Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

— Хутчэй! — унушальна сказаў ззаду Малчанаў, і потым Грэхаву здалося, што ён аглух.

«Павуціна» над імі ўспыхнула асляпляльным белым напалам, поле падтрымкі танка тут жа села, перакінутае на абарону, танк на поўнай хуткасці тыцнуўся ў чорную масу дарогі і зарыўся ў яе ледзь не па лабавую браню...

Грэхаў адчуў сябе складзеным з вострых вуглоў, што перашкаджалі адзін аднаму. Хтосьці лез у яго, рассоўваючы вуглы, і яны скрыпелі і вішчалі, як металічныя. Гэта ўразіла яго так, што ён не надта здзівіўся, выявіўшы ў сабе здольнасць адчуваць светлавую гаму. Зялёныя агні пульта, напрыклад, здаліся шаўкавістыя і мяккія, чырвоны аварыйны сігнал быў шурпаты і пругкі, як шкура акулы, а срабрыстае свячэнне Горада здавалася рыхлае, сырое і патыхала гніллю...

І вось Горад заварушыўся. Вялізныя «ледзяныя» фігуры яго «будынкаў» задрыжалі, няўлоўна павольна скажаючы былыя абрысы, і сталі як бы набліжацца, павялічвацца ў памерах.

Нечае гулкае сэрца аддавалася ўвушшу кананадай, і скрозь шалёны гул Грэхаў пачуў раскацісты шэпт... Усё знікла: гукі, адчуванні, думкі, застаўся шэпт, громападобны раскацісты шэпт...

Ён павольна ўсплываў з дна акіяна, усплываў, як падводная лодка, прадзімаючы цыстэрны. Потым вылез на мулкі бераг і «выліў ваду з вушэй». Імгненна вярнулася здольнасць чуць, бачыць і адчуваць на дотык. Адчуваць сябе на дотык чамусьці было балюча, асабліва нос і левую руку. Баючыся горшага, Грэхаў скасавурыўся ўніз, заўважыў кроў на пальцах абедзвюх рук, прыўзняў іх. Правая была цэлая, а цераз далонь левай праходзіў ірваны неглыбокі шрам. Нос пасінеў і распух, відаць, у гэтай экспедыцыі ўсе ўдары ён прымаў на сябе. Тут Грэхаў убачыў штурвал з адламаным рогам і ўсё зразумеў. Як жа гэта ён ухітрыўся?..

Сташэўскі прыводзіў да прытомнасці Малчанава, але той проста самлеў. Дыега Вірт ляжаў у крэсле бледны, але спакойны.

— А цяпер уяві, што ты пралятаў бы тут на хуткалёце, — прабурчаў Сташэўскі, скоса глянуўшы на Дыега. Той паціснуў плячыма і змоўчаў.

— Якім жа чынам мы ацалелі? — спытаўся Грэхаў, пакуль Сташэўскі лячыў яму нос і руку без звыклага бурчання і павучанняў.

Сташэўскі быццам не пачуў пытання, скончыў, акінуў купал вежавага крана хуткім позіркам і ўключыў сістэму бачання. Купал растаў, і ўсе ўбачылі зусім светлае ліловае неба з мутнымі разводамі нейкіх выпарэнняў, гладкія ўздуцці базальтавых патокаў, хаос ценяў у гіганцкай дузе горнага хрыбта.

А зусім побач, над вертыкальнай сцяной слупавых скал, варушыўся тлусты буры дым, па якім час ад часу прабягалі барвовыя ўспышкі. Над гэтай сцяной дзе-нідзе праглядвала нешта чорнае, бачнае як скрозь няшчыльны шэры туман, і Грэхаў, заўважыўшы ў тым кірунку гурт навіслых «павуцін», зразумеў, што чорнае — Горад. Дык яны прайшлі праз яго...

Дым над скаламі ўзляцеў угору султанамі і выпаў снегападам попелу. Да іх даляцеў моцны трэск, як пад час разраду маланкі.

— Як мы апынуліся тут? — панура спытаўся Малчанаў, моршчачы пашарэлы твар.

Маўчанне разлілося, як снегавая вада, доўгае, халоднае і плыткае. Чакаць адказу не мела сэнсу, ніхто не ведаў, як яны апынуліся за рысай Горада, але яны стаялі і глядзелі на чорны дым, што расцякаўся коўзкімі цяжкімі бруямі паміж шпілямі і ледзяшамі скал. Потым Грэхаў паціху ўрубіў рухавікі і крануў машыну з месца. Сташэўскі, які спрабаваў звязацца са Станцыяй, са злосцю махнуў рукой і натапырыўся ў сваім крэсле. Настала раніца, і ў атмасферу Тартара ўрывалася шырокае ўзбуральнае электрамагнітнае поле зоркі, магутнасць якога перавышала сціплыя магчымасці станцыі сувязі іх «Мастыфа». Толькі тая акалічнасць, што за іх рухам сачылі вочы сяброў, гатовых прыйсці на дапамогу, і паляпшала настрой.

Танк пакінуў ззаду цыклапічны грэбень Кінжальнага хрыбта і выбраўся на вялізнае пахілае плато Рубінавых жыл, пасечанае шматлікімі трэшчынамі. Трэшчыны былі падобныя на барозны, нанесеныя велізарнымі граблямі, яны цягнуліся паралельна паміж сабой па дзевяць-дзесяць трэшчын запар, неглыбокія і даволі правільныя. Танк шпурляла і хістала, кабіне кіравання перадавалася толькі малая доля штуршкоў, але і ад іх не станавілася прыемна.

Парода плато адсвечвала блакітным, часам сустракаліся цэлыя палі зіхоткага «крышталю», пры з'яўленні якога пачынаў вішчаць лічыльнік радыяцыі. Часамі танк ішоў быццам па дне велізарнай жалезнай бочкі — скрыгат і віскат каменю змяніўся гулкім дробным грукатам. Адначасна Грэхаў адчуў, як цяжэе цела, і ў адзін з такіх момантаў Малчанаў сказаў: