Barbara Cartland: Córka Pirata

– Cieszy mnie to bardzo – powiedział lord Selwyn – a kiedy będziemy sami, opowiem ci o moich uczuciach dokładniej.

Patrzyła na niego rozradowanym wzrokiem.

– Kiedy zostaniesz, kochanie, moją żoną? – zapytał. – Tak bardzo chciałbym cię mieć przy sobie.

Anona spojrzała na niego, a radość zniknęła z jej twarzy.

– Nigdy! – zakrzyknęła. – Nigdy! Nie powinien pan w ogóle o tym wspominać!

Kiedy wrócili do Georgetown, lord Selwyn cały czas rozmyślał o odpowiedzi Anony.

Był niemal pewien, że dziewczyna również go kocha, nie mógł więc pojąć, czemu odmawia poślubienia go. Nie chciał jednak w powozie dopytywać się, jaka może być tego przyczyna.

– Wrócimy jeszcze do tego tematu, mój skarbie, kiedy będziemy sami – powiedział spokojnie. – Teraz musimy się zająć tymi ludźmi, którzy planowali mnie zabić.

Czuł, że Anona drży, a jej troska o niego dawała mu pewność, że nie jest jej obojętny.

Kiedy znaleźli się w domu Lin Kuan Tenga, służący powiedzieli im, że pan odpoczywa na werandzie. Lin Kuan Teng był sam i gdy tylko ich zobaczył, zawołał:

– Witam moich szanownych gości. Przybyliście państwo wcześniej niż myślałem!

– Mamy panu do zakomunikowania coś bardzo ważnego – odezwał się lord Selwyn.

Lin Kuan Teng wskazał im krzesła, i kiedy sam usiadł na wysokim, podobnym do tronu fotelu, lord Selwyn opowiedział mu w krótkich słowach, co się wydarzyło. Chińczyk słuchał go bardzo uważnie, a gdy skończył, zwrócił się do Anony.

– Czy może mi pani powtórzyć po chińsku słowa, które pani usłyszała?

Anona zacisnęła dłonie, a potem po chińsku powtórzyła wiernie rozmowę, którą podsłuchała, kończąc słowami:

– Wang Yen znaczy Ukryte Ciało.

– Czy jest pani pewna, że takie właśnie było jego imię? – zapytał.

– Absolutnie pewna – odrzekła. – Ten mężczyzna powiedział właśnie Wang Yen. Co do tego nie mogę się mylić.

– Muszę pani powiedzieć, że nie tylko uratowała pani życie wielce szanownemu lordowi Selwynowi, ale także wyświadczyła wielką przysługę wszystkim mieszkańcom Pinangu. – Anona spojrzała na niego ze zdumieniem, a on mówił dalej: – Od dłuższego już czasu polujemy na bandę pod wodzą tajemniczego człowieka.

Domyślaliśmy się, że może nim być Wang Yen, lecz nie mieliśmy na to dowodów. – Przerwał na chwilę, a potem kończył: – Ludzie ci popełnili wiele morderstw. Sprawili też, że nasza młodzież zaczęła używać opium. – Spojrzał na lorda Selwyna, po czym kontynuował: – Nawet nam do głowy nie przyszło, że oni mogli korzystać z pańskiego domu. Teraz dopiero widzę, jak bardzo był on dla nich przydatny. To dlatego chcieli pana zabić, żeby mieć w nim nadal kryjówkę.

– Sądzi pan, że używali mojego domu jako miejsca spotkań? – zapytał lord Selwyn.

– Jestem tego pewien – odrzekł Lin Kuan Teng. – Nie wyobraża sobie pan nawet, jak bardzo władze Georgetown będą wdzięczne, kiedy się o tym dowiedzą. – Wstał z fotela i dodał: – Postaram się, żeby żołnierze natychmiast udali się do Durham House w celu ujęcia Wang Yena i jego ludzi.

Przeszedł przez pokój swoim majestatycznym krokiem, a jednocześnie widać było, że się spieszy. Gdy wyszedł, Anona powiedziała jakby do siebie:

– Teraz już nie będą próbowali pana zabić.

– Gdyby spróbowali, znów pospieszysz mi na ratunek – odezwał się lord Selwyn ze śmiechem, a widząc, że potrząsa głową, dodał:

– Czy zamierzasz mnie opuścić? Zaręczam ci, że to niemożliwe. Należysz do mnie i nie pozwolę ci odejść.

– Pan nic nie rozumie – rzekła. – Musi pan zapomnieć o mnie.

– Nie mogę cię posłuchać – oświadczył. – Kocham cię i wbrew wszelkim przeciwnościom zamierzam cię poślubić!

