Barbara Cartland: Córka Pirata

Zdumiewała go jej wiedza o świecie, choć nie była w stanie przypomnieć sobie, skąd ani dokąd podróżowała.

Lord Selwyn uświadamiał sobie, że była całkowicie pozbawiona próżności, gdy chodziło o jej urodę. Dwie młode Chinki gawędziły z nią i chichotały, jakby była ich rodzoną siostrą.

Tego dnia pani Teng wraz z córkami wybierała się na koncert organizowany przed południem w szkole, do której uczęszczały obie panienki. Nie zaprosiły Anony, a uczyniły to zapewne dlatego, żeby nie wprawiać jej w zakłopotanie, gdyby musiała tłumaczyć obcym ludziom, że straciła pamięć i nie potrafi przypomnieć sobie nawet własnego imienia.

– Jeśli nie ma pani nic innego do roboty – powiedział do niej – może pojechałaby pani ze mną do Durham House.

– Bardzo chętnie – odrzekła z błyskiem w oczach. – Tyle jest tam skarbów, których dotychczas nie miałam okazji obejrzeć. Myślę, że pan także nie zdążył się przyjrzeć wszystkiemu dokładnie.

Lord Selwyn przyznał jej rację. Nie widział jeszcze pomieszczeń, w których zgromadzono porcelanę z czasów dynastii Czou. Była też ciekawa kolekcja masek używanych przez Chińczyków podczas rozmaitych obrzędów.

Idąc spać tego wieczora lord Selwyn układał sobie w myślach, co chciałby pokazać Anonie. Miał wrażenie, że chińskie dzieła sztuki znaczą dla niej więcej niż dla innych osób. Pomyślał jednocześnie, że jest niepoważny, przecież Anona będzie podziwiała piękne przedmioty jak każda kobieta, czemu więc miałyby działać na nią bardziej niż na innych.

Rankiem zauważył, że Anona z niecierpliwością oczekuje wycieczki do Durham House.

Ponieważ nie chciał narazić na szwank jej reputacji, kazał Higginsowi pojechać z nimi.

Z wyrazu twarzy lokaja domyślił się, jak bardzo ucieszyła go ta propozycja: służącego paliła ciekawość, żeby obejrzeć dom. Każdego dnia, pomagając panu przy ubieraniu, zadawał mu tysiące pytań. Lord Selwyn rozmyślnie nie zabrał go dotychczas, bo zbytnio się napraszał.

Wyjechali wkrótce po śniadaniu. Anona miała na sobie elegancką sukienkę, którą pani Teng kupiła dla niej w mieście. Dziewczyna spodziewała się, że chińscy krawcy potrafią uszyć suknię bardzo szybko, lecz nie sądziła, że będzie ona tak piękna. Na razie miała tylko jedną sukienkę, lecz wciąż napływały nowe kreacje. Anona odnosiła wrażenie, jakby były produkowane jakimś magicznym sposobem.

Były tam suknie z maleńką turniurą do noszenia w ciągu dnia, a także suknie wieczorowe, bardziej wyszukane. Wszystkie były uszyte z doskonałych chińskich jedwabi.

– Jakże ja mogę przyjmować od pani takie prezenty – mówiła do pani Teng.

– Mój mąż zawsze twierdzi, że piękny obraz wymaga odpowiedniej oprawy – uspokajała ją pani Teng.

– Jesteście państwo dla mnie tacy dobrzy.

Czuję się zażenowana, przyjmując od was tak cenne podarki. – Przerwała na chwilę, a potem dodała: – Proszę powiedzieć panu Teng, żeby sprzedał jedną z moich bransolet i zapłacił za te wszystkie kreacje.

– Mój mąż poczułby się wysoce obrażony! – powiedziała pani Teng z przerażeniem.

– Uznałby to za naruszenie zasad gościnności, gdyby przyjął od pani zapłatę.

Anona wiedziała, że takie rozumowanie jest typowe dla Chińczyków.

– Dziękuję pani! Dziękuję! – powiedziała zdając sobie sprawę, że nic innego jej nie pozostaje.

W cichości ducha cieszyła się, że będzie wyglądać atrakcyjnie w oczach lorda Selwyna.

Nie chciała, żeby uznał, iż jest nieodpowiednio ubrana.

Jechali w jednym z wygodnych otwartych powozów Lin Kuan Tenga, wyposażonych w osłonę chroniącą przed promieniami słońca.

Higgins siedział na koźle obok stangreta, więc nie zabrali już ze sobą dodatkowego lokaja.

Mijali właśnie główną ulicę miasta zatłoczoną sprzedawcami żywności, owoców, domokrążcami i handlarzami książek. Pod rozłożystymi drzewami widziało się ludzi popijających mocną czarną kawę. We wszystkich domach były drewniane okiennice.

– Bardzo jestem rada, że mogę odbyć z panem przejażdżkę do pańskiego domu – odezwała się Anona, potem uśmiechnęła się i dodała: – Chciałam zadać panu wiele pytań dotyczących pańskiej nowej posiadłości, lecz młode Chinki zawsze ciągnęły mnie do ogrodu.

– Ja także chciałbym pospacerować po ogrodzie – powiedział lord Selwyn – cieszę się, że nie będzie tam nikogo poza nami i nikt nie będzie nam przeszkadzał.

– Mówi pan jak Lin Kuan Teng – rzekła – który twierdzi, że nie może myśleć, kiedy ludzie trajkoczą niczym papugi.

– Mnie także to samo powiedział, kiedy jechaliśmy po raz pierwszy do mego nowego domu – odparł lord Selwyn. – Przez całą drogę milczał.

– On chyba ma rację – zauważyła Anona – ale porównanie z papugami wcale mnie nie razi. One są takie ładne!

Opuścili miasto i wyjechali na otwartą przestrzeń. Anona wskazała ręką na drzewo i lord Selwyn ujrzał siedzące na gałęziach papugi.

– Proszę spojrzeć! – zawołała Anona. – Jaka wspaniała papuga o czerwonym łebku i niebiesko-zielonym ogonie! Muszę panu koniecznie pokazać jeszcze wiszące papugi. Są nieduże i przeważnie zielonkawe, a śpią jak nietoperze, zwisając głową na dół pośród liści.

Słuchając jej lord Selwyn odnosił wrażenie, że mimo iż była Angielką, znała Półwysep Malajski doskonale.

– Jak ma pani na imię? – zapytał niespodzianie.

Wpatrywała się w mijane drzewa w poszukiwaniu ptaków. Nie zastanawiając się, powiedziała automatycznie:

– An… – i przerwała.

– A jak dalej – powiedział delikatnie.

– Anona! – rzekła cichym głosem i szybko dodała: – Nareszcie przypomniałam sobie!

Przypomniałam sobie… moje imię… w momencie, gdy pan o nie zapytał.

– Piękne imię – powiedział lord Selwyn.

– Czy coś jeszcze pani sobie przypomina?

– Nie… nic więcej… nie pamiętam! – rzekła.

Lord Selwyn czuł, że nie mówi prawdy, lecz był zbyt taktowny, żeby się dopytywać.

– Teraz, kiedy znam już pani imię, łatwiej nam będzie rozmawiać. Będę już wiedział, jak mam się zwracać do pani.

– Nigdy pan nie wspominał, że sprawia to panu trudności – odezwała się ze śmiechem.

– Ale o tym myślałem – powiedział. – Będę mówił do pani: Anona.

Sprawiło jej wyraźną przyjemność, gdy usłyszała, jak wypowiedział jej imię. Jego głos był głęboki i niski, i zrobił na niej duże wrażenie.

Durham House wydał się Anonie budowlą bardzo imponującą. W promieniach porannego słońca jego ściany wydawały się złote.

Lord Selwyn był przekonany, że również Higgins był oczarowany. Gdy pomógł Anonie wysiąść z powozu, służący odprowadził konie do stajni.

– Teraz będziemy mogli zwiedzać do woli i nikt nam nie będzie przeszkadzał – rzekła Anona, wchodząc do holu.

Kiedy znaleźli się w wielkiej bawialni, Anona przechodziła od jednej gabloty do drugiej, żeby podziwiać zgromadzone tam skarby, natomiast lord Selwyn zatrzymał się przy oknie. Kwiaty w ogrodzie kwitły wszystkimi barwami, a nad nimi unosiły się chmary motyli.

– Myślę – odezwał się lord Selwyn, nie odwracając głowy – że najpierw powinniśmy się udać do wodospadu, a potem chciałbym pokazać pani orchidee, bo po południu zrobi się zbyt gorąco.

– Ma pan rację – zgodziła się Anona.

Wyszli przez drzwi balkonowe na trawnik i skierowali się w stronę grządek, na których rosły orchidee. Niektóre miały formę krzewów, inne drzew. Największa z nich, raflezja o bardzo żywych barwach, pasożytowała na innych drzewach.