Алесь Аляшкевіч - Век Вадаліва

— Давайце, глянем на тое, што здарылася з ім, як бы з боку, — ціха працягнуў я. — Дык вось, з'яўленне на планеце нашага зямнога беспілотнага апарата. Сакст уважліва назірае за ім. Ён сузіральнік і творца па сваёй прыродзе, таму ветліва дазваляе «Аэрону» вывучаць сваю паверхню. Але наша станцыя, як мы ведаем, дзейнічае па строга зададзенай праграме. Памятаеце, наш першы аглядяе, усаджаны ў зямлю разак? Ёй загадана ўзяць пробу грунту планеты — глыбінную пробу. I калі б станцыя зрабіла гэта, яна б разбурыла абалонку Сакста. Тут вось і пачуўся крык, які мы палічылі за сігнал «прыцягнення ўвагі». Але на самай справе гэта быў менавіта крык — заклік не ўчыняць задуманага. На жаль, ён не быў пачуты. I Сакст проста быў вымушаны бараніцца, як і ў выпадку з Віхрыным...

— Значыцца, у сваім тэрміновым паведамленні аб выяўленні радые-імпульсаў «Аэрон» даў дакладныя каардынаты крыніцы С-17, іншымі словамі — Сакста, — ціха прамовіў Лукаў. — I менавіта гэта навяло вас надумку...

— Што перад намі нешта іншае, чым проста невялікая, апаленая сонцам, планета, — сцвярджальна кіўнуў я галавою. — I яшчэ здагадка Аляксея Міхайлавіча пра магчымае жыццё на Аэсце, якая неўзабаве атрымала бліскучае пацвярджэнне. Заставалася толькі ўсё звязаць з запісамі капітана Хорста... I першай гэта зрабіла Вольга, — кіўнуў я галавою на дзяўчыну, што сядзела побач з экранамі далёкага агляду.

— Ну, а гісторыя з намі куды прасцейшая, — нягучна прамовіў капітан, які стаяў каля лабавога ілюмінатара і ўзіраўся ў бязмежную чорную касмічную далеч. — Наш зоркалёт пры падлёце да Сакста выпадкова трапляе ў поле дзеяння ягонага сілавога выпраменьвання, церпіць бедства. Нас выратоўваюць, пасадзіўшы на планету. I далей — атаясамліваюць з экіпажам «Аталанты». Адсюль ужо і ўсе нашы беды, гэтая апошняя праверка...

— I калі б перад намі была не разумная штучная субстанцыя, не цяжка ўявіць сабе зусім іншы для нас фінал, — ціха дадаў Лукаў.

Я зірнуў услед за капітанам на бакавыя экраны. У іх Сакст быў ужо велічынёй з футбольны мячык. Велічная, пагардлівая Аэста, што плыла побач з ім, зіхацела бэзава-залацістым пералівам. Але ў яркім бляску планет ужо не было адцення былой няветлівасці.

— Проста не магу ўявіць сабе Свет, які стварыў гэткага дасканалага гіганта, як Сакст! — узрушана ўсклікнула Вольга. — Наколькі ж ё'н павінен быць незвычайны і прыгожы! Няўжо мы так нічагуткі не даведаемся пра яго? I ніколі не сустрэнемся больш з будучымі разумнымі жыхарамі Аэсты?

— Хто ведае, — крыху задумаўшыся, адказаўдзяўчыне Зураў. — Можа, калі-небудзь мы, зямляне, пачуем іх покліч...

Ціхая, пяшчотная, надзвычай меладычная музыка, якая раптам напоўніла рубку, прымусіла капітана змоўкнуць. Мелодыя лілася не з дынамікаў нашых прыёмнікаў— аднекуль зверху. Прытаіўшы дыханне, мы слухалі велічныя чыстыя высокія гукі, якімі не могабазвацца на Зямлі ніводны музычны інструмент. Гукі напаўнялі памяшканне дзіўным чароўным водарам, прымушалі ўсхвалявана біцца нашы сэрцы.

— Вось вам і адказ на ваша пытанне,—узрушана кінуў Зураў Вользе. — Што гэта, як не запрашэнне?.. Запрашэнне да будучага кантакту з разумнымі жыхарамі Аэсты...

Быццам зачараваныя, мы працягвалі слухаць велічную прыгожую музыку, якая лілася з бязмежнай прасторы. Безумоўна, развітальную музыку Сакста, які, бы той сябар, прыязна ўсміхаўся на.м з чарнаты бясконцага касмічнага мора ўжо маленькай бялёса-зіхоткай зорачкай...