David Weber - Krótka, zwycięska wojenka

I tak mieli więcej szczęścia niż załoga HMS Achilles, który obrało za cel pozostałe czternaście rakiet, gdyż flagowy okręt komodor Banton momentalnie zmienił się w kulę ognia wraz z wszystkimi ludźmi na pokładzie.

— Tak! — Okrzyk DeSoto zniknął w radosnym aplauzie pozostałych oficerów na pomoście flagowym.

Oczy admirał Chin zapłonęły tryumfalnie, gdy dwa krążowniki liniowe wroga zostały zniszczone. Posłała DeSoto pełen satysfakcji uśmiech i czym prędzej zrezygnowała z zaprzestania pościgu.

— Zbliżamy się do Punktu Delta! — Głos Oselli przerwał pełną osłupienia ciszę.

Honor, spoglądając na ekran, miała już zwyczajowo kamienną twarz, podobnie jak spoglądający z niego admirał Sarnow, który właśnie stracił jedną czwartą eskadry i obu dowódców dywizjonów.

— Zmiana kursu, sir? — spytała.

— O piętnaście stopni na prawą burtę — odparł Sarnow i w tle dał się słyszeć czyjś stłumiony i zaskoczony głos.

Od początku planowali zmianę kursu po osiągnięciu Punktu Delta, gdyż miny były ich ostatnią niespodzianką. Teraz pozostała tylko jedna szansa zyskania kilku godzin, w trakcie których mógł zjawić się Danislav — przekonanie napastników, by nadal kontynuowali pościg, nie zbliżając się jednak do bazy. Piętnaście stopni to był najostrzejszy zwrot z branych pod uwagę, ponieważ pozwalał goniącym na wykonanie ciaśniejszego skrętu, przez co dłużej utrzymywali obrońców w zasięgu rakiet.

Dokładnie wiedziała, o czym myśli Sarnow, ponieważ to samo przeanalizowała przed zadaniem pytania o zmianę kursu. Taka zmiana po zniszczeniu dwóch okrętów powinna okazać się pokusą nie do odparcia dla dowódcy grupy pościgowej. Sarnow skalkulował na spokojnie wszystkie za i przeciw i podsunął mu szansę zniszczenia wszystkich swoich okrętów. Jeśli złapie przynętę, baza będzie bezpieczna jeszcze przez jakiś czas. Czas, który najprawdopodobniej i tak okaże się bez znaczenia.

Honor spojrzała w oczy Sarnowa i kiwnęła głową ze zrozumieniem.

— Aye, aye, sir — powiedziała cicho.

— Zmieniają kurs, ma’am, i to nie jest unik. Wszystkie okręty przeciwnika robią zwrot o piętnaście stopni na prawą burtę, ma’am!

— Widzę! — Uśmiech admirał Chin przypominał grymas głodnego wilka.

Te „superdreadnoughty” musiały być sondami, w przeciwnym razie krążowniki liniowe za wszelką cenę chciałyby jak najszybciej znaleźć się pod osłoną ich ognia. A ta zmiana kursu była oczywistym zaproszeniem dla niej i mogła oznaczać tylko jedno: obrońcom skończyły się niespodzianki i chcieli już tylko uratować bazę, utrzymując jej okręty z dała od niej. Oferowali jej możliwość zniszczenia swoich okrętów, ponieważ nic innego już im nie pozostało.

Wiedziała dokładnie, co zamierzają obrońcy — chcieli odciągnąć ją daleko od bazy i rozproszyć się. Tracili w ten sposób przewagę skoncentrowanego ognia antyrakietowego, ale zrobiliby to dopiero, gdy odległość dzieląca ich od pościgu odpowiednio by się zwiększyła. A spośród jej okrętów jedynie dreadnaughty dysponowały odpowiednią przewagą ogniową, by móc pojedynczo się przebić przez obronę przeciwrakietową każdego z okrętów Królewskiej Marynarki. Gdyby w chwili rozproszenia zostało ich więcej niż jej cztery dreadnaughty (Kaplana nie było sensu brać pod uwagę), część mogła się uratować.

Miała ochotę zignorować to zaproszenie, ale baza i tak nie mogła nigdzie odlecieć, a jeśli będzie miała szczęście, zdąży wybić okręty przeciwnika co do ostatniego. Już stracili ciężki krążownik i dwa krążowniki liniowe, jeśli mimo uszkodzeń pozostałych chcieli, by ich dalej ścigała, nie miała nic przeciwko temu — teraz to oni występowali w roli ruchomego celu.

— Połknęli przynętę, ma’am!

— Widzę, Eve. — Honor potarła czubek nosa, zastanawiając się, czy naprawdę jest zadowolona z zachowania przeciwnika.

Ogień pogoni zelżał, ponieważ zwrot zmusił ją do używania wyłącznie pościgówek, z których sporo zostało zniszczonych, sądząc po ilości wystrzeliwanych rakiet, ale dało się odczuć, że jej kontrola ogniowa zaczęła adaptować się do sposobów użycia ECM-ów przez okręty Sarnowa. Jednostki RMN w dalszym ciągu trafiały częściej, jednak równoważyły to silniejsze głowice przeciwnika mimo strat nadal dysponującego większą ilością wyrzutni. Było to odczuwalne zwłaszcza po stracie Achillesa i Defianta.

Nike rozpoczął nowy wzór uników, reszta okrętów poszła w jego ślady. Rakiety skoncentrowane zostały tym razem na Agamemnonie i Cassandrze. Ten ostatni został przypadkowo osłonięty przez uszkodzony ciężki krążownik Circe, którego załoga zbyt późno wykonała unik, dzięki czemu przeleciał on dokładnie za rufą Cassandry. Sześć rakiet straciło namiar i skierowało się ku Circe, unikając przypadkowo dzięki ostremu skrętowi antyrakiet mknących na ich spotkanie. Sprzężone działka laserowe Circe zniszczyły dwie, a pozostała czwórka dotarła do celu i zniszczyła ciężki krążownik niczym blaszaną zabawkę.

— Formacja Reno! — poleciła ostro Honor. — I proszę przekazać krążownikom, panie Monet, żeby dokładniej trzymały się szyku!

— Aye, aye, ma’am. Formacja Reno. — Bezbarwny zwykle głos Moneta brzmiał niezwykle spokojnie, gdy potwierdzał, a następnie przekazywał rozkaz.

Dopiero gdy to zrobił, Honor zreflektowała się i spojrzała na ekran interkomu — wydała rozkaz odruchowo, nie konsultując tego z Sarnowem. Chodziło jej jedynie o uporządkowanie formacji i o zwarcie szyku między eskortą a krążownikami liniowymi, co zwiększało skuteczność wzajemnego wsparcia ogniowego, ale mogło zostać odebrane zupełnie inaczej. Sarnow jednak jedynie kiwnął głową na znak zgody, słuchając meldunku Cartwrighta.

Honor też go usłyszała i straciła resztki nadziei.

— Superdreadnoughty ruszyły kursem prosto na bazę, sir!

— Admirał Rollins kieruje się ku bazie remontowej, ma’am! — oznajmił komandor Klim.

Admirał Chin jedynie skinęła głową — w końcu był najwyższy czas, żeby zorientował się, czym w rzeczywistości były „superdreadnoughty” Królewskiej Marynarki, i wziął się do roboty. Co prawda nie zmieni to już losu jej okrętów, ale da nieco psychologicznego wsparcia.

Naturalnie znaczyło to, że ścigane przez nią okręty rozproszą się szybciej, bo gdy zorientują się, co robi Rollins, bez sensu będzie ponoszenie dalszych strat, ale na to także nie miała żadnego wpływu.

Nikt na pokładzie HMS Agamemnon nie zauważył rakiety, która zniszczyła okręt. Nadleciała w nagłym zwrocie od rufy, prześliznęła się przez lukę powstałą w wyniku zniszczenia radaru i detonowała w pobliżu prawej ćwiartki rufowej. W pierwszym momencie zniszczenia przez nią wywołane nie wydawały się zbyt poważne. W następnym rufa i kadłub aż do śródokręcia eksplodowały w oślepiającym blasku, zaś dziobowy fragment przekoziołkował i także eksplodował — z krążownika liniowego pozostały jedynie dwie rozprzestrzeniające się na wszystkie strony chmury rozgrzanego gazu.

Twarz Sarnowa nie wyrażała nic, choć szybkość, z jaką wzrastała celność przeciwnika, przewyższała tak oceny wywiadu jak i jego własne oczekiwania. Od punktu rozproszenia dzieliło ich jeszcze piętnaście minut lotu. Jego ludzie walczyli wspaniale, ale już zginęło osiem tysięcy z nich, a skoro superdreadnoughty wroga ruszyły z miejsca, kierując się ku bazie, dalsze ofiary byłyby jedynie marnotrawstwem ludzi i sprzętu.

Spojrzał na ekran łączności i zobaczył tę samą przykrą świadomość wypisaną na twarzy Honor Harrington. Wiedziała, że czas wydać rozkaz rozproszenia, i Sarnow otworzył usta, by go wydać.