David Weber - Krótka, zwycięska wojenka

— Jesteśmy to winni? — powtórzył ktoś, nawet nie wstając i nie prosząc o głos.

— Jesteśmy to winni Republice i jej obywatelom — powtórzył z powagą Pierre. — Panie i panowie: rząd został zniszczony. Przeżyli jedynie sekretarz Bergren i sekretarz Saint-Just. Pierwszego nie ma w Haven, drugi poinformował mnie, że jest jedynie następcą sekretarz Palmer-Levy i nie czuje się zdolny ani też nie posiada stosownych kwalifikacji, by przejąć ster rządów. A to oznacza, że my jako reprezentanci obywateli nie mamy innego wyboru, jak tylko przejąć władzę, dopóki nie zostanie wybrany nowy rząd zgodnie z formalnymi wymogami.

— My?! — pisnął ktoś.

Pierre przytaknął i dodał posępnie:

— Zdaję sobie sprawę, że mamy raczej ograniczone doświadczenie, ale kto inny wchodzi w grę? Znajdujemy się w stanie wojny z Gwiezdnym Królestwem Manticore i jego sojusznikami. I to wojny jak na razie przegranej, a w tak dramatycznym i ważnym dla wszystkich czasie Republika nie może być pozbawiona władzy i kontroli. Dopóki nie będziemy mieli pewności, że wojsko zasługuje na zaufanie, nie możemy ryzykować oddania państwa na ich łaskę. W świetle tych faktów nie mamy innego wyboru, jak wykonać do końca ciążące na nas obowiązki i zapewnić Republice stabilizację, której wszyscy potrzebujemy. Najlepiej będzie to osiągnąć poprzez zorganizowanie komitetu bezpieczeństwa publicznego, który pokieruje państwem.

Członkowie Ludowego Kworum przyglądali mu się w kompletnej ciszy. Po dziesięcioleciach pełnienia roli marionetek zatwierdzających każdą decyzję rządu, ledwie drobna ich cześć miała jeszcze mgliste pojęcie, co to znaczy posiadać rzeczywistą władzę i jak ją sprawować. Sama myśl o czymś takim przerażała ich, ale nikt nie był w stanie zarzucić wywodom Pierre’a nielogiczności, co oznaczało, że muszą się zgodzić z jego wnioskami. Ktoś powinien przejąć kontrolę nad Republiką, a skoro istniała realna groźba przewrotu wojskowego…

Pierre pozwolił, by cisza trwała jeszcze przez kilkanaście długich jak wieczność sekund, nim odchrząknął i oznajmił:

— Pozwoliłem sobie przedyskutować już sytuację z sekretarzem Saint-Justem. Poczynił on stosowne kroki, by przejąć kontrolę nad podstawowymi centrami administracyjnymi na Haven i zapewnił mnie o lojalności swego personelu. Nie ma on jednak najmniejszego zamiaru przejmować jednoosobowej kontroli nad Republiką i prosił mnie, bym wam wytłumaczył, jak krytyczna jest nasza sytuacja, abyśmy mogli jak najszybciej przystąpić do działania. Niezbędne jest utworzenie licznego komitetu, ponieważ musi się on zająć wieloma aspektami sprawowania władzy, a przede wszystkim zapewnić naszych obywateli, jak i całą galaktykę, że nie pozwolimy, by jakikolwiek zamach obalił Ludową Republikę. Nie widzę innej możliwości, jak spełnić jego prośbę i zorganizować nas w tymczasowy rząd, dopóki nie zostanie przywrócone bezpieczeństwo państwa i obywateli.

Amos Parnell siedział w swoim biurze w bazie DuQuesne i spoglądał przerażony na ekran komputera. Wydawał się zapadnięty w sobie, a bez dwóch zdań postarzał się i przybyło mu zmarszczek przez ostatnie dni. Wrócił do systemu Barnett mniej niż dziesięć godzin temu, gdyż uszkodzonym okrętom droga z Yeltsina zabrała znacznie więcej czasu niż zwykle. A praktycznie wszystkie ocalałe jednostki były uszkodzone. To, w czym wzięły udział, nie było bitwą — słuszniej byłoby to określić mianem „masakry”. A wszystko to z jego winy, bo połknął podsuniętą mu przez wroga przynętę wraz z haczykiem i żyłką.

Zamknął oczy, zasłonił je dłońmi i znieruchomiał: wiedział, że jest skończony. Został pobity nie tylko przez Królewską Marynarkę, został pobity także wewnętrznie — stracił wiarę, ochotę i zdolność do walki, a to był już koniec. Poleciał zdobyć Yeltsin przekonany, że dysponuje trzykrotną przewagą sił, a znalazł nie dość że silniejszego od siebie przeciwnika, to na dodatek ustawionego w idealnej zasadzce. Okręty liniowe Royal Manticoran Navy i sojusznicze jednostki czekały z wyłączonymi napędami dokładnie na jego kursie, jakby pomagał im jasnowidz zdolny przewidzieć każdy jego ruch.

Pierwsza salwa stanowiła całkowite zaskoczenie — kosztowała go jedną czwartą okrętów. Zostały zniszczone lub wyłączone z walki w wyniku uszkodzeń, zanim się zorientował, że wróg jest tuż. A co było potem, nie pamiętał. Nie miał pojęcia, jakim cudem zdołał cokolwiek uratować z tak przemyślnej pułapki. Mógł odtworzyć własne rozkazy na podstawie zapisów z pomostu flagowego, ale nie miał ochoty, a nie pamiętał nic z upiornej improwizacji i gwałtownych rozkazów. W jakiś sposób zdołał się przebić, i to prawie z połową okrętów, choć większość z nich była tak uszkodzona, że droga do układu Barnett zabrała im dwa razy więcej czasu niż przelot w drugą stronę.

A teraz to — prezydent był martwy! Nie dość tego — wszyscy członkowie rządu byli martwi, a wraz z nimi zginął jego ojciec, młodsza siostra, brat, trzech kuzynów i ich rodziny. A masakry dokonał personel Ludowej Marynarki!!

Zgrzytnął zębami, dobity tą świadomością.

Na dokładkę zasadzka Royal Manticoran Navy zastawiona w systemie Hancock udała się lepiej niż ta, w którą sam wpadł. Łącznie stracono szesnaście procent okrętów liniowych — najlepsze szesnaście procent z najlepiej wyszkolonymi załogami. A kiedy oni ginęli na granicach, jakaś grupa idiotów noszących te same mundury dokonała masowego mordu na czołowych przedstawicielach narodu. Przepełniał go wstyd i nie pierwszy raz myślał o pistolecie pulsacyjnym leżącym w szufladzie biurka. miał pełen magazynek, wystarczyło przyłożyć go do skroni i nacisnąć spust… był jednakże coś więcej winien Republice. Mógł przynajmniej spróbować powstrzymać dalszą falę nieszczęść.

Opuścił dłonie, słysząc odgłos otwieranych drzwi, i uniósł głowę. W progu stał komodor Perot i Parnell już otwierał usta, by zażądać podania powodów tego najścia, gdy dostrzegł, że stoją za nim trzy osoby w uniformach InSecu. A twarz Perota jest popielata.

Jeden z bezpieczniaków dotknął ramienia oficera i Perot zrobił dwa kroki do przodu. Parnell już miał go zrugać, ale nie zdążył — pierwsza odezwała się jedyna w tym gronie kobieta.

— Admirał Amos Daughtry Parnell? — spytała ostro, zupełnie jakby wygłaszała oskarżenie, a nie sprawdzała personalia.

— Co to ma znaczyć? — Chciał, by to zabrzmiało władczo, ale zamiast stali usłyszał we własnym głosie jedynie zmęczenie.

— Admirale Parnell, jestem Cordelia Ransom, specjalny podsekretarz do spraw bezpieczeństwa, i moim obowiązkiem jest poinformować pana, że jest pan aresztowany.

— Aresztowany?! — spytał tępo, wpatrując się w nią wytrzeszczonymi oczyma. — Pod jakim zarzutem?

Wyjęła z kieszeni kartkę papieru i oznajmiła takim samym jak dotąd tonem:

— Pod zarzutem zdrady ludu!

Cisnęła kartkę na biurko i Parnell wpatrzył się w nią z niedowierzaniem. Dopiero po paru sekundach wziął ją do dziwnie drżącej dłoni i przeczytał.

Sądząc po datowaniu, ten standardowy dokument musiał zostać wystawiony w ciągu paru godzin po przybyciu na Haven kuriera z wiadomościami o klęsce w systemie Yeltsin. Jak wszystkie oficjalne pisma bezpieki, sformułowany był ogólnikowo i mętnie, by pasował do wszystkiego. Zarzuty wylistowano bez szczegółów czy uzasadnień — przeczytał je wolno i starannie, nadal nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. I spojrzał na dół strony. Tu znalazł jedyne odstępstwo od standardowych formułek, ponieważ zamiast podpisu sekretarza bezpieczeństwa wewnętrznego znajdowało się tam zdanie: