Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

Дык як жа абысціся з Ілжэсалдаценкавым? Ліквідаваць няцяжка. Ды як на гэта паглядзіць сапраўдны Салдаценкаў? Яны сустрэліся толькі сёння. Але гэта не мая прыхамаць. Павінен жа я быў ведаць, хто ёсць хто? А што далей зрабіць?

Не, ён не звіхнуты, як здалося мне спачатку, калі Філіпоўскі з'явіўся на ўзлеску, куды мы з Ілжэмікалаем выйшлі ўдвух. Проста Філіпоўскі быў тым непрыемным тыпам, якія яшчэ трапляюцца ў нас. З ім немагчыма гаварыць. Усё рассыпаўся ў кампліментах і са мной, і з Ілжэмікалаем. Я паспрабаваў быў пажартаваць, ды зразумеў, што з ім немагчыма ў жартаўлівым тоне размаўляць. Усё разумее непасрэдна. Мяне яшчэ злавала гэтая яго ідыёцкая паслужлівасць, ці што. Ды хіба толькі мяне. І Лжэмікалай зразумеў гэта, бо не хацеў нават гаварыць з Філіпоўскім, які ішоў за намі ледзь не подскакам, трасучы сваім вялізным пузам. Быццам хтосьці зверху прадпісаў яму жыць па паперцы. Здавалася, што ў гэтым кепскага? Але гэта ніяк ні з чым не вязалася.

Раптам Філіпоўскі ўсклікнуў. Мы разам з Ілжэмікалаем спыніліся і азірнуліся. На нейкае імгненне мне здалося, што Філіпоўскі зусім расплыўся, што яго з'еў велізарны жывот. Гэтага аказалася даволі, каб я не ўбачыў, як знік Ілжэмікалай. Калі азірнуўся па баках, убачыў толькі густую пасму туману, што, выгінаючыся, нібы рэптылія, змяілася з палянкі, на якой стаялі мы, у глыб лесу.

— Куды дзеўся Лжэмікалай? — спалохана запытаўся я ў Філіпоўскага, які паспеў падысці да мяне амаль ушчыльную.

— Вы ў мяне пытаецеся?

— Мусіць, вам нешта вядома.

— Мне?.. — паспрабаваў здзівіцца Філіпоўскі, і мне здалося, што ён усё ж нешта ведае, бо яго вочы былі нібы за непранікальнай заслонай.

— Так, так, — незразумела сказаў Філіпоўскі і, узяўшы мяне пад руку, пацягнуў з лесу на невялічкую сцежку. — Вас ужо, Мікалай Мікалаевіч, прачакаліся там, на турбазе. Усе шукаюць. І даволі даўно.

— Дык куды ж дзеўся Лжэмікалай? — усё яшчэ дапытваўся я.

— Ды не было такога. Не было, і ўсё, — сказаў ён і паспрабаваў перавесці гаворку зусім на іншае. Стаў гаварыць пра надвор'е, нешта пра дажджы, што зарадзілі недарэчы якраз на гэтым тыдні.

— Вы кіньце зубы мне загаворваць, Канстанцін Іванавіч, — сказаў я. — Ну няхай, Ілжэмікалая не было. Але што вы скажаце пра Клаўдзю, якую змярцвіў ідыёцкі туман?

— Пра які туман вы кажаце, Мікалай Мікалаевіч? Пры чым тут туман? — усё больш дзівіўся Філіпоўскі. — Так. Туман быў і ёсць. Хіба мала тут туманаў? А Клаўдзя... Клаўдзя на турбазе. Дапамагае кухарцы нашай абед гатаваць. Які туман? Вы нешта блытаеце, Мікалай Мікалаевіч.

— А агурочкі? — Я ўважліва назіраў за выразам твару Філіпоўскага, які пры слове «агурочак», як мне здалося, спачатку пазелянеў, потым збялеў.

— Агурочкі? — Філіпоўскі паідыёцку ўсміхнуўся. — Дык і гэтага...

— Вы хацелі сказаць — не было, — перасцярог я яго.

— Сапраўды, — узрадавана сказаў ён.

— А гэта? — Я дастаў з кішэні невялікі, з кволымі цёмна-зялёнымі пухіркамі лясны агурочак.

Філіпоўскі нічога не сказаў і, нібы рыба, выкінутая з вады на бераг, пачаў сутаргава глытаць ротам паветра. Потым нечакана змяніўся, выхапіў у мяне з рук неабвержны рэчавы доказ, запхнуў увесь агурочак у свой вялізны рот і хутка засоўгаў сківіцамі.

— Не было ніякіх агурочкаў, не было, — нахабна лгаў ён, яшчэ перажоўваючы тое, што імгненне таму назад было агурочкам. — Вы яго прыдумалі, Мікалай Мікалаевіч. Прыдумалі.

Што я мог сказаць на гэта? Чым даказаць адваротнае?

— Хадземце, а то на абед спознімся, — раптам замітусіўся Філіпоўскі і, як нічога і не было, падцягнуўшы свае безразмерныя нагавіцы і паспрабаваўшы схаваць за імі сваё неабдымнае пуза, патрухаў па дарожцы ў бок турбазы.

Клаўдзя і праўда была жывая. Як я ўзрадаваўся, калі ўбачыў яе фігурку недалёка ад увахода на турбазу.

— Ну, вы тут разбірайцеся, а мне няма калі, — нечакана заспяшаўся Філіпоўскі, як толькі мы падышлі да турбазы. — І не забудзьцеся, Мікалай Мікалаевіч, што абед у нас у трынаццаць сорак пяць. Не спазніцеся, калі ласка, Мікалай Мікалаевіч.

— Не спазнюся, — каб хоць неяк адчапіцца ад гэтага надакучлівага і незразумелага ва ўсім старога, сказаў я. Мне карцела хутчэй сустрэцца з Клаўдзяй. Пагаварыць і нарэшце прапанаваць руку і сэрца незанятага мужчыны. Усё-такі яна нічога, прыгожая. Гэта рэзкасць пройдзе. І сарамлівасць таксама. Яна — цяплічная расліна, цяплічная кветка незвычайнай прыгажосці. Трэба яе толькі выгадаваць, своечасова паліць... — расквітнее...