Алесь Аляшкевіч - Век Вадаліва

Павярнуўшыся, я зірнуў у глыбіню рубкі. Капітана каля кучы кантэйнераў ужо не было. Ён стаяў ля люстранага экрана, побач з Сарторыкам, уважліва ўзіраючыся ў ілюмінатар. Па яго задумлівым усхваляваным твары я зразумеў што капітан чуў маю размову з Лукавым.

— Як я разумею, мы на Саксце? — павярнуўшыся, прамовіў ён. Я сцвярджальна кіўнуў галавою.

Усю рэшту гэтага кашмарнага дня мы правялі ў працы, займаючыся ліквідацыяй дробных паломак, наладжваннем прылад і апаратаў, прыбіраннем смецця. Пад вечар карціна пашкоджанняў стала больш-менш зразумелая. Яна была даволі непрывабная. Мы, лічы, пазбавіліся ўсіх сістэм назірання і арыентацыі. Быў таксама парушаны ўнутраны цеплаабмен зоркалёта, таму патрэбную тэмпературу цяпер мы маглі падтрымліваць толькі ў вахтавай рубцы і жылым адсеку. У іншых жа памяшканнях панаваў холад. Але самую вялікую занепакоенасць у нас выклікала пашкоджанне галоўнага рухавіка. Мы былі практычна пазбаўлены энергіі і не маглі, калі спатрэбіцца, пакінуць Сакст. Па сутнасці, мы з'яўляліся палоннымі дзікай бязводнай пясчанай планеты. Суцяшала толькі тое, што амаль не пацярпелі сістэмы жыццяздольнасці карабля, і ў нас хапала запасаў кіслароду, вады і прадуктаў харчавання. Мала што было зразумелым па самой аварыі. Высветліць яе абставіны мы вырашылі вечарам у рубцы.

— Вернемся да першых секунд аварыі, — прапанаваў Зураў, няспешна прайшоўшыся па рубцы. — Гук, сігнал небяспекі... Што было яшчэ?

— Стрэлка... Стрэлка магнітнага поля, — на імгненне задумаўшыся, прамовіў Лукаў, — я добра памятаю, яна рэзка падскочыла. Потым прылада выйшла са строю.

— I яшчэ на экране далёкага агляду, — дадала Вольга, — на ім успыхнула суцэльная бліскучая паласа.

— Я таксама гэта бачыў, — падаў голас Віхрын, які сядзеў побач з дзяўчынай.

Галава першага пілота была забінтавана, твар перасякалі некалькі чорна-крывавых драпін.

— Акрамя таго, — працягваў ён ціха, — быў трэск. Я выразна чуў па правым борце трэск.

— Вы лічыце, што мы з чымсьці сутыкнуліся? — прыпыніўшыся каля шкла, запытальна зірнуў на яго Зураў.

— На метэарыт як быццам не падобна. Можа, міжзорны пыл? — нясмела выказаў здагадку Віхрын.

— Вы хочаце сказаць, згустак касмічнага пылу? — задуменна вымавіў капітан. — Але тады, чаму яго не заўважылі прыборы? Ды й у выпадку сутыкнення з ім мы б пачулі ўдар. Але ж яго не было.

— Мяне вельмі насцярожвае тая светлая паласа на экране, пра якую згадвала Вольга, — корпаючыся ў грудной схеме Сарторыка, нягучна прамовіў кібернетык. — Ці не здаецца вам, што яна нагадвае струмень часцінак?

— Але іх агульная маса... Яна проста павінна была высвеціцца на экране, — запярэчыў яму Віхрын.

— Я маю на ўвазе бязмасавыя часцінкі, — спакойна заўважыў кібернетык.

— Вы хочаце сказаць, што мы маем справу з якімсьці полем? — зацікаўлена зірнуў я на Лукава.

Кібернетык сцвярджальна кіўнуў.

— З мала знаёмым нам полем, — удакладніў ён. — Ва ўсякім разе іншага тлумачэння гэтаму дзіўнаму здарэнню я пакуль што не знаходжу.

— Але як мы селі на планету? — спытаўся Зураў. — Як я разумею, у той момант з-за страшэннага ціску мы ўсе былі ў непрытомнасці.

— Можа, Сарторык перад тым, як самаадключыцца, актывізаваў тармазныя рухавікі? — нясмела вымавіла Вольга.

— Ён не мог. I, увогуле, ніхто з нас не мог гэтага зрабіць, — адарваўшыся ад схемы на грудзях робата, нягучна прамовіў Лукаў. Зачыніўшы з трэскам накрыўку, ён падняў галаву. — Ну вось, здаецца, З Сарторыкам парадак. Застаецца толькі ўключыць.

— Растлумачце сваю думку? — уважліва зірнуў на кібернетыка Зураў.

— Бачыце, справа ў тым, што галоўны рухавік быў пашкоджаны яшчэ на арбіце. Так што ніхто з нас не мог пасадзіць карабель, — спакойна канстатаваўЛукаў.

— Вы хочаце сказаць...

Ад моцнага хвалявання капітан не дагаварыў.

— Так, менавіта гэта, — кіўнуў Лукаў. — Нас пасадзілі. Хто? Я пакуль не ведаю, — паціснуў ён плячыма.

На імгненне ў рубцы ўсталявалася цішыня. Выснова кібернетыка проста збянтэжыла нас. Але іншага тлумачэння нашаму больш чым дзіўнаму паратунку, і сапраўды, не было.

Доўгую паўзу, нарэшце, парушыў Зураў.

— Што ж, тады будзем шукаць нашага таямнічага збавіцеля, — ціха сказаў ён, заклапочана ўзіраючыся ў начную цемру, якая павісла ў ілюмінатары. — Заўтра пачнём даследаванне планеты...

Вольга зірнула на мой незвычайны металічны касцюм і весела ўсміхнулася.