Barbara Cartland: Córka Pirata

Noc była dostatecznie jasna i mógł dokładnie widzieć stajnie naprzeciw oraz okna domu.

Trzy wysokie okna należały zapewne do salonu.

Przez zaciągnięte zasłony żadne światło nie wydobywało się na zewnątrz. Na lewo było okno, które musiało należeć do sypialni Maisie, Stamtąd przez szparę w zasłonie sączyło się światło. Zasłony te miały ten sam niebieski kolor, co oczy Maisie.

Rząd stajen kończył się dokładnie pod trzecim oknem salonu. Do niego przylegała wozownia, w której trzymano powóz Maisie. Był to pokaźny budynek z wysokimi podwójnymi wrotami i płaskim dachem. Lord Selwyn przypatrywał się wozowni czując, że czas mija, a nic się nie dzieje. Zaczął już marznąć i pomyślał, że cała ta sprawa zakrawa na głupi żart.

Może anonimowego listu nie napisała kobieta, lecz któryś z członków klubu White'a pragnął zabawić się jego kosztem. Jeśli to miał być kawał, to wcale nie był zabawny. Ktoś jednak mógł uznać, że postępuje bardzo dowcipnie.

Nagle usłyszał odgłos zbliżających się kroków.

Po chwili okienko, przy którym stał lord Selwyn, minął mężczyzna. W świetle księżyca lord Selwyn rozpoznał w nim jednego z członków klubu. Znał tego człowieka, ponieważ często spotykali się na przyjęciach.

Darcy Claverton figurował na listach gości niemal wszystkich znakomitych pań domów.

W przypadku, kiedy honorowi goście zawodzili w ostatnim momencie, zapraszano go na wszelkiego rodzaju przyjęcia i kolacje. Uchodził za wielkiego kobieciarza. Głównym jego zajęciem było odwiedzanie buduarów. Nie miał pieniędzy, lecz umiał tak się urządzić, że jego życie upływało wygodnie i w dostatku.

Lord Selwyn znał Clavertona od wielu lat.

Nie lubił go, lecz tolerował, gdyż należał do świata, w którym on sam się obracał. Wiedział, że jest to nicpoń i karierowicz. Jednocześnie traktował go z humorem, co wiele osób miało mu za złe.

Gdy Claverton minął okienko, lord Selwyn wstrzymał oddech. Co on tu robi o tej porze?

Co go tutaj sprowadza? Kiedy lord Selwyn był ostatnio w klubie White'a, opowiadano mu o najświeższym romansie Clavertona z bardzo znaną pięknością. Mieszkała ona przy Berkeley Square, a jej mąż był człowiekiem niezwykle bogatym, który znużony życiem towarzyskim w Londynie, spędzał większość czasu na polowaniach, zajmował się też rybołówstwem. Tymczasem jego żona korzystała ze stołecznych rozrywek.

Ponieważ Berkeley Square był niedaleko stąd, lord Selwyn pomyślał, że Darcy Claverton wraca od kochanki. Claverton zatrzymał się.

Stanął przed wozownią i patrzył ku oknom budynku znajdującego się poza nią. Lord Selwyn nie odrywał od niego wzroku.

Claverton podszedł do bocznych drzwi wozowni, których lord Selwyn poprzednio nie zauważył.

Wszedł do środka i po chwili pojawił się, niosąc krótką drabinę. Przystawił ją do ściany wozowni i wspiął się na dach. Lord Selwyn wprost nie posiadał się ze zdumienia widząc, jak Claverton staje na płaskim dachu, wciąga za sobą drabinę i układa płasko, tak żeby z uliczki nie była w ogóle widoczna.

Po chwili ujrzał, jak Claverton puka delikatnie do okna. Nagle zasłony rozsunęły się i ukazała się wyraźnie twarz Maisie. Otworzyła okno, Darcy rozejrzał się dokoła, czy nikt go nie widzi, i zręcznie przedostał się do środka.

Lord Selwyn ujrzał jeszcze przez zasłony sylwetkę Maisie, ale Darcy zamknął zaraz okno i zasunął zasłony. Wszystko stało się tak szybko, że lord Selwyn nie był pewien, czy nie uległ czasem iluzji. Lecz przecież okno przed chwilą było otwarte. A ponadto na dachu leżała drabina, po której Claverton wspiął się do sypialni Maisie. Tą samą drogą zapewne wyjdzie.

A więc to wszystko było prawdą! Anonimowy list nie kłamał! Istotnie dowiedział się rzeczy, której nigdy by nie podejrzewał. Krew napłynęła mu do głowy, poczuł niepohamowany gniew. Ogień szalał w jego żyłach. Chciał wspiąć się do jej pokoju i powiedzieć, co o tym wszystkim myśli. Zaciskał pięści, chcąc stłuc Clavertona do nieprzytomności.

Lecz wkrótce przyszło mu do głowy, że to on sam jest winien. Zachował się jak głupiec.

Powinien był zaciągnąć Maisie do łóżka zamiast pozwolić, żeby zrobił to kto inny. Był ciekaw, czy Darcy Claverton jest jej pierwszym kochankiem. Mogło być ich przecież wielu, zanim ją poznał. Jego pobyt w Paryżu nie trwał znów tak długo. Czy to możliwe, że dziecięce niewinne spojrzenie i wyznania robione rzekomo tylko jemu jednemu, to wszystko była zręczna gra?

Lordowi Selwynowi trudno było w to wszystko uwierzyć. Lecz doświadczenie podszeptywało mu, że niezależnie od romansu z Clavertonem czy innym jemu podobnym, Maisie nadal będzie polować na męża, szukając dobrej partii.

Wiele czasu upłynęło, zanim odszedł od okienka. Wreszcie zmusił się do tego i powędrował w stronę swojego domu przy Park Lane.

Przez całą drogę miał przed oczyma Maisie w ramionach Clavertona. Przyszło mu do głowy, że uczy ją miłości mężczyzna uchodzący w tych sprawach za eksperta, lecz nie jest to na pewno mężczyzna, którego ona pragnęłaby poślubić. Był zbyt biedny i nie miał pozycji w wielkim świecie.

Lord Selwyn wszedł do domu z takim wyrazem twarzy, że nocny lokaj dyżurujący w holu od razu zauważył, że coś się wydarzyło. Nieczęsto widywał swego pana w tak ponurym nastroju. Kiedy czasami zdarzała mu się chandra, cała służba czekała z utęsknieniem, kiedy zły humor minie.

Lord Selwyn wręczył lokajowi bez słowa cylinder i okrycie, a następnie skierował się w stronę biblioteki. Nie miał ochoty kłaść się spać. Chciał jeszcze raz przemyśleć wszystko, czego był świadkiem. Czuł, że musi zapanować nad sytuacją, w jakiej jeszcze nigdy w życiu się nie znalazł. Nie wyobrażał sobie nawet, że kobieta, której okazywał względy, może wybrać kogo innego. Mogła być mężatką, ale to już zupełnie inna sprawa. To on zazwyczaj przerywał romans, bo czuł się nim znudzony. To on mówił „żegnaj”. To on doprowadzał gasnący związek do szybkiego końca. To on odchodził jako zwycięzca, a nie zwyciężony.

Tym razem nie dało się ukryć, że zrobiono z niego durnia. Dręczyła go świadomość, że tak bardzo się omylił. Jego intuicja, z której był tak dumny, tym razem całkowicie go zawiodła. Zatrudniając służbę nigdy nie wymagał referencji.

– Potrafię bezbłędnie ocenić charakter człowieka – chwalił się często. – Intuicja mi podpowiada, czy jest on dobry, czy zły.

– I nigdy się nie mylisz? – zapytał któryś ze znajomych.

– Jeszcze mi się to nie zdarzyło – odpowiadał.

Zastanawiał się, czy potrafi oceniać kobiety w taki sam sposób. Udawało mu się to w przypadku dam z półświatka, ponieważ wiedział z góry, że są przewrotne i nieobliczalne. Lecz Maisie rozmyślnie postanowiła go zwodzić.

Przypomniał sobie jej błękitne niewinne oczy, jej słodki głosik mówiący, że nigdy jeszcze nie zaznała miłości. Nie mogąc usiedzieć na miejscu, chodził po bibliotece tam i z powrotem wściekły nie tyle na Maisie, co na siebie samego.

– Jak mogłem być tak łatwowierny? – zadawał sobie pytania. – Jak to możliwe, że uwierzyłem jej bez reszty, że o nic nie podejrzewałem?

To, co się stało, wytrąciło go zupełnie z równowagi.

Czuł się tak, jakby był zupełnie inną osobą. Był rozstrojony, rozgoryczony i upokorzony.

Został zwyciężony w sytuacji, kiedy najmniej się tego spodziewał. I to przez kogo?

Przez Clavertona. Jak wielu mężczyzn lord Selwyn był bardziej dumny ze swojego umysłu niż ze swojego ciała. Uważał, że jest inteligentniejszy od wielu mężczyzn, z którymi spotykał się w towarzystwie. Górował nad nimi polotem, bystrością, a także wiedzą. Lecz było głupotą z jego strony sądzić, że również kobiety będą go podziwiać za zalety jego umysłu. W taki właśnie sposób starał się oczarować Maisie i przegrał z kretesem. Powinien był ją pocałować i zostać jej kochankiem. A on, dureń, myślał, że takie zachowanie zaszokuje ją. Że zanim ją dotknie, powinien zaproponować jej małżeństwo.