Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

На планеце зусім не было жыцця. Нават калі б упаў метэарыт, яму не было тут што падпаліць — каменне і пясок не гараць.

Скрут імкліва павярнуўся ўсім корпусам, азірнуўся. Ззаду была тая ж цёмная і сіняя ноч. Над галавой па-ранейшаму блішчалі спакойныя, нерухомыя зоркі. Скрут уздыхнуў, сцяў зубы і, стараючыся не прыспешваць хады, пайшоў уніз, дзе ля падножжа ўзгорка стаяў яго ўсюдыход.

Агні ўсюдыхода крыху супакоілі. Скрут сеў, паклаў рукі на пульт. Ён ужо хацеў быў аддаць каманду электроннаму вадзіцелю, як раптам, зусім неспадзявана для сябе, выключыў асвятленне кабіны. Навокал, аднак, нікога не было. Ніхто не стаяў побач і не свідраваў яму патыліцу крыважэрным позіркам. Скрут нахмурыўся, пусціў усюдыход. Але і аддаліўшыся ад таго месца, не ўключыў святла. І ўсю дарогу не мог пазбавіцца ад пачуцця, быццам нехта нябачны плыве побач.

Вярнуўшыся, Скрут расказаў усё Балашу. Той уздыхнуў. Адзінота, адарванасць ад Зямлі, ад усяго жывога маглі выклікаць і больш моцныя галюцынацыі. А для Скрута гэта была першая экспедыцыя. І Балаш абыякава сказаў:

— Аптычны падман...

Скрут не стаў пярэчыць. Ва ўтульным салоне, у прывычных абставінах яму цяпер і самому пачало здавацца, што ён, відаць, памыліўся. Але пазней раптам устрывожыла думка: а калі памылкі не было?

— Схадзі, паглядзі яшчэ, — дазволіў Балаш. Убачыўшы, як Скрут перасмыкнуў плячамі, дадаў: — Разам пойдзем.

На другі дзень грудок, што склаў Скрут, яны знайшлі лёгка. Адсюль, з самага верху ўзгорка, было відаць далёка. Мясцовасць была гарыстая. І ў тым напрамку, дзе ўначы вісеў Сірыус, як ставала вока, таксама цягнуліся скалы, абрывістыя, голыя.

— Туды не дабрацца, — Балаш сказаў гэта мякка, спачувальна. Ён усё яшчэ думаў, што Скруту гэта прымроілася, і не хацеў яго расчароўваць.

— Давай пусцім ракету, хай сфатаграфуе той раён. А потым паглядзім здымкі. Балаш усміхнуўся:

— Рабі...

Праз некаторы час робат даставіў плёнку на ўзгорак. Касманаўты ўважліва прагледзелі яе. Нічога адметнага — той жа каменны хаос.

— Пачакаем дацямна, — пашкадаваў таварыша Балаш. — Хаця яму зусім неабавязкова бліскаць зноў.

Агеньчык успыхнуў у той жа час, як і ўчора. Некалькі секунд ён гарэў роўна, потым міргнуў — раз, другі, трэці, быццам нехта падаваў нейкі ўмоўны сігнал, і знік, як растварыўся, у чорнай прасторы. Яны зноў не паспелі зафіксаваць яго прыборамі, удакладніць напрамак — надта неверагодным уявілася яго існаванне. Яны проста ўпэўніліся, што ён ёсць.

Збянтэжаны Балаш толькі чмыхнуў. А Скрут, не тоячыся, паскардзіўся:

— Мне страшна, Павел...

— Баяцца нам няма чаго, — адказаў заклапочаны Балаш, але і сам адчуў сябе ніякавата. — Хутчэй за ўсё гэта нейкі мінерал.

Ва ўсіх касмічных даведніках планета значылася як пазбаўленая жыцця. Іх даследаванні, назіранні таксама пацвердзілі гэта. І раптам, калі тэрмін іх знаходжання тут падыходзіць да канца, планета вырашыла падкінуць загадку...

— Заўтра пайду ў горы, — пасля доўгага роздуму прамовіў Скрут.

Балаш не адказаў. Ён адчуў за гэтымі словамі маленькую перамогу Скрута над сабой — яму ж бачылася ва ўсім гэтым нешта невытлумачальнае і таму страшнае. Балаш разумеў, што няўпэўненасць Скрута ў сваіх сілах, у сабе, магчыма, ідзе ад вялізнай нервовай напружанасці, перажытай за апошнія гады. У экспедыцыі Скрут быў не самы маладзейшы. Аднак, відаць, справа не ва ўзросце. Іншыя больш мужна пераносілі нягоды і час працяглага вандравання. А Скрут — чалавек занадта ўражлівы, схільны да захапленняў, актыўнай дзейнасці — неўзабаве пасля старту пачаў пакутаваць ад аднастайнасці. Ён не захацеў, каб яго паклалі ў анабіёзную камеру, — лічыў недаравальным патраціць марна хоць часцінку свайго жыцця. Але не знайшоў сябе і ў вахценнай камандзе. Праўда, паскардзіцца на тое, як ён выконвае свае абавязкі, сябры не маглі. Проста яны заўважылі, што яшчэ зусім нядаўна няўрымслівы, неспакойны Скрут зрабіўся надта флегматычны. Відаць, прастора аказала адмоўны ўплыў на яго больш, чым на астатніх.

Калі надышоў час першай разведвальнай вылазкі, таварышы адразу прапанавалі паслаць у яе Скрута. А ў напарнікі яму далі вопытнага Балаша.

На першым часе здавалася, што да Скрута вярнуўся ранейшы стан. Але рэцыдывы касмічнай хваробы засталіся. Балаш даўно не помніў, каб вось так, сутыкнуўшыся з невядомым, нават пагрозлівым, касманаўты выказвалі боязь. Звычайна было наадварот. Небяспека мабілізоўвала душэўныя сілы, прымушала дзейнічаць. Праўда, і Скрут не хаваўся, нават баючыся. Аднак тут, відаць, справа ў тым, што ён хоча знайсці сябе і таму не хавае сваіх пачуццяў ад таварыша. І, можа, знойдзе, калі адпусціць яго на пошукі агеньчыка. Хай пераканаецца, што гэта хоць і не вядомая пакуль, але ўсяго толькі якая-небудзь звычайная з'ява прыроды.