Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

— Прыгожая.

Пазяхнула і пайшла з пакоя. Я праводзіў яе збянтэжаным позіркам. Жончына абыякавасць была незразумелая: ружа не проста цвіла, яна пульсавала, рухаючыся ў танцы пад гукі нейкай, адной ёй чутнай музыкі.

— Сільвія! — зноў паклікаў я. — Не, ты паглядзі, якое хараство!

— Ну я ж сказала, што прыгожая.

— Ты толькі мімаходзь зірнула, а на такое трэба глядзець і глядзець!

— Ты б лепей схадзіў кавун купіў. Тры дні дзеці ныюць, просяць кавуна, а іх бацька з ружамі няньчыцца... Чуеш?..

Ружа ўсё танцавала і танцавала. Потым пачала спяваць. Я слухаў яе як зачараваны. Добра, што яна не чуе Сільвію! Добра, што і я не чуў Сільвію!

У пакой зайшоў Раду.

— Ого, якая прыгожая ружа, — сказаў ён, пазяхаючы, і тут жа пайшоў прэч.

— Раду, сынок, пачакай, куды ж ты? Ты бачыў ружу?

— Бачыў, бачыў.

— І табе падабаецца?

— Падабаецца.

І Раду нічога не разумее.

Я падняў з ложка свайго малодшага, Сэндзела, і панёс яго да кветкі. Ён быў яшчэ сонны і супраціўляўся, а калі зразумеў, што гэта не паможа, заліўся горкімі слязьмі.

— Не плач, мой маленькі, паглядзі, якая прыгожая кветка.

Ружа, аднак, ані яго не супакоіла.

— Сэндзел, сынок, панюхай гэтую кветачку!

— Не хасю! — адварочваўся Сэндзел. — Хасю кавуна!

— Не чапай дзіця, што ты яго мучыш?! — накінулася на мяне жонка.

Да мяне ніяк не даходзіла, што, нарэшце, адбываецца: як можна заставацца абыякавым побач з такой прыгажосцю? Срэбная ружа! І справа не ў тым, што я яе вывеў, выпесціў і аддаў ёй некалькі гадоў жыцця, я быў у страшэннай роспачы, бо не было ў маіх сямейнікаў элементарнага пачуцця прыгожага...

— Не журыся, добры чалавек, — пачуўся аксамітавы голас.

Я здзіўлена азірнуўся.

— Гэта я.

Гаварыла... ружа!

Праз два дні ў дзверы пастукалі, і Сільвія пабегла адчыняць.

На парозе стаяў высокі стройны мужчына. Ён паправіў сонцаахоўныя акуляры і ветліва ўсміхнуўся.

— Пані Сільвія, я ад вашага мужа.

— Праходзьце. Што з ім?

Незнаёмы зайшоў у кватэру.

— Калі ласка, не турбуйцеся. Я літаральна на некалькі хвілін.

— Што з маім мужам? — настойліва паўтарыла Сільвія.

Толькі цяпер яна здолела добра разгледзець госця. Ён выняў з кішэні насоўку і пачаў старанна праціраць акуляры. Сільвію ўразілі яго вочы, яны былі незвычайнага колеру і выпраменьвалі нейкае загадкавае святло. Быццам загіпнатызаваная, глядзела яна ў гэтыя вочы, адчуваючы, што ўсю яе істоту запаўняюць цёплыя промні. Але тут незнаёмы начапіў акуляры і загаварыў да яе:

— Пані Сільвія, не хвалюйцеся. Ваш муж жывы-здаровы, але... ён не можа прыйсці, бо...

— Што з ім? — усклікнула Сільвія. Гіпнатычны стан, у якім яна патанула, знік гэтаксама хутка, як і з'явіўся.

— Пані Сільвія, прашу вас, супакойцеся.

Незнаёмы відавочна разгубіўся і, напэўна, таму паспяшаўся выдаць інфармацыю, якую хацеў паведаміць спакваля:

— Ён знаходзіцца ў Краіне Ружаў.

У душы ў Сільвіі змагаліся два пачуцці: нявер'е і адчай. Кожнае з іх магло выклікаць прыступ нястрыманага шаленства, а гэтага больш за ўсё і асцерагаўся незнаёмы.

— Што-о? Дзе-е?! — як і меркаваў ён, абурылася Сільвія і грозна рушыла на яго.

— Пані Сільвія! Пані Сільвія! — спрабаваў супакоіць яе госць.

Але яна набліжалася, і было відаць, што намеры ў яе самыя агрэсіўныя. Госць зразумеў гэта і, адступаючы да дзвярэй, апошні раз паспрабаваў яе супакоіць:

— Пані Сільвія, ваш муж адчувае сябе добра і прасіў мяне перадаць вам грошы!

І ён падаў ёй канверт. Аднак грошы выклікалі адваротны эфект.

— Грошы?! Я пакажу табе грошы! Шантажыст!.. — зараўла яна. — Каб зараз жа, чуеш, у гэтую ж хвіліну, ты вярнуў мне майго мужа! Інакш...

Каб хутчэй скончыць з гэтай непрыемнай сцэнай, незнаёмы зняў акуляры, зірнуў на Сільвію срэбным позіркам і, прыкаваўшы яе да месца, знік...

...Сільвін муж, бледны, непрытомны, ляжаў у ложку. Ён з'явіўся дома гэтаксама нечакана, як, зрэшты, і знік два дні таму. Сільвія збянтэжана глядзела на яго.

— Гэта... ты?

Ён, натуральна, не адказваў.

Праз гадзіну ён апамятаўся, расплюшчыў вочы і агледзеўся. Каля ложка сядзела заплаканая жонка.

— Чаго ты плачаш, Сільвія? — ціха спытаўся ён.

— Я не плачу, Мірча, — яна з палёгкай уздыхнула і стала выціраць слёзы.

Ён прыўзняўся, сеў і, застагнаўшы, схапіўся за галаву.

— Не разумею, што са мною...

— Ну, я ж казала, не патрэбныя табе гэтыя ружы. Бачыш, мая праўда, Мірча...

— ?

У пакой з плачам увайшоў Раду.

— Тата, глядзі, ружу сарвалі!