– Proszę zrozumieć… że to… niemożliwe!

Wstała z krzesła, przeszła przez pokój i wyszła na werandę. Stanęła pomiędzy dwiema kolumienkami, patrząc na morze. Lord Selwyn podążył za nią. Przyszło mu do głowy, że Anona, która przybyła tu od strony morza, również tą drogą zamierza opuścić to miejsce.

Drżenie przebiegło przez jej ciało, lecz nie odwróciła głowy.

– Musi pan zapomnieć o mnie… jest pan osobą tak ważną…

– Nie ma dla mnie rzeczy ważniejszej jak miłość do ciebie. – Zbliżył się do niej i dodał:

– Kocham cię i nic innego na świecie dla mnie się nie liczy. Jesteś dla mnie wszystkim, niebem, ziemią, morzem, jesteś dla mnie rajskim objawieniem!

Objął ją i zbliżył usta do jej ust. Próbowała się uwolnić, lecz wkrótce poddała się bez oporu jego pocałunkom. Jej wargi były słodkie i niewinne.

Odnosił wrażenie, jakby dotykał kwiatu.

Poczuł ekstazę, jakiej nie doświadczał nigdy przedtem. Jego pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne i Anona czuła, jak jej ciało stopiło się z jego ciałem. Ogarnęła ją błogość, jakby lord Selwyn niósł ją do bram raju.

Wkrótce poczuła, że rozpala się w niej płomień.

Gdy obydwojgu zabrakło tchu, lord Selwyn zmienionym głosem zapytał:

– Czy teraz wyjdziesz za mnie?

Anona czuła, jakby ją ktoś z wyżyn niebieskich strącił z powrotem na ziemię. Nie była w stanie wyrzec nawet słowa, patrzyła tylko na niego, a jej oczy były wymowniejsze od słów.

– Ty mnie kochasz – powiedział lord Selwyn. – Ty mnie kochasz. Po co walczyć z miłością, która jest silniejsza od nas!

– Kocham cię – rzekła – ale nie mogę cię poślubić!

Uczyniwszy to wyznanie, ukryła twarz na jego piersi, a on całował jej jedwabiste włosy.

– Powiedz mi, kochanie, dlaczego? Musi być przecież jakaś przyczyna!

– Jest coś… o czym nie mogę… powiedzieć nikomu! – wyszeptała.

– Ale mnie musisz powiedzieć – nalegał.

– Zatrzymam przy sobie twój sekret i pomogę ci.

– Nie mogę tego wyznać nikomu… a ponieważ moje wyznanie by cię zraniło… jedno z nas… musi odejść.

Lord Selwyn delikatnie uniósł jej twarz ku sobie i spostrzegł w jej oczach łzy. Patrząc na nią domyślił się, jak bardzo go kocha. Nigdy jeszcze u żadnej kobiety nie widział takiego wyrazu twarzy. Emanujące z niej światło pochodziło wprost z duszy.

– Moja kochana! Moja piękna bogini! – rzekł. – Jak możesz być tak okrutna?

– Ja tylko… myślę o tobie, a nie… o sobie – wyznała łamiącym się głosem. – Prędzej bym się zabiła… niż miałabym sprawić ci przykrość.

Lord Selwyn znów ją pocałował. Pomyślał, że niezależnie od jej tajemnicy on nigdy nie opuści Anony. Uświadomił sobie, kiedy powiedziała mu o swoim sekrecie, że wróciła jej pamięć lub że nigdy jej nie utraciła. Przysiągł sobie, że będzie ją ochraniał i kochał do końca życia.

Nieco później usiedli na kanapie stojącej w odległym kącie werandy i Anona oparła głowę na ramieniu lorda Selwyna, a on czule przytulił ją do siebie.

– Jesteś już pewnie zmęczona, kochanie!

Skończmy więc tę rozmowę! Zapomnijmy na chwilę o całej tej sprawie! Cieszmy się, że możemy być razem.

– Przebywanie z tobą jest dla mnie największą radością – wyszeptała – lecz musimy zachowywać się rozsądnie.

– Rozsądek nakazuje cieszyć się z tego, co się ma – rzekł lord Selwyn. – Niczego więcej nie pragnę, jeśli mogę cię trzymać w ramionach i czuję, że mnie kochasz.

– Kocham cię… kocham – wyszeptała gorąco, a jednocześnie w jej głosie czaiła się rozpacz.

Lord Selwyn właśnie zamierzał odpowiedzieć, kiedy na werandzie pojawił się służący, kłaniając się nisko.