Андрэй Дзмітрук - Выкраданне чарадзея

— Так, Настаўнік, — нібы паўсонны, адклікнуўся Першы. — І таму тут апынуліся лоны... Але я не мог зразумець, як мы, якія настолькі пераўзыходзім іх ва ўсіх галінах ведаў, як мы аказаліся пераможанымі? Што гэта за невядомая зброя, дзякуючы якой яны перамаглі?

— Гэта — каханне, — сказаў Настаўнік.

Яны доўга маўчалі. Нарэшце Першы прагаварыў:

— Я не быў гатовы да палёту. Але не мог прызнацца ні табе, ні Савету Студыі.

— Ты быў гатовы, — кіўнуў Настаўнік. — Быў гатовы.

— Нам далі няправільную інфармацыю! Мы нічога не ведаем пра жыхароў Хі!

— Мы ведаем аднабакова. І няма нічога горшага за аднабаковыя веды. Каб ведаць іх, трэба жыць з імі.

Другі сеў на траву, потым лёг.

— Настаўнік! Я не чую, пра што ў вас гаворка. Я не хачу слухаць. І не магу зразумець, чаму гэта так. Ты навучыў нас іх мове, іх звычам, іх манерам адчуваць і выказваць сваё адчуванне. І мне хочацца сказаць на іх мове: мне добра тут... Ты казаў «фарбы, гукі, каханне...». Пакажы ж нам яго — я не хачу ніякіх эксперыментаў.

Настаўнік паглядзеў на Першага.

— У нас ёсць заданне! — вымавіў той.

Другі заплюшчыў вочы, дыханне яго стала глыбокае і роўнае.

— У нас ёсць заданне! — паўтарыў Першы. — Калі вернемся ні з чым, нас дыскваліфікуюць. Назаўсёды.

— Ты павінен падумаць і выбраць, — ціха прагаварыў Настаўнік. — Ты свабодны ў выбары.

— Нам патрэбна эвалюцыя разумнага Хі!

— Ты яе атрымаеш.

У гэты час з шамаценнем расхінуліся кусты на ўскрайку лесу і на паляну выйшла дзяўчына. Першы здзіўлена паглядзеў на свайго Настаўніа, — чаму, бачыце, той не ўключае абскуратара, — і сам пацягнуўся да апарата. Але Настаўнік затрымаў яго руку. Другі ўсхапіўся. Усе тры пачалі глядзець на дзяўчыну.

А тая стаяла ў светлым адзенні. Яна была статная і лёгкая. Тварык — адкрыты і прыветлівы, з ледзь-ледзь раскосымі вачыма; з-пад лейкападобнага капялюшыка спадалі на шыю бліскучыя чорныя валасы. Яна нешта напявала. Потым азірнулася, нічога, мабыць, што б магло яе бянтэжыць, не заўважыла і спакойна пачала рваць кветкі.

— Хто гэта? — шэптам спытаўся ў Настаўніка Першы.

— Гэта — чалавек.

І тут Другі імгненна пераапрануўся: замест бліскучага аблягаючага камбінезона на ім былі закасаныя, як у Настаўніка, штаны, белая кашуля, хустачка вакол шыі і гэткі ж капялюш лейкай. Ён паглядзеў на таварышаў, адвярнуўся, расставіў рукі і пайшоў насустрач дзяўчыне, напяваючы ў тон ёй няхітрую мелодыю.

Першы напружыўся, нібы хацеў кінуцца следам, але зірнуў на старэйшага і застаўся на месцы; рукі яго павіслі ўздоўж цела.

— Ён не вернецца, — сказаў Настаўнік.

Другі адыходзіў усё далей; дзяўчына заўважыла яго, узмахнула букетам і засмяялася.

— Я мушу даць яму апошні наказ, — сказаў Настаўнік. — Я зараз вярнуся, і мы зоймемся эвалюцыяй разумнага Хі. Цяпер ты бачыў яго.

Ён адышоў толькі на некалькі крокаў, як раптам нешта шчоўкнула. Настаўнік павярнуўся: Першы адчыніў люк астралёта і нырнуў у яго. У наступнае імгненне паветра над тым месцам стала гусцейшае, здрыганулася, паднялося лёгкае воблачка пылу і — усё знікла.

Доўгім позіркам глядзеў Настаўнік у неба, а калі апусціў вочы, на паляне ні дзяўчыны, ні Другога ўжо не было.

«Паспяшаўся далей ад гэтых мясцін і я, — піша Пасвячоны, — бо заставацца тут далей не было патрэбы. Хаваючыся за кустамі, цягнучы за сабой ужо не патрэбны цяпер транскамунікатар, я выбраўся туды, дзе стаяла замаскіраваная мая ракетка. І ўжо калі набраў вышыню і імкліва ляцеў у патрэбным мне напрамку, я ўвесь час нібы адчуваў на сабе нейчы далёкі ўсёбачны позірк; у свядомасці ўзнікалі цьмяныя вобразы, сэнс якіх быў добры. І я зразумеў, што гэта — Настаўнік-нобл развітваецца са мною».

Да сказанага дадаць няма чаго, акрамя хіба таго, што, паводле чутак, наш Пасвячоны ўступіў з нобламі ў непасрэдны кантакт (праз гэтага Настаўніка, трэба меркаваць) і ў хуткім часе мы даведаемся аб выніках гэтага кантакту.

Можна было чакаць, што адбудзецца землятрус, наваліцца снежны буран, урэшце, выпадзе метэарытны дождж. Усё гэта магло здарыцца, хоць, як паказвалі даследаванні, планета была старая і падобныя з'явы, у тым ліку метэарыты, для яе былі надзвычай рэдкія. Але гэта?..

Скрут заплюшчыў вочы, каб адагнаць прывід. Але калі ён адкрыў іх, то ў начной цемры, якраз пад яркай блакітнай кропкай Сірыуса, што вісеў над самым небасхілам, свяціўся чырванаваты агеньчык.

Нібы каб падражніць Скрута, ён бліснуў раз, другі, трэці і згас. Скрут прастаяў, напэўна, цэлую гадзіну, чакаючы, ці не з'явіцца гэта чырвоная кропка зноў. Аднак цемра нібы яшчэ больш пагусцела, і ён вобмацкам, не адважваючыся чамусьці запаліць ліхтар, сабраў некалькі камянёў і склаў іх у грудок, каб заўтра, калі развіднее, знайсці гэта месца.