecie mogli im pogratulować i zrobić tyle zdjęć, ile tylko zechcecie.

Beth podała siostrze bukiet teksańskiego łubinu. W tej samej chwili Ben objął ją ramieniem i poprowadził wzdłuż szpaleru uśmiechających się gości.

Ojciec Bena pierwszy złożył Terri gratulacje.

– Nie masz pojęcia, jak uszczęśliwiłaś naszą rodzinę, a zwłaszcza moją żonę. Ben od lat potrzebował kobiety, która by się nim odpowiednio zajęła. Gdyby on cię nie poślubił, na pewno zrobiłby to Parker. Witaj w rodzinie, Terri.

– Dziękuję, panie Herrick – Terri była naprawdę wzruszona. – Wszyscy jesteście wspaniali.

– Kochanie!

– Mamo!

– Wyglądasz naprawdę prześlicznie.

– Zawsze tak mówisz.

– Twój mąż myśli tak samo. Odkąd weszłaś do kaplicy, nie spuszczał z ciebie wzroku.

Mamo, to wszystko jest inaczej, niż myślisz. Beth objęła siostrę za szyję.

– Richard nie dorastał mu do pięt. Dzięki Bogu, że poznałaś Bena. Jeśli chcesz znać moje zdanie, tak po prostu miało być.

Terri też tak myślała. Aż do ich pierwszego małżeńskiego pocałunku.

– Pierwsza córka ma otrzymać imię po mnie – szepnęła jeszcze Beth, zanim reszta klanu Herricków zawładnęła Terri.

Creighton okazał się równie czarujący jak jego bracia. Na końcu kolejki czekał Parker.

Patrzył na Terri przez dłuższą chwilę.

– Nigdy nie miałem szansy, prawda?

Terri poczuła dziwną czułość.

– Parker, po rozwodzie wydawało mi się, że nigdy się nie zakocham. To, co wydarzyło się między mną a twoim bratem, jest czymś zupełnie niezwykłym, czego nie potrafię nawet nazwać.

– To się nazywa miłość. Jesteście jak połówki tego samego jabłka. Dajcie mi trochę czasu, a będę się cieszył waszym szczęściem.

Terri nie była pewna, czy zdoła znieść jeszcze choć chwilę tej rozmowy.

– Ty też znajdziesz prawdziwą miłość, Parker. Na pewno.

Parker uśmiechnął się.

– W takim razie, co powiesz na mały pocałunek, aby podtrzymać we mnie tę nadzieję? – Odnalazł jej usta i wycisnął na nich gorący pocałunek. – Benowi ku przestrodze – powiedział, uśmiechając się. – Niech pamięta, że musi być dla ciebie dobry. W przeciwnym razie, będzie miał do czynienia ze mną.

Nagle Terri dostrzegła kątem oka męża, który przyglądał się im z pewnego oddalenia. Jego oczy były niebezpiecznie zmrużone. Miała wrażenie, że jeszcze usłyszy jego komentarz na temat tego pocałunku.

– Pani Heniek?

Odwróciła się i zobaczyła kapitana Ortiza.

– Tak się cieszę, że zechciał pan przyjść na ślub.

– Czuję się zaszczycony. Dobrze zobaczyć czyjeś szczęście po takiej tragedii. Gratuluję.

– Dziękuję, kapitanie. Nie przestaję myśleć o rodzinach tych młodych ludzi, którzy zginęli w wypadku. Posłaliśmy im kwiaty.

– Jak już pani kiedyś mówiłem, jest pani bardzo hojna. Może zbyt hojna.

– Co pan ma na myśli?

– Juanita Rosario dzwoniła do mojego biura kilka razy. Koniecznie chciała się z panią skontaktować. Dobrze, że pani wypływa. Życzę miłego miesiąca miodowego.

Nie będzie żadnego miesiąca miodowego, ale kapitan Ortiz o tym nie wiedział. Nie miał pojęcia, jak skomplikowane były jej relacje z Benem ani jak bardzo martwiła się o Juanitę.

– Dziękuję, kapitanie. Mam nadzieję, że zostanie pan na przyjęciu?

– Z przyjemnością.

Następny w kolejce stal Carlos. Jego ciemne oczy uśmiechały się radośnie.

– Nie sądziłem, że jakaś kobieta rzuci Bena na kolana. Dokonałaś niemożliwego. Nigdy się nie zmieniaj. Gratulacje.

Te słowa podniosły ją na duchu. Carlos znał Bena i wiedział, co mówi.

– Dziękuję, Carlos. Jak mniemam, nie muszę ci mówić, jakie znaczenie ma dla mojego męża twoja przyjaźń.

Potem podchodzili inni goście, przeważnie współpracownicy Bena z żonami, którzy mieli mieszkać na statku.

– Pani Heniek? Proszę przyjąć moje gratulacje. Nazywam się Rolf Meuller i jestem jednym z dyrektorów na pokładzie statku pani męża. Reprezentuję konsorcjum Banku Szwajcarskiego z siedzibą w Zurychu. – Mężczyzna mówił z silnym niemieckim akcentem.

– Jest pan człowiekiem, którego chciałam poznać, panie Mueller. A tak między nami, jak bardzo zadłużony jest mój mąż? Żona powinna wiedzieć takie rzeczy.

Pan Mueller zaczął śmiać się tak bardzo, że musiał zdjąć okulary, by wytrzeć łzy.

Ben naliczył czterech: Parker, Carlos, kapitan Ortiz, Rolf.

Po kolejnych dziesięciu minutach mógł dopisać do tej listy kolejnych. Wszyscy ulegli czarowi jego żony.

I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie odwzajemniła jego pocałunku. Omal nie dostał zawału serca. Zupełnie nie był na to przygotowany.

Powiedział Terri, żeby dała z siebie wszystko. Nie spodziewał się jednak, że jego organizm zareaguje w tak gwałtowny sposób na, zdawałoby się, zupełnie niewinny pocałunek.

Mieli poczekać na to, co przyniesie najbliższa przyszłość i co z tego wyniknie. Wtedy myślał, że temu podoła.

Ale to wszystko było przed pocałunkiem. Teraz będzie musiał żyć ze wspomnieniem tego, jak jej usta rozchyliły się i jak żarliwie go przyjęły. Zaproszenie do raju – wytarty slogan nie wydawał mu się już teraz śmieszny.