Сяргей Балахонаў - Бог кахання Марс

– Не, я разумею, што кожнаму сваё рамяство. Каму як божанька паклаў, – прахаджаваўся туд-сюд Марку па нацягнутым канаце цярплівасці. – Але што ні археолаг, то паэт. Што ні паэт, то вар’ят. А чым большы вар’ят, тым хутчэй журналісты збягаюцца. Як пацукі на флейту з Гомеля.

– Гэта ты каламбурыш? – павесялела ад яго мудрыкаў маладзіца.

– Я незнарок. Ёсць у нас майстры каламбураў. Герадоты недаробленыя. Шліманы недапечаныя. Так накаламбураць, што падзецца няма куды. Хоць ідзі Авідыю скардзіцца. Да чаго твой колішні вядзе, кажучы, што вы будзеце разам?

– Альбо ён сапраўды канчаткова з’ехаў з глузду і пасяліўся ва ўласным сусвеціку, альбо гэта непрыхаваная пагроза нам з табою, даражэнькі, – неахвотна разжоўвала мужу Марына.

– Дай мне тэлефон. Я пазваню яму.

– А сэнс? Усё будзе як мінулым разам. Да таго ж, фармальна выглядае, што мы з табой пераследуем яго, дастаючы званкамі з пагрозамі.

– Але ж ён павінен ведаць, што мы з табой пабраліся шлюбам, што мы кахаем адно аднаго, што ў нас усё добра… Ён павінен зразумець, што няма чаго совацца туды, дзе кіпіць чужы гаршчок.

– Я думаю, пра шлюб ён ужо ведае, а ўсё астатняе ставіць пад вялікі сумнеў.

Муж агаломшана зірнуў на яе. Пэўны час ён маўчаў, а потым вельмі асцярожна спытаў:

– А ты сама гэта пад сумнеў не ставіш?

Яна ціха засмяялася, падалася да яго і, прыгарнуўшы, сказала:

– Дакладна не. Не верыш?

– Веру. Але гэты далакоп мне вельмі надакучыў. Я адчуваю сябе нейкім мікробам пад лінзамі мікраскопа. Варушуся. Вучуся. Ганяю на матацыкле. Кахаю цябе. І ўвесь час такое ўражанне, быццам ён назірае за мной.

– Не перабольшвай. Не такі ён усёмагутны і кручаны, якім хоча здавацца. Павер ты мне, бо год стасункаў з ім…

– Не працягвай. Нават чуць не хачу, што ў вас было. Як там у Іянэску? «Мой нораў, на жаль, невыцерпны, таму я не цярплю іншых людзей з невыцерпным норавам».

Хаджэнні па канаце абарваліся разам з канатам. Атмасфера прыкметна наэлектрызавалася.

– Ведаеш што? Пакуль мы тут з табой не нарабілі якіх глупстваў, давай лепш пакатаемся на матацыкле, – нечакана прапанавала Марына.

– Да мора? – з ласкавай усмешкай удакладніў Марку, быццам толькі што не быў гатовым кідаць вакол сябе вогненныя стрэлы.

– Так. На наша з табой любімае месцейка, – усміхнулася яна і пацалавала мужа ў вусны.

Маладыя жылі тады амаль у самым цэнтры гістарычнай часткі Канстанцы, недалёка ад плошчы Авідыя. Вялікую кватэру ў злёгку мадэрнізаваным аналагу савецкай хрушчоўкі ім на вяселле падаравалі бацькі Марку. Матацыклетныя выправы да мора сталі для маладой сямейнай пары традыцыяй, якая гарантавана вяртала іх дачыненням флёр рамантычнасці. Таму Марына і пастаралася як мага хутчэй скарыстацца гэтай завядзёнкай і неадкладна згладзіць першыя шурпатасці сумеснага жыцця, дарма што ўзніклі яны з віны далёкага ад іх утульнага гняздзечка мужчыны. Чортавага неўдалёгі, што ніяк не мог змірыцца са сваёй паразай.

Ратавальная выправа, аднак, не задалася. Не, спачатку ўсё было добра. Экіпіраваліся як звычайна. Нічога лішняга з сабой браць не сталі. Перад выездам пацалаваліся вельмі палка. Настрой яшчэ на колькі пунктаў узняўся ў абаіх. Яны імчаліся па вуліцах Канстанцы. Марку вырашыў змяніць звыклы маршрут, каб падоўжыць паездку і неймавернае адчуванне, калі каханая, седзячы ззаду, туліцца да цябе, трымаецца за цябе, цалкам табе давярае. З вуліцы імператара Траяна ён выруліў каля мэрыі на даўжэзны Таміскі бульвар, па якім выехаў у прадмесці. Праваруч маячыла возера Сютгёл з маляўнічай выспай. І ў Марыны міжволі ўзніклі параўнанні з возерам Ліцвін, якое было разоў у дзесяць меншым. Машынальна матлянула галавой, каб адагнаць нязваны ўспамін і засяродзіцца на ўсё яшчэ нязвыклым для сябе тутэйшым краявідзе. Ацаніць усю красу мясцін яна змагла, калі муж, не даехаўшы да моста праз канал, збочыў на прылеглую дарогу і памчаў проста ўздоўж возера. Ад звабы вачэй пачасцілася дыханне. Яна шчыльна прыгарнулася да Марку. Той ззяў, як ззяюць шчаслівыя людзі, цешачыся прыемнасцю імгнення.

Марку думаў узбіцца на аўтастраду каля Мамаевай пярэспы, што адасабляе Сютгёл ад мора, каб потым рушыць на поўнач і ўрэшце дабрацца да іх любімага месцейка. Ён скінуў хуткасць. Наперадзе чакала дарожная развязка. Жонка адняла галаву ад яго спіны і зірнула на дарогу. Па сустрэчнай паласе павольна ехаў турыстычны аўтобус. Калі ён параўняўся з матацыклам, Марына міжволі кінула позірк на вокны. За секунду яе настрой перамяніўся. Яна войкнула і на нейкі час здранцвела. Сярод пасажыраў аўтобуса яна ўгледзела Руткоўскага. Ён заўважыў яе і нават прыветна памахаў рукой, не хаваючы фірмовай усмешкі. Пасля развязкі Марку паспрабаваў ізноў паскорыцца, але Марына запратэставала, просячы спыніцца.