John Tolkien - La hobito

— Servisto, cxu? — elsnufis Bilbo. Kaj meze de la elsnufo li lauxte ternis, kaj la elfoj venis al la bruo.

— Lumigu do! — li diris. — Mi estas cxi tie, se vi volas min! — Kaj li demetis sian ringon, kaj ekaperis de malantaux roko.

Ili kaptis lin rapide malgraux sia surprizigxo.

— Kiu vi estas? CXu vi estas la hobito de l’ gnomoj? Kion vi faras? Kiel vi preterpasis niajn sentinelojn? — ili demandis unu post la alia.

— Mi estas sinjoro Bilbo Baginzo, — li respondis. — Kunulo de Torino, se vi deziras scii. Mi konas vian regxon lauxaspekte, sed li eble ne konas mian vizagxon. Sed Bardo memoros min, kaj precipe Bardon mi deziras renkonti.

— CXu vere? — diris ili, — kaj pri kio vi deziras paroli?

— Miaj propraj aferoj, karaj elfoj miaj. Sed se vi deziras iam reveni al viaj arbaroj de tiu cxi malvarma kaj morna loko, — li respondis tremante pro frido, — konduku min senprokraste al fajro, kie mi povos sekigxi. Kaj poste lasu min paroli kun viaj estroj kiel eble plej rapide. Mi disponas nur unu-du liberajn horojn.

Tiumaniere du horojn post kiam li eskapis el la CXefpordo, Bilbo sidis apud varma fajro antaux granda tendo, kaj tie ankaux sidis la Elfregxo kaj Bardo kun perpleksaj mienoj. Hobito armita elfmaniere kaj volvita en malnova tuko estis por ili io noveca.

— Tute certe, — diris Bilbo kiel eble plej serioze, — cxi tiu afero igxis netolerebla. Mi simple enuas pro la tuta ekspedicio. Mi preferus reveni hejmen al la okcidento, kie la najbaroj estas pli prudentaj. Sed mi havas intereson pri la afero: fakte, temas pri interezo dekkvarona. Tio estas konsentita en letero, kiun mi espereble gardis, — li sercxis en sia trivita jako (kiun li ankoraux portis supre de sia masxkiraso) la krispigitan kaj falditan leteron de Torino, kiun oni en majo metis sub lian kamenobretan horlogxon!

— Nu, dekkvarono de la tiel nomitaj “profitoj”, kompreneble! — li dauxrigis. — Mi konscias pri tio. Miaparte, mi pretas konsideri viajn postulojn, kaj subtrahus el la totalo vian rajtan porcion antaux ol kalkuli mian pagon. Tamen vi ne tiel bone konas Torinon Kverkasxildo kiel mi nun konas lin. Mi avertas vin, ke li estas preta sidi sur ora amasigxo kaj morti pro malsato, dum vi sidas cxi tie.

— Nu, li dauxrigu! — diris Bardo. — Tia stultulo meritas morti pro malsato.

— Jes gxuste, — diris Bilbo. — Mi komprenas vian vidpunkton. Sed ankaux la vintro venas rapide. Post nelonge via tendaro blokigxos pro negxo kaj tiel plu, kaj la provizado farigxos malfacila — ecx por la elfoj, supozeble. Kaj vi spertos aliajn malfacilajxojn. CXu vi ankoraux ne auxdis pri Daino kaj la gnomoj de la Feraj Montoj?

— Jes jam delonge, sed kiel li rilatas al ni? — demandis la regxo.

— Guste tiel mi pensis. Mi vidas ke mi havas informojn, kiujn vi ankoraux ne ricevis. Mi povas nun raporti al vi, ke Daino nun marsxas je nur dutaga distanco for de cxi tie, kaj ke li kunvenigis almenaux kvincent gnomojn. Multaj el tiuj spertis la militojn inter la gnomoj kaj la goblenoj, pri kiuj vi jam supozeble auxdis. Ilia alveno evidente kauxzos gravajn malagrablajxojn.

— Kial vi alportas tiajn informojn al ni? CXu vi perfidas viajn amikojn aux minacas nin? — demandis Bardo sombre.

— Estimata Bardo! — pepis Bilbo. — Ne tro rapide reagu! Mi neniam antauxe renkontis tiel suspekteman popolon! Mi simple provas eviti embarason por cxiuj. Kaj mi nun havas proponon por vi!

— Ni auxdos gxin! — ili diris.

— Vi vidos gxin! — li diris. — Jen! — Kaj tiam li eltiris Arkesxtonon kaj forjxetis gxian volvajxon.

Ecx la Elfregxo, kies okuloj kutime spektis belajn mirindajxojn, ekstaris imponite. