Василий Гигевич - Атамізацыя

… А затым бачу я, як ён, той хлапчына, стомлены, нібы блудны сын, вяртаецца туды, куды ўсе ў свой час вяртаюцца — да вытокаў сваіх…

Ціхі летні надвячорак. ^зе ён на росным лузе па вузкай сцежцы, якая вядзе да таго дому, з якога некалі пайшоў у свет… Сеецца шапочучы дождж і здаля, за сцяною дажджу і туману ён чуе, як бразгаюць ланцугі, якімі спутаны конь… I думае, што хутка, вельмі хутка, калі душа суцешыцца, ён пачне пісаць новае апавяданне пра каня, які гуляе на волі…

I зноў жа — разумею: час не ўладны над гэтым няшчасна-шчаслівым паэтам, які пісаў пра дабро і надзею, што акрэслілі свой круг вакол чалавека.

I яшчэ ўбачыў таго сінявокага юнака, які захварэў на сухоты. Убачыў, як ён на марскім беразе на лаўцы сядзіць і пазірае ўдалеч на белапенныя хвалі. Раз-пораз кашляючы нядобрым кашлем, успамінае сваю радзіму, свой край, як выкляты Богам, які ніколі не быў шчаслівым…

I пачынае шаптаць, шаптаць радкі верша пра дзеда, што сцягнуўся з печы, і сядзіць ля рэчкі, грэючыся на сонцы, і не шкадуе, што хутка стане зямлёю. Хлопец шэпча пра сваю душу, якая нібы дзікі ястраб, ірвецца ў неба на прастор…

I не самотны ён, бо кніжку мае.

I зноў жа, ведаю пэўна, што час не ўладны над гэтым хлопцам, ніхто над ім не ўладны — ні філосафы, ні хахмачы, якія з жыцця і смерці чарговую хохму лепяць, ні палітыкі, якія наперад усё ведаюць…

I тут як заслона ўпала з вачэй маіх. I падумалася мне…

О-о, не скажу я вам, пра што думалася мне ў тыя хвіліны, калі дамоў вяртаўся і праз ілюмінатар самалёта глядзеў звысоку на безабаронна адкрытую зямлю, без якой чалавек не можа жыць…

P. S. Усё дакладна запісаў з маіх слоў сябрук, нічога ад сябе не дадаў. Калі будзе друкаваць мае прыгоды, то няхай возьме ганарар сабе. Даю дазвол на друкаванне. Пад чым і подпіс стаўлю.

Базыль, родам з Жыціва.