Алесь Аляшкевіч - Век Вадаліва

Я запытальна зірнуў на дзяўчыну, што сядзела ў высокім надзіманым крэсле каля вялікага агляднага ілюмінатара. Вольга пільна сачыла за капітанам. У яе вялікіх вачах чыталіся павага і захапленне. Дзіўна, але мяне зноў ахапіла адчуванне, што я раней ужо дзесьці бачыў гэты чысты бялюткі тварык. Але вось дзе і калі?

Мой роздум перапыніў голас капітана, які абвясціў пра заканчэнне нарады. Мужчыны, што былі схіліліся над зорнай картай, выпрасталі спіны. Устаўшы з крэсла, я падышоў да дзяўчыны, якая павярнулася тварам да зорак.

— Разважаеце пра таямнічага незнаёмца, які падаў голас з «Аэрона»? — кіўнуў я галавою ў бок блакітнага зорнага гала, што было відаць у люстэрку.

— Ага, — ціха вымавіла дзяўчына. — Ведаеце, гэта мая першая сустрэча з іншымі сусветамі. Таму я вельмі хвалююся. А раптам у мяне нічога не атрымаецца?

—Атрымаецца. Абавязкова атрымаецца, вось пабачыце, — як мага мякчэй прамовіў я. — А хваляванне... Гэта здараецца з усімі ў першы раз.

— Вы так лічыце? Дзяўчына павярнулася.

— Андрэй Мікалаевіч, вы ўсё яшчэ не пазналі мяне? Маленькі домік на ўскраіне Мінска, вішнёвысад...:

Усё. Гэта апошняя фраза!.. Я, быццам зачараваны, пазіраў на сваю абаяльную суразмоўцу. Як жа я раней не скеміў? Гэтыя шэрыя летуценныя вочы, маленькія ямачкі на шчоках... — усё было яго. Я расхваляваўся і па-бацькоўску прытуліў да сябе Вольгу, дачку майго добрага даўняга сябра Пятра Сонцава, які не вярнуўся ў пазамінулым годзе з сорак другой зорнай вандроўкі. У апошні раз — а гэта было гадоў з шэсць таму, — калі я заходзіў да іх, Вольга была зусім яшчэ дзяўчынка: хударлявая, невялічкая, рабая. Цяпер жа перада мной стаяла прыгожая статная дзяўчына...

З касмічнай чарнаты Аэста ўсплыла нечакана...

Спачатку гэта была проста маленькая зіхоткая кропачка, якая рабілася ўсё ярчэй, больш, бліжэй, паліваючы зоркалёт сваім бліскучым жоўта-барвовым святлом.

I вось перад намі паўстала незвычайная карціна. Вялізны блякла-ружовы шар з сінявата-шэрым адлівам нерухома вісеў у чорным небе, а пад ім, ледзь прыкметны, плыў папялісты дыск спадарожніка. Было штосьці чароўнае і адначасова страшэннае ў іх вогненна-крывавым бляску.

Праляцеўшы на значнай адлегласці ад Аэсты, зоркалёт скіраваўся да Сакста, які быў канечным пунктам нашага падарожжа. Мы прыпалі да назіральных шчылін. З вышыні ста тысяч кіламетраў спадарожнік Аэсты выглядаў бліскучым апельсінам жоўта-бэзавага колеру, ніжні месячык якога губляўся ў цемры — уражанне было проста казачнае. Водбліск планеты асвятліў юны твар дзяўчыны, якая схілілася над экранам.

— Якая прыгажосць! — натхнёна ўсклікнула Вольга, пазіраючы на планету. — Я ніколі не бачыла падобнага!

Кібернетык, які стаяў побач з дзяўчынай, кісла ўсміхнуўся і пацёр рукою лоб.

— Усяго толькі гульня святла ў атмасферы, — прамармытаў ён.

— Для вас тут шмат чаго звычайнага, а я ўпершыню ў космасе, — адказала дзяўчына.

Мы зноў прыпалі да назіральных люстэркаў. Павярнуўшы карабель, Зураў плаўна павёў яго ўздоўж іглістых гор. Ледзь толькі тыя скончыліся і перад намі паплыла жоўта-ружовая паласа раўніны, як экран галоўнага лакатара зноў успыхнуў зіхоткай кропкай. Бляск, колер, яркасць — усё казала пра тое, што гэта быў метал.

— Адкрытае радовішча? — выказаў меркаванне Віхрын. Я адмоўна пахітаў галавою.

— Занадта малое.

— Можа, жалезны метэарыт? — няўпэўнена сказала Вольга. Капітан уключыў сістэмы тармажэння, і наш зоркалёт завіс на вышыні трох тысяч кіламетраў. Яркі прамень яго магутнага пражэктара намацаў унізе цэль. Каб крыху паменшыць водбліск, што ішоў ад яе, Лукаў уключыў фільтры. Зіхоткі круг вакол аб'екта патух, і мы ўпершыню змаглі разгледзець дэталі: цьмяныя контуры рыбападобнага металічнага цела, якое стаяла гарызантальна, падпёртае трыма вялікімі падпоркамі.

— Зоркалёт! — радасна ўсклікнула Волыа.

Так, бясспрэчна, гэта быў карабель, хоць з-за расплывістых абрысаў мы пакуль немаглі вызначыць ягоныя дакладныя памеры. Я з палёгкай уздыхнуў. Наша гіпотэза пра касмічнага прышэльца, які ўвайшоў з «Аэронам» у кантакт, здаецца, пацвярджалася.

— Звяжыцеся са станцыяй, — аддаў капітан загад Лукаву. — Няхай укажа зручнае месца для пасадкі.

Пальцы кібернетыка з хуткасцю скрыпача забёгалі па клавішах камп'ютэра. Чорнае люстэрка запалілася і праз імгненне трывожна замігцела чырвонымі агеньчыкамі.