Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

— Удалы пачатак, — легкадумна прамовіў Грэхаў, выціраючы з губы і пад носам кроў. Малчанаў здушана прамармытаў нешта, злосна памасіраваў горла, паказаў некуды ўбок, і Грэхаў убачыў далёкія светлякі ліхтароў, што выпісвалі мудрагелістыя траекторыі пад час руху. Гэта вярталіся разведчыкі, ні пра што нават не здагадваючыся. Няўжо яны не чулі ляманту тыямата?! Вірт нешта ціха казаў, Сташэўскі маўчаў. Яны павольна спусціліся па схіле застылай лававай хвалі, разрэзваючы змрок шпагамі святла, выйшлі на асветленую пражэктарамі прастору, і тут Сташэўскі заўважыў знікненне вершаліны горста, мітуслівую «павуцінку», ды і дым яшчэ не разышоўся поўнасцю, і радыяцыя не спала. Ён застыў з паднятай нагой, потым штурхнуў Дыега ў плячо, і яны, не дбаючы пра захаванне годнасці, кінуліся да машыны.

У кабіне Сташэўскі акінуў няўважлівым позіркам ашаломленую фізіяномію Грэхава і, як быццам нічога не адбылося, сеў у крэсла. Увайшоў ураўнаважана-спакойны Дыега Вірт, прыжмурыўся на «параненага» і, сказаўшы: «Герой», — сеў побач з камандзірам.

— Гравістралок, — раптам прамовіў Малчанаў, як бы просячы прабачэння, Грэхаў аж вылупіў вочы. — Даруйце мне, Святаслаў! Я абавязаны быў папярэдзіць, даруйце.

На яго было шкода пазіраць, і Грэхаў адчуў да яго калі не прыязнасць, дык, прынамсі, павагу. Відаць, ён сапраўды мужны чалавек.

— А-а... — сказаў у адказ Сташэўскі бесклапотна. — Лухта. Сам вінаваты. Мне ж гаварылі, і неаднойчы, а я забыўся.

Ён павярнуўся да апаратуры сувязі, крутануў рукаятку павароту арыентаста, выклікаў Станцыю.

Доўгі час, пакуль арыентаст абмацваў неба, відэом сувязі адно мігцеў няяркім блакітам, патрэсквалі дынамікі прыёмнай прылады ды паляскваў аўтамат перашкод, спрабуючы розныя частоты. Нарэшце відэом мігнуў, разгарэўся, і ў ім паступова праявіўся такі знаёмы Грэхаву стомлены твар з яскравымі губамі, трошкі ўзнятым носікам і ўмольнымі вачыма. Ён замёр.

«Паліна! Паліна... Каханне маё і жыццё маё... і боль мой... Праз усе цуды космасу і будзённасць працы, жыцейскія дробязі і буйныя падзеі, страты і набыткі я пранёс твой погляд з сабой. Я моцны чалавек і да шмат чаго прывык у гэтым шчодрым на сюрпрызы свеце, але я слабею, калі цень адчужэння, часам уяўнага, з'яўляецца ў тваіх вачах, былая ўпэўненасць пакідае мяне, як кроў параненае цела... Чалавек жывы чалавекам, і няхай хто-кольвек дакажа мне іншае. Я жывы ўсімі сябрамі сваімі, але больш за ўсё я жывы табой... Мы так і не пагаварылі на Станцыі, хоць Дыега зрабіў усё, каб мы сустрэліся. Гэта, вядома, ён пастараўся, каб ты апынулася тут, ля Тартара. Не без ведама Сташэўскага, пэўна ж. Хітрыя і добрыя мае сябры, вам не зразумець, мабыць, што для Паліны я толькі што ўваскрос. А да гэтага быў год адзіноты, год маёй смерці, уяўнай — для мяне, сапраўднай — для яе...»

Дыега скасавурыўся на Грэхава і сказаў:

— Прывітанне сувязістам. Што новага, Паліначка? Палініны губы заварушыліся, але гуку не было. Відэом пакрыўся рабізной перашкод, ачысціўся, і замест жаночага твару ў яго ўплыў твар Кротаса, з няправільнымі дробнымі рысамі, не надта ветлівы, з вострым позіркам трохі касых вачэй.

— Новаўтварэнне, — сказаў Сташэўскі ў нос і бязгучна чхнуў. — Праз эпіцэнтр нам не прайсці, дайце найкарацейшы шлях.

— Гэтак блага? — прахрыпеў дынамік скрозь выццё суправаджальнай перашкоды.

— Не прайсці нават з гефамі, я глядзеў. Паведаміце як найдакладней, дзе мы завязлі.

— Хвілінку... — Кротас скасавурыўся і стаўся падобны на камбалу з носам. — Вы зараз... на паўночным схіле хрыбта, побач з перавалам Шэрага Прывіду. Да карабля ад вас усяго восемдзесят дзевяць кіламетраў па прамой... Але калі па гэтым перавале не прайсці, дык найкарацейшы шлях праз другі.

— Другі — гэта Звілісты?

— Так.

— Дзякуй... — задумаўся Сташэўскі. — Да Звілістага недзе каля ста кіламетраў? Трохі зашмат... Ну а калі праз Тора-Ора?

— Ты ж ведаеш... там стаіць...

— Горад, ведаю. Затое мы сэканомім гадзін шэсць-сем. Гэта не так ужо блага, як ты думаеш?

За экранамі загаварылі адразу некалькі галасоў. Кротас, адказваючы, адмоўна паківаў галавой і зморшчыўся. Гаварыць і пераконваць яму было цяжка, ён выдатна разумеў Сташэўскага, рызыка была вялікая, але і Святаславу прымаць рашэнне было нялёгка, Грэхаў цудоўна гэта бачыў. — А новага нічога? — упаўголаса спытаўся Малчанаў.

Кротас паглядзеў на яго адным вокам з экрана, крутнуў галавой. Начальнік аддзела быў у горшым становішчы, як яны, ён мог толькі чакаць.