David Weber - Krótka, zwycięska wojenka

Ostatnie słowa dodał dziwnie miękko i z zaskoczeniem odczula, że szczerze przeprasza za ten zbieg okoliczności. Stępiło to jej złość, więc przygryzła wargę i po sekundzie odpowiedziała spokojnie:

— Rozumiem, sir Yancey.

— Sądziłem, że pani zrozumie, milady — odparł i uśmiechnął się szczerze, widząc jej zaskoczenie, po czym wstał i wyciągnął rękę. — Komodor Capra prześle pani rozkazy, a ja osobiście poinformuję lorda Younga o rekomendacji sądu i mojej własnej, nim zjawi się na pokładzie pani okrętu.

— Rozumiem, sir — powtórzyła.

— W takim razie sądzę, że to wszystko, lady Honor. Szczęśliwego powrotu. — Uścisnął jej dłoń.

Honor zasalutowała i odwróciła się ku drzwiom, gdy usłyszała za plecami:

— A tak na marginesie, prawie zapomniałem… gdy wróci pani na pokład, znajdzie tam pani jeszcze jednego pasażera.

— Jeszcze jednego pasażera? — odwróciła się, zaskoczona.

Parks roześmiał się, pierwszy raz naprawdę szczerze.

— Tak się złożyło, że tuż przed atakiem kapitan Tankersley został wreszcie mianowany Kapitanem z Listy i jako taki nie może być dłużej zastępcą dowódcy tutejszej stoczni remontowej. Ponieważ, hm… wykonał doskonałą robotę przy napędzie HMS Nike, pomyślałem, że będzie dobrze, jeśli wróci na jego pokładzie na Manticore po nowy przydział.

Honor przyglądała mu się zaskoczona, nie bardzo wiedząc, jak zareagować. Parks po raz pierwszy uśmiechnął się do niej całkowicie naturalnie.

— Wierzę, że znajdziecie oboje wspólne tematy do rozmów w czasie tej podróży, kapitan Harrington.