Сергей Лукьяненко - Zimne brzegi

- Gdzie jesteśmy, Helen?

- Zbliżamy się do Turynu. Ale nie widzę przerw w chmurach... skłamali obserwatorzy.

- Zdołamy w razie czego wylądować bez pola?

- Zdołamy, tylko znowu rozbijemy szybowiec. Nie przeszkadzaj.

Zamilkłem. Od czasu do czasu popijałem koniak. Chmury przybliżały się. Znowu zaczęło nas rzucać z boku na bok, w chmurach coś błysnęło.

- Burza - powiedziała Helen. - Niedobrze.

- Pchacze się skończyły?

- Jeszcze jeden jest - odparła niechętnie Helen. - Czekaj...

Szybowiec przechylił się na jedno skrzydło, przesunął w prawo, w lewo, zawirował... Helen szukała wiatru. Ale chyba bez powodzenia, wkrótce przestało nami miotać i lecieliśmy równo.

- Masz kompas?

- Tak. Ilmar, na Siostrę, bądź cicho!

Jeszcze jakieś dziesięć minut schodziliśmy w dół, a gdy chmury były tuż pod nami, Helen z przekleństwem na ustach położyła rękę na zapalniku.

- Trzymaj się, zapalam...

Ostatni ładunek straciła nie tyle na nabieranie wysokości, ile na lot gdzieś na wschód. Słońce raziło, w końcu zacząłem patrzeć tylko w dół i ze zdumieniem dostrzegłem przerwy w chmurach.

- Helen, chmury się rozstępują!

- Wiem...

Szybowiec drgnął - ostatni pchacz odczepił się i wirując pomknął w dół.

- Nie zdarzało się, że ludziom na głowę?...

- Zdarzało, ale rzadko. Nad miastami nie wolno włączać pchaczy.

Teraz byliśmy zdani na łaskę i niełaskę wiatru. Ale morze obłoków rzeczywiście rozerwało się na strzępy i Helen nadal znajdowała wstępujące prądy powietrza, gigantyczną spiralą podnosiła szybowiec coraz wyżej i kontynuowała lot na wschód.

- Chyba się udało... - powiedziała. - Albo ty jesteś w czepku urodzony, albo to ja mam dziś szczęście. Bez tego nigdy byśmy nie dolecieli. I maszyna nie zawiodła...

- W Chinach mają dobre szybowce - odezwałem się.

- Wiem. Nawet takie, gdzie ładunków wystarczy na godzinę lotu. Ciężkie, zarazy, prawie nie mogą szybować. Na samych pchaczach lecą, za to szybko. Podobno w ciągu godziny pokonują dwieście kilometrów...

- Dokąd się tak spieszyć? I tak jest szybko, godzinę mniej, godzinę więcej...

- Nie masz racji. Na wojnie czasem minuta o wszystkim decyduje. Ja kiedyś nie zdążyłam. Odrobinę... i trzeba było spalić most.

- Jak się to robi?

- Zamiast jednego pchacza podwieszają bombę - wyjaśniła Helen. - Zniżasz się nad celem, zrzucasz, przy zetknięciu z ziemią bomba wybucha. Próbowali montować szybkostrzelne kulomioty, ale nie wyszło. Duża waga, a sensownie wycelować i tak się nie udaje. Walczyłeś?

- W młodości.

- Widziałeś atak szybowców?

- Nie, to były małe wojny, prowincje wyrównywały rachunki. Żadnych szybowców.

- Miałeś szczęście. Gdy dziesięć szybowców zniża się nad polem bitwy i każdy zrzuca dwie bomby...

Odwróciła się, nie puszczając dźwigni. Pokręciła głową.

- Nie daj Boże, Ilmar. Nawet z góry strach patrzeć na dzieło własnych rąk.

Nocna Wiedźma nie żartowała i nie kokietowała. Jej oczy były absolutnie poważne.

- Wojna zawsze jest straszna.

- Nieprawda. Gdy w uczciwej walce się spotykasz, to jedno, a gdy śmierć z góry spada...

- Czemu przeklinasz swoją pracę?

- Ja lubię latać, Ilmar. To jest moja praca...

Z kobietami tak zawsze. Każdy mężczyzna byłby dumny, że swoim szybowcem budzi przerażenie we wrogu, że rozgania armie. A Helen... ale ma rację. Kobiecą rzeczą jest rodzić, a nie zabijać.

- Rozumiem, Helen. Ile jest w ogóle kobiet awiatorów?

- Dziesięć. Ja jestem najlepsza.

Powiedziała to tak po prostu, bez zbytniej dumy, a ja skinąłem głową.

- Naprawdę jesteś najlepsza, i to nie tylko w powietrzu.

Uśmiechając się wymuszenie, Helen znowu zajęła się wyłącznie przyrządami. Szybowiec sunął w poszukiwaniu prądu powietrza, a ja siedziałem, przeklinając swój szybki, niezręczny język. Wcale nie miałem na myśli łóżka, ale ona odebrała moje słowa właśnie tak...

Nie odważyłem się już kontynuować rozmowy, a Helen i tak miała co robić. Wkrótce bezsenna noc i alkohol dały o sobie znać. Zamknąłem oczy, rozluźniłem się, ukołysany śpiewem wiatru i ruchami szybowca. Zobaczyłem białe pole obłoków i siebie, jak po nim idę, nie zapadając się, tylko po kolana brodząc w wilgotnej mgle. A nade mną oślepiające słońce, powietrze zimne i czyste, pod nogami huczy grom, błyskają pioruny...

- Ilmar...

Otworzyłem oczy i ze zdumieniem zobaczyłem, że słońce stoi w zenicie, świeci przez mocno naciągniętą tkaninę kabiny. Nawet zrobiło się jakby cieplej...

- Śpisz?

- Tak... trochę.

- Zuch. Spójrz na dół.

Przywarłem do szyby.

Chmur już w ogóle nie było. Zielona, kwitnąca ziemia, kwadraciki pól malutkie domki... Ojej, ludzie! Malutkie ruszające się kropki!

To wszystko po lewej stronie. A po prawej - niebieskie łagodne morze.

- Helen, jak długo spałem?

- Trzy godziny, Ilmar.

- A niech to! - ledwie powstrzymałem przekleństwo. Drugi raz lecę szybowcem i śpię jak w zwykłym dyliżansie. - Gdzie jesteśmy, Helen?

- Minęliśmy Neapol. Zbliżamy się do Sorrento.

- Bez lądowania w Rzymie? Brawo, Helen...

Myśl o tym, że mielibyśmy lądować w pobliżu Urbisu, gdzie tak pragnęli zobaczyć mnie liczni słudzy Siostry i Zbawiciela, wcale mnie nie cieszyła.

- To świetnie Helen... bardzo dobrze...

- Dobrze? - spytała lodowatym tonem.

- A co?

- Dobrze? I to wszystko?

Zacząłem rozumieć.

- Nie, nie wszystko. Jesteś najlepsza na świecie...

- Ilmar, właśnie zrobiłam coś, co nie udało się jeszcze żadnemu awiatorowi. Doleciałam bez lądowania z Lyonu do Sorrento...

Odwróciła się i obrzuciła mnie niezadowolonym spojrzeniem.

- I wszystko, co masz mi do powiedzenia, to „dobrze”?

- Helen, zrozum, ja się na tym nie znam. Po prostu ci wierzę. I cieszę się, że zdołałaś dolecieć bez lądowania.

Szybowcem wstrząsnęło i wróciła do sterowania. Chyba udało mi się jej wytłumaczyć... ja naprawdę spodziewałem się po niej dowolnych wyczynów, znacznie większych niż lot z Galii do Italii...

- Teraz trzymaj się mocno - powiedziała w końcu Helen. - Lądowanie będzie twarde, na Capri jest tylko jeden pas i w ogóle... rzadko tu lądują. Widzisz wyspę?

Tak, wyspę widziałem. Tonącą w zieleni, zabudowaną, z żółtymi paskami plaż. Niewielka wysepka... Pomysł, że gdzieś tutaj mógł się ukryć książę Markus, zaczął mi się wydawać pozbawiony sensu.

- Wiesz przynajmniej, gdzie masz lądować?

- Mniej więcej... no i gdzie ten pas, śpią czy co, zupełnie się rozpuścili...

Szybowiec zataczał płynny łuk nad wyspą. Potem nagle pochylił się do przodu i poszedł ostro w dół.

- Dobrze, już widzę - powiedziała spokojnie Helen. - Zaryzykujemy, nie mam siły kołować...

Ziemia przybliżała się coraz szybciej, a ja nadal nie mogłem dojrzeć pasa. Wydawało mi się, że albo wbijemy się w jakiś budynek, albo spadniemy w morze, albo, w najlepszym razie, wylądujemy na wypełnionej ludźmi plaży...

Potem przed nami, za niskim białym murkiem, zobaczyłem krótką, kamienną dróżkę. Malutki hangar, niewysoki maszt, kołyszący się na nim smętnie pasiasty stożek wiatrowskazu...

- Ech!... - krzyknęła Helen, gdy szybowiec przeleciał nad samym płotem. Po pasie biegł, machając rękami i w panice usuwając wszystko z naszej drogi, nagi mężczyzna. Chyba opalał się na kamiennych płytach...

Uderzenie, jedno, drugie...

Szybowiec potoczył się równo i zrozumiałem, że jednak wylądowaliśmy, i to bez zapowiadanych przez Helen problemów. Podskakując na stykach płyt, szybowiec zwolnił bieg i zatrzymał się tuż przed końcem pasa. Widocznie nie wszystkim się to udawało, bo na słupach przed płotem była naciągnięta mocna sieć.