Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

Гэту думку Скрут амаль зразумеў, калі прачнуўся раніцай. У ілюмінатар зоркалёта білі барвовыя промні тутэйшага сонца. У іх святле, як і на Зямлі, кружыліся драбнюткія пылінкі. А ўчора іх не было. Не было, не было...

Скрут усміхнуўся здагадцы і ўсёй далонню націснуў на кнопку сігналу ўнутранай сувязі:

— Павел! Павел!

Дынамік пабудзіў Балаша.

— Што такое? — запытаўся ён. — Даў бы адаспацца.

— Гэта не мінерал, Павел! — ужо радасна крычаў Скрут.

— Ты што, знайшоў яго? — іранічна прамовіў Балаш.

— Зараз! Зараз! Чакай, я прыйду!

Праз некалькі секунд Скрут уварваўся ў каюту Балаша і плюхнуўся ў крэсла побач з ложкам.

— Неба было чыстае? — пытаўся ён у Балаша.

— Уначы? Чыстае.

— Але агеньчык не свяціўся?

— Не.

— Значыць, гэта... ну тое, што ты называеш мінералам, свеціцца не адлюстраваным святлом якой-небудзь зоркі. За адну ноч, ты гэта ведаеш не горш за мяне, яны не маглі прыкметна перамясціцца на небе. Яны практычна нерухомыя. Значыць, гэта нешта свяцілася або само па сабе, або дзякуючы нейкай сілкавальнай крыніцы. Першае адпадае, бо інакш мы бачылі б агеньчык учора. Згодзен?

— Слушна... — Балаш сеў на ложку.

— Застаецца другое — нешта жывіць той агеньчык. Ёсць нейкая крыніца. Так?

— Дапусцім.

— Такой крыніцай можа быць вось што, — Скрут паказаў рукой на вясёлкавы зайчык, які застыў на сцяне. — Учора, дарэчы, увесь дзень было пахмурна.

— Але ж гэта азначае... — уражаны Балаш не скончыў фразу. — Што мы маем, магчыма, справу з нечым падобным на сонечную батарэю. Удзень яна набірае прамяністую або цеплавую энергію. А пасля аддае, — заключыў яго думку Скрут.

— Смела прыдумана... — зараз Балаш ужо не іранізаваў. Ён адчуў у разважаннях Скрута нейкую праўду. І ён сказаў: — Калі сёння мы ўбачым агеньчык, я затрымаю адлёт. На суткі. Інакш...

Балаш не дагаварыў. Але Скрут і так ведаў, што ён мог сказаць, і быў вельмі ўдзячны таварышу. Толькі цяпер яго ўжо не мучылі сумненні. Што б там ні хавалася за гэтым агеньчыкам, ён, безумоўна, быў цікавай з'явай чужой прыроды. Вартай, каб з ёй пазнаёміцца бліжэй.

Скрут не памыліўся. У пэўны час пад Сірыусам засвяцілася чырвоная кропка. Потым яна міргнула тры разы і згасла. Але цяпер яе месца было запеленгавана. І ледзь развіднела, Скрут з Балашам адправіліся да горнага хрыбта. Узброіліся зусім па-зямному — альпенштокамі, чаравікамі з вострымі шыпамі. І толькі прыборы, якія маглі дапамагчы ім заўважыць у наваколлі металічныя прадметы, рабілі іх больш падобнымі на геолагаў, чым на альпіністаў.

Яны ішлі, пераскакваючы расколіны, абходзячы непрыступныя пікі, спускаючыся ў цясніны і ўзбіраючыся на абрывістыя скалы. У зямных умовах яны наўрад ці адолелі б такую дарогу. Але на планеце, меншай за Зямлю, была меншай і іх вага.

Яны спыніліся адпачыць каля невысокага плато. Там, за пад'ёмам, павінен быць той самы агеньчык. Да яго ўжо рукой падаць.

Скрут прайшоў некалькі крокаў, выбіраючы зручнае месца, каб прысесці. І ў гэты час заміргаў індыкатар металашукальніка. Недзе блізка быў метал ці паклады руды. Аднак тое, што яны адпавядалі каардынатам агеньчыка, насцярожыла.

Скрут быў лягчэйшы, і Балаш падсадзіў яго на плато.

— Кідай мне трос, — папрасіў ён, калі Скрут апынуўся наверсе. Скрут чамусьці не адказваў. Балаш крыкнуў ужо нецярпліва: — Памажы!

Толькі тады азваўся Скрут. Ён гаварыў шэптам, і Балаш не адразу ўцяміў, што да чаго.

— Які карабель? — перапытаў ён. Не адказваючы, Скрут нахіліўся над абрывам і апусціў трос. Балаш зірнуў уверх і жахнуўся: нават праз пластык гермашлема было відаць, як збялеў твар таварыша. Таропка перабіраючы рукамі, ён імкліва ўзляцеў угару. З плато адкрываўся шырокі краявід. Балаш круціў галавой, дзівячыся, што магло ўразіць Скрута. Ён нічога не заўважаў — тыя ж скалы, што яны бачылі і ўнізе, хіба толькі большыя.

Тады Скрут нарэшце загаварыў выразна:

— Глядзі! — і працягнуў руку.

Балаш зірнуў і ледзь стрымаў вокліч. Там, сярод каменных сцен цясніны, прысыпаны абвалам, ляжаў доўгі сігарападобны корпус зоркалёта. Яны, касманаўты, у гэтым памыліцца не маглі, нават разглядаючы яго здалёк.

Балаш і Скрут падышлі бліжэй. Зоркалёт быў стары, такія будавалі яшчэ ў пазамінулым стагоддзі. Цяпер гэта была куча металічнага лому.

— Трэба было б паглядзець усярэдзіне, — сказаў Балаш, пазіраючы на пустыя праёмы дэфармаваных ілюмінатараў і ўваходных люкаў.

— Наўрад ці знойдзем там што... — адказаў Скрут. — Агонь, як смерч, пранёсся па адсеках.