David Weber - Krótka, zwycięska wojenka

— Sir! — rozległ się nagle okrzyk Samuela Webstera. — Panie admirale!

Sarnow odwrócił się gwałtownie — prawie zapomniał o jego istnieniu, a podniecony Webster wskazywał gorączkowo jeden z ekranów. Ten przekazujący informacje przesyłane z prędkością nadświetlną przez platformy sensoryczne.

Komandor DeSoto wyszczerzył zęby w drapieżnym grymasie, obserwując unicestwienie kolejnego krążownika liniowego wroga. Nie potrzebował rozkazu, by poszukać kolejnego celu. Chciał kolejnego Homera i szukał go po ekranie, gdy nagle zamarł, widząc coś niespodziewanego. Eksplozje, w których zniknął Agamemnon, wywołały rozluźnienie szyku i wybiły dziurę w labiryncie nakładających się na siebie sygnatur napędów. Dzięki niej komputery pokładowe New Boston miały pierwszy raz okazję uzyskać w miarę czysty odczyt parametrów HMS Nike.

Zaktualizowane dane wyświetliły się na ekranie i oczy DeSoto rozbłysły — ten krążownik liniowy był o ponad pięć procent większy od klasycznego Homera, co oznaczało, że należy do najnowszej, wchodzącej dopiero na wyposażenie Royal Manticoran Navy klasy Reliant.

— To admirał Danislav, sir! — potwierdzenie Josepha Cartwrighta było równie radosne, co pierwotny meldunek Webstera, i Sarnow z trudem ukrył euforię.

Ślad wyjścia z nadprzestrzeni znajdował się poza zasięgiem sensorów pokładowych Nike, ale jego wielkość i kierunek nie pozostawiały cienia wątpliwości. W centrum formacji znajdowało się dziesięć dreadnaughtów, a sądząc po ich zachowaniu, Danislav właśnie sprawdzał informacje o rozwoju wydarzeń w sieci nadświetlnej.

Sarnow zmusił się do spokojnego i bezczynnego siedzenia, obserwując zajętego wprowadzaniem danych Webstera.

Okręty Danislava leciały kursem, którym wyszły z nadprzestrzeni, dwadzieścia sekund utrzymując prędkość wyjścia, czyli osiem tysięcy kilometrów na sekundę. Potem obraz zmienił się gwałtownie — formacja zmieniła kurs i przyspieszyła do czterystu trzydziestu g. Na ekranie wyświetlił się wynik obliczeń — dwadzieścia sześć minut. Tak długo napastnicy musieliby jeszcze ścigać okręty Sarnowa, by znaleźć się w punkcie bez powrotu. Dwadzieścia sześć minut i żadna siła we wszechświecie nie uratuje ich przed nadlatującymi dreadnaughtami Królewskiej Marynarki.

Odwrócił się do ekranu łączności, by podzielić się nowinami z Honor.

Dwadzieścia cztery rakiety pędziły ku uciekającym okrętom admirała Sarnowa. Cztery straciły namiar ponad milion kilometrów od celu, oślepione przez zagłuszacze. Kolejne cztery detonowały, niszcząc boje ECM. Dwie następne, nie mogąc znaleźć celu głównego, skierowały się ku zapasowemu, zmieniając kurs i zbliżając do ciężkiego krążownika HMS Warior. Sześć dalszych zniszczyły antyrakiety.

Osiem ostatnich przedarło się przez zewnętrzny pierścień osłony, klucząc i broniąc się ECM-ami. Były one gorsze od pokładowych, ale pociski leciały z prędkością pięćdziesięciu pięciu tysięcy kilometrów na sekundę. Sprzężone działka laserowe rozstrzelały cztery z nich przed ostateczną zmiana kursu, a potem jeszcze dwie. Pozostałe dwie rakiety osiągnęły zaprogramowany dystans i detonowały.

HMS Nike wstrząsnęły trafienia spójnych wiązek laserowych rozrywających opancerzoną burtę. Działo laserowe numer siedem i graser numer pięć zniknęły w gąszczu eksplozji. Radar numer pięć oraz zapasowa sekcja łączności i wyrzutnie trzynasta i czternasta, działo laserowe numer trzy oraz rufowy pokład hangarowy podzieliły ich los. A wraz z nimi dziewięćdziesięciu trzech członków załogi.

W zapasowej sekcji łączności i na pokładzie hangarowym nastąpiły wtórne eksplozje, siejąc w sąsiednich przedziałach śmierć i zniszczenie. Przedział koordynacyjny stał się nagle śmiertelną pułapką pełną szrapneli z pancernej stali oderwanej od podłogi oraz trujących wyziewów. Zginęło w nim następnych dwudziestu sześciu ludzi, zaś pomieszczenie wypełnił ogień i dym. Przeszła po nim fala uderzeniowa, która skupiła się na rufowej ścianie dzielącej przedział od pomostu flagowego.

Była ona pancerna, jak wszystkie otaczające pomost, ale nie wytrzymała siły wybuchu — pękła, siejąc odłamkami poruszającymi się z zabójczą prędkością. Jeden z nich przeciął na pół adiutanta Sarnowa, drugi trzech podkomendnych Josepha Cartwrighta, następny przemknął z rykiem przez całe pomieszczenie i odciął głowę Casperowi Southmanowi, po czym odbił się od konsolety Ernestine Corell, mijając ją o centymetry i pozostawiając za sobą strzaskane ekrany, by znieruchomieć w fontannie krwi i kości w siedzącym obok niej operatorze.

A kolejny trafił w tył fotela admirała Sarnowa, przecinając oparcie niczym rozgrzana do białości, poszarpana piła tarczowa. Siła uderzenia wyrwała uprząż z mocowań i Sarnow wraz z nią wyleciał do przodu niczym wyrzucony z katapulty, ale odłamek dopadł go w locie. Amputował prawą nogę tuż nad kolanem, zmasakrował lewą łydkę i na tym skończył swe niszczycielskie dzieło. Natomiast nie skończyły się jego skutki — szczątki oparcia wbiły się w plecy lecącego, a on sam huknął z taką siłą o główny ekran, że żebra popękały niczym wiklinowy kosz. Zmasakrowane ciało osunęło się na pokład i znieruchomiało na podobieństwo szmacianej lalki.

Samuel Webster znalazł się przy nim pierwszy, w momencie, gdy zamknęły się drzwi awaryjne, odcinając zdehermetyzowane pomieszczenie, dzięki czemu z pomostu przestało uciekać powietrze. Skafander Sarnowa uruchomił już opaski uciskowe na każdym południku, a krzyki rannego przycichały szybko.

— Nie rozpraszać się! — Nieporadnie próbował złapać Webstera za rękaw i powtórzył: — Przekaż, żeby się nie rozpraszali!

Webster bladł coraz bardziej, w miarę jak docierał do niego stopień obrażeń rannego, i czym prędzej nadusił czerwony panel na piersiach skafandra, uwalniając solidną dawkę środków znieczulających i nasennych. Sarnowa ogarnął błogostan tym większy po przeżytej agonii, ale resztką sił nadal czepiał się przytomności, widząc zbliżającą się Corell.

— Nie rozpraszać się! — jęknął. Corell spojrzała pytająco na Webstera.

— Co powiedział? — spytała ostro. Webster bezradnie wzruszył ramionami.

— Nie wiem, ma’am. Nie mogłem go zrozumieć. Corell pochyliła się i Sarnow spróbował desperacko powtórzyć rozkaz, ale ciemność okazała się szybsza.

Meldunki o uszkodzeniach spływały na mostek i Honor ze zdziwieniem stwierdziła, że potwierdza je spokojnym i opanowanym głosem, nie odrywając oczu i uwagi od ciemnego pustego ekranu przy prawym kolanie. Zmusiła się w końcu do spojrzenia na ekran taktyczny fotela, pokazujący dane przekazywane przez sekcję taktyczną okrętu. Ciężkie krążowniki Sorierer i Merlin zmieniały pospiesznie pozycje, zbliżając się do burt HMS Nike, by wspomóc jego obronę antyrakietową, gdy stało się jasne, że to właśnie ten krążownik liniowy został nowym celem ścigających. Widok ten sprawił, że zaczęła ponownie myśleć trzeźwo i jasno — doskonale wiedziała, jaki rozkaz Sarnow miał zamiar wydać: za długo była jego taktycznym alter ego, by mieć co do tego wątpliwości. Ale nie zdążył go wydać…

Dowództwo po śmierci czy ciężkim zranieniu Sarnowa powinien przejąć któryś z dowódców dywizjonów, ale oboje nie żyli. Następny według starszeństwa był kapitan Rubenstein, ale Onslaught stracił już wcześniej sensory grawitacyjne i miał poważnie uszkodzoną łączność, co skutecznie odcinało go od wiadomości z platform sensorycznych, zwłaszcza nadających z prędkością nadświetlną. Rubenstein nie mógł wiedzieć o przylocie Danislava i nie mógł przewidzieć zmiany rozkazów. Nie znał też zamierzeń Sarnowa…