Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

Як увайшоў я ў тую лазеньку, думаў, што сэрца адразу спыніцца. І ад таго, што горача, і ад таго, што ў бабулькі маёй быў рэцэпт квасу асабістага, каб наплюхаць на каменне...

Пакутліва, то адкрываючы, то заплюшчваючы вочы, я ўсё намагаўся цяпер што-небудзь зразумець. Як і тады, у лазеньцы бабулькі Акуліны. Што ж гэта такое? Нарэшце да мяне дайшло. Туман туманам, але ж туман не можа быць такі белы, не можа так апякаць. Ён хутчэй шызы і халодны. Тут жа, у лагчынцы, побач з Клавай, ён быў чыста-белы. Клаўдзя, нібы спатыкнуўшыся аб корань, які вылез на сцежку, моўчкі распласталася сваім худзенькім цельцам на леташняй мокрай хвоі. Быццам нежывая, застыла ў нязручнай паставе. Яе квяцістая паркалёвая сукенка легла на малако туману, як латка, ды ў ім і патанула.

«Бог ты мой!» — жахнуўся я. Спрабуючы дапамагчы Клаўдзі, я кінуўся да яе. Ад вялізных пасмаў туману ішла незразумелая густая гарачыня, якая не дазваляла мне наблізіцца да яго ахвяры.

«Ёй, напэўна, там страшна няўтульна», — зноў падумаў я, адскочыўшы ад драпежнага гарачага туманнага языка, што пагражальна плюхнуўся ў мой бок.

Што ж мне рабіць? Ну, вярнуў я гэтага Салдаценкава. А ці той ён? А можа, я сапраўднага ў лесе пакінуў? І вартаўнікі праваронілі! Не, з гэтымі сістэмамі на Зямлі штосьці не тое адбываецца. То яны Клаўдзю-дурніцу пусцілі на мой агарод, цяпер — Салдаценкава...

Ужо колькі гадоў зямных назіральнікам раблю, амаль што ачалавечыўся, і ўвесь час балюча спатыкаюся аб нейкія дурныя перашкоды. Ніяк не магу зразумець, што ж людзі за істоты такія? Усё быццам так, як трэба, а яно — на шкоду. Выдумляюць, спрачаюцца, сварацца і ўрэшце забіваюць сябе. Сваёй бесталковасцю. Ну, напэўна, мала тут майго мозгу. Магчыма, мне патрэбны такі мозг, як у чалавека. Але тады я ўвогуле ператваруся чорт ведае ў што. Ужо не будзе Лона і пра лагуну, няхай і не найлепшую, ды пра жонку забудуся... Гэты страшны стан нявер'я ў сябе. І гэтыя тэлеграмы з Цэнтра ўшчэнт расхвалявалі мяне... Эмоцыі... Эмоцыі...

Я працаваў і на Сірыусе, і на Змеялове. Як і там, тут па інструкцыі раблю. Зацверджанай у вышэйшых інстанцыях. І які толк? Ды хіба я вінаваты? Вінаватых заўсёды знойдуць. І пакараюць. Але... Ён заўсёды быў дзівацкі, гэты род людскі... Мая віна, што агародзік свой пасадзіў. А далей усё пайшло ды паехала... Сядзеў бы дома. Як жа ж распазнаць Салдаценкавых? Можа, звесці разам? Няхай самі разбіраюцца. У такім выпадку я ўмяшаюся ў зямное жыццё. Запытаць дазволу ў старэйшага назіральніка? Ён мне ўсё ўспомніць: і Клаўдзю, і агародзік, і... Я ідыёт. Даверыўся туману. Не, не буду пытацца дазволу. Звяду двух Салдаценкавых. А раптам і абыдзецца... Як здагадаюся, хто ёсць хто, другога анігілюю, і ўсё.

Я прачнуўся на досвітку. Усё яшчэ ніяк не мог апамятацца ад таго, што туман забраў ад мяне Клаўдзю. Я ніколі яшчэ так рана не ўставаў. Правёў рукой па траве. Яна была мокрая ад расы. Пальцы нечакана наткнуліся на штосьці шурпатае. У сініх, ранішніх прыцемках, што паступова хаваліся ў гушчары, разгледзеў, што гэта пясок. Націснуў мацней. Пясок падаўся пад маімі пальцамі.

— Каб ён спрах, той лес! — услых сказаў я і пляснуў са злосці пяцярнёй па пяску.

— Ну ты даеш, браце! — за спіной пачуўся знаёмы голас.

Я азірнуўся Перада мною стаяў у такой жа куртцы, як у мяне... Я. Вядома, я дзіўна выказваюся, але як я магу думаць інакш? Так, гэта быў я. Але ці я?

— Прывітанне, — сказаў ён і ўсміхнуўся.

— Прывітанне, — адказаў я, здзіўлена разглядаючы чалавека, як дзве кроплі вады падобнага на мяне. «Ды ён жа — мой двайнік! — нарэшце скеміў я. — Але адкуль ён мог узяцца? Ды яшчэ тут». Я разумеў, што тут, у гэтым ідыёцкім лесе, магло здарыцца ўсё, што хочаш. Але каб... Не, гэтага не магло быць. Але ж было! Было!

— Ты ўсё сядзіш? — пачаў бестурботна мой двайнік, але я рэзка абарваў яго:

— Згінь!

— Гэта ты, Мікалай, ведаеш, дарэмна. Дарма стараешся, — двайнік засмяяўся і хітравата паглядзеў на мяне. Яго калючы позірк працяў мяне да касцей. — Табе не здаецца, што ў нас з табою мала часу?

— Што ты маеш на ўвазе? — запытаўся я ў двайніка, змахваючы з ілба бісерынкі поту. Пра тое, што я вельмі прамёрз у гэтую ноч, я ўжо не памятаў. Мне рабілася то горача, то холадна.

— Ды нічога. Проста мне здаецца...

— Хрысціцца трэба, калі здаецца, — адрэзаў я, хоць у мяне закралася сумненне. Я яшчэ не зразумеў, чаму і як ён апынуўся тут?

— Уставай. Ты ж любіш Клаўдзю? Чаму тады сядзіш тут? Дзяўчына чакае цябе...