Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

Потым пад'ём стаў больш стромкі, і неўзабаве Грэхаў зразумеў, што яны ўжо недзе каля адгор'яў Кінжальнага хрыбта, які ім трэба было пераадолець. За тыя восем гадзін побыту на планеце з імі і вакол іх нічога не адбылося, і Грэхаў нават падумаў, што свет Тартара даволі ардынарны — скалісты дзікі «нецывілізаваны» свет. Незразумела было, чаму адбываліся катастрофы, гінулі робаты і людзі, абароненыя, як здавалася да гэтага, ад усіх сілаў прыроды ўменнем прымяняць гэтыя сілы сабе на карысць. «Многія рэчы нам незразумелыя не таму, што нашы паняцці слабыя, але таму, што гэтыя рэчы не ўваходзяць у кола нашых паняццяў». Так, здаецца, казаў Казьма Пруткоў. «Што, калі жыццё Тартара не ўваходзіць у кола нашых паняццяў?» — падумаў Грэхаў.

Схілы гор узнімаліся ўсё вышэй і больш стромка, сціскаючы іх часовую, выпадкова знойдзеную дарогу ў каменных цяснінах. Сталі трапляцца доўгія трэшчыны, што разрывалі яе на пункціры, і буйныя абломкі скал са свежымі зломамі. Нарэшце ехаць далей ранейшым шляхам стала немагчыма — даваўся ў знакі нядаўні землятрус, танк падыходзіў да актыўнай мяжы яго эпіцэнтра. Ён марудна прапоўз сотні дзве метраў і ўпёрся ў ірваны вал з абломкаў і друзу: дарога была перагароджана ім. За валам пачулася нагрувашчванне базальтавых пліт гіганцкай таўшчыні.

— Горст [3] Горст — прыўзняты ўчастак планетармай кары, абмежаваны скіднымі трэшчынамі. , — вымавіў Сташэўскі, злазячы з крэсла, шырокі, спакойны, нават трошкі вялы.

— Збірайся, Дыега.

Удвух з Віртам яны надзелі скафандры і выйшлі з танка. На прыборнай панелі ўспыхнулі зялёныя агні індыкатараў прысутнасці — запрацавалі індывідуальныя радыёмаякі. У святле пражэктараў дзве постаці ператварыліся ў асколкі асляпляльнага вадкага агню — плёнкі скафандраў адбівалі амаль усе віды радыяцый, у тым ліку і святло. Яны выйшлі з асветленай паласы і зніклі. Дыегаў голас прагучаў, здавалася, зусім побач:

— На хуткалёце да мэты можна дайсці за дзесяць хвілін, можа, я рызыкну?

Адказ Сташэўскага яны не пачулі, але Малчанаў усміхнуўся даволі красамоўна. Цяпер ужо Грэхаў шмат чаго ведаў пра Тартар, у тым ліку і тое, як загінулі экіпажы «Спіра» і «Магіканіна». Лятальныя апараты праследаваліся «павуцінамі» з асаблівай настойлівасцю, менавіта з гэтай прычыны іх выратавальны рэйд пачаўся на цяжкім танку-лабараторыі, разлічаным на эксплуатацыю ў атмасферах гіганцкіх планет-паўсонцаў тыпу Юпітэра. Ну а далейшае залежала ад іх, ад «запасу надзейнасці чалавечага элемента», бо тэхніка Зямлі больш за тое, чым яны валодалі, даць не магла...

Малчанаў уключыў свой інфармблок і ўзяўся праслухоўваць запісы, неспакойна паглядаючы на ясную зелень індыкатараў прысутнасці. Грэхаў спачатку прыслухоўваўся, потым перастаў. На вяршыні горста нешта адбывалася. Як быццам там без дай прычыны пачала выпарвацца чорная вадкасць і цяжкія непразрыстыя выпарэнні заварушыліся змеямі.

— Дыега! — на ўсялякі выпадак паклікаў Грэхаў. — Святаслаў!

Дынамікі маўчалі. Індыкатары прысутнасці наліліся жаўцізной — адзнака кароткачасовых перапынкаў сувязі.

— Што здарылася? — трывожна спытаўся Малчанаў, але ўжо і сам заўважыў благое. «Вадкасць» працягвала выпарвацца. Цяпер бруі пары набылі глыбокі сіні колер, і ў іх зазіхацелі яскравыя іскрынкі. Іскры павялічваліся, збіраліся ў вялікі шар і праціналі начны змрок, як маленькія маланкі, патрэсквалі і гудзелі, як пчаліны рой. Нарэшце іх стала гэтулькі шмат, што яны здаваліся вялізным вогненным вокам, зрэнка якога шалёна круцілася.

— Гравістралок! — ярасным шэптам вымавіў Малчанаў і скочыў да ўвагнутага люстра наводкі тыямата.

Ён спазніўся на секунду, можа, на паўсекунды. На скалах зашыпела, і Грэхаў кулём пакаціўся да супрацьлеглай сцяны рубкі: па танку, дакладней, па яго ахоўным полі як быццам стукнулі гіганцкім молатам, і ён адскочыў назад, загуў і завібрыраваў на амартызатарах. Грэхаў яшчэ толькі ўзнімаўся, чапляючыся за сценку, як ударыла другі раз. Ён тыцнуўся носам у нешта цвёрдае і на пэўны час страціў здольнасць штосьці кеміць.

Малчанаў усё ж дацягнуўся да пускальніка тыямата, Грэхаў зразумеў гэта з таго, што ў яго спачатку занылі зубы, а потым дынамікі данеслі скрыгат-лямант ускатурханай атмасферы. Пакуль ён вылупліваў мутныя ад слёз вочы, усё было скончана. Вішчаў лічыльнік радыяцыі (страшная ўсё-такі штука тыямат!), палову горста як языком злізала, а ля яго падножжа курчылася пакамечаная, але ўцалелая(!) «павуціна», якая згубіла свой рэжучы бляск.