Василий Гигевич - Атамізацыя

Апроч палёў і лясоў я мора ўбачыў — белапенная палоска вілася ўздоўж берага… Па моры іхнім аграмаднейшыя караблі плавалі. Яшчэ там, у моры іхнім, на сваях таўсценных збудаванні высіліся, з труб высачэнных у неба іхняе дым клубіўся.

Але, як ні прыглядаўся, ды ніякіх жывых стварэнняў ні на раўнінах, ні ў лясах, ні на палях я не ўбачыў.

Нечакана пачуў голас у сваёй галаве…

«Ну вось, цяпер, калі жывым вярнуся, і я таксама ў дурку загрымлю» — гэта было першым, што падумалася.

Але ж ведаў я, што не вар’ят, балазе тэсты на псіхалагічную ўстойлівасць прайшоў.

Пачуў я незямны голас незямной істоты. Голас надта нагадваў левітанаўскі бас, якім некалі перадаваліся важныя тасаўскія паведамленні:

— Вітаем цябе, пасланец далёкага розуму. Зараз мы скіруем твой пасадачны модуль на пляцоўку, дзе зможаш апусціцца. I надалей, каб табе было зручней, даверся нашым дзеянням і рэкамендацыям.

Канечне, я быў падрыхтаваны да рознага віду кантакту, пры мне нават і зброя мелася, як індывідуальная, так і агульнакарабельная, якая магутным энергаполем аберагала мой пасадачны модуль ад каго і чаго заўгодна, але толькі цяпер я зразумеў, што ўсё пачынаецца зусім іначай. Ды і якім чынам я мог супроцьстаяць гэтаму левітанаўскаму басу, які сам па сабе ў маёй галаве гаспадарыў?

Тут жа кнопкі на пульце кіравання самі па сабе прыйшлі ў рух.

«Палтэргейст, — мільганула ўва мне. — I тут ён завёўся, не толькі на Зямлі гаспадарыць…»

Пад камандай нябачнага палтэргейста пасадачны модуль пачаў імкліва апускацца да паверхні планеты Дзэта. Разам з маім модулем апускаліся і лятаючыя талеркі. Бетонная пляцоўка паказалася. На яе і апусціўся мой модуль пасадачны. Лятаючыя талеркі не адставалі — кругам яны нізенька завіслі над пляцоўкаю. Адзінаццаць штук іх было, роўна адзінаццаць, як цяпер помню. Затым знізу талерак вытыркнуліся падставачкі, па тры штукі ў кожнай, на гэтыя падставачкі яны і апусціліся. У кожнай талерцы адкрыліся знізу дагэтуль нябачныя дзверцы і адтуль на лесвічках паказаліся…

Пра каго вы найперш падумалі?

Правільна, правільна вы падумалі — паказаліся яны, знакамітыя гуманоіды, якіх вось ужо каторы годзік чалавецтва сустракала на Зямлі.

«Гэтулькі людцаў ні за што ў дурку запёрлі», — зноў чамусьці падумалася мне пра тых няшчасных, якія людзям праўду хацелі сказаць. Былі гуманоіды розныя — нашы зямныя сведкі не хлусілі, — і высокія, метры пад тры, худыя плоскія дылды, і маленькія, не болей за метр, пузаценькія карлы, пра якіх гэтак часта пісала зямная прэса і якіх аблюбавалі хваткія кінарэжысёры. Г аловы ў іх — і без мяне ведаеце — былі авальныя, нечым нагадвалі яйка курынае, вочкі вузкаватыя, выпуклыя і неміготкія. Замест вушэй і носа дзірачкі меліся.

I яшчэ я змікіціў — лапкі і ногі іхнія былі гнуткія, бы шлангі гумовыя, вадою залітыя. Колеру гуманоіды былі рознага, карлы — зеленаватыя, а дылды — зямліста-шэрыя… I яшчэ заўважыў — як толькі дылды да мяне бокам станавіліся, яны ледзьве бачыліся, надта ўжо танюсенькімі былі…

Усе — і карлы, і дылды — як толькі са сваіх талерак выбраліся, тут жа мой пасадачны модуль акружылі, пільна на яго ўтаропіліся.

Шлюзы пасадачнага модуля самі па сабе адчыніліся, — як чалавек кемлівы, я здагадаўся, што зноў палтэргейст спрацаваў, — і, хочаш не хочаш, а давялося да гэтых нялюдскіх стварэнняў падавацца. Канечне ж, перад гэтым бартавая аўтаматызаваная сістэма праверыла атмасферу Дзэты — аказалася яна гэткай жа, як і на Зямлі. I тут мне цюкнула, чаму ж гэтыя стварэнні нашу Зямельку аблюбавалі…

Толькі паказаўся на лесвіцы пасадачнага модуля, як нялюдскія стварэнні лапкамі на мяне пачалі торкаць, за галоўкі хапацца — мабыць, я ім надта брыдкім паказаўся.

Паверце, яны мне таксама не анёламі падаліся.

Чамусьці ўспомніў беларусачак нашых, самых прыгажэйшых ва ўсім свеце: у спаднічках кароценькіх, у сукеначках прыталеных з доўгімі выразамі, што ножанькі прыадкрываюць, у кофтачках лёгенькіх… I як скоса, пры патрэбе, яны ўмеюць у самыя вочы зазірнуць — да сэрца працяць токам салодкім і тады ўжо — гэтак атрымліваецца — памяць траціш і ляпечаш, ляпечаш чорт ведама што, а яны з цябе тут жа вяроўкі віць пачынаюць і вяроўкамі гэтымі душу тваю спавіваюць…

I ўпершыню сумненне прарэзалася: а ці варта было сюды перціся, каб гэтаю брыдотаю любавацца?

Спусціўся з лесвіцы пасадачнага модуля, удыхнуў сухое, з нейкім хлоркава-бальнічным пахам, паветра — з непрывычкі аж у галаве закружыла — і ўбачыў, як з гурту вытыркнуўся маленечкі, з метр ростам, зеленаваты пузаценькі гуманоід і да мяне падаўся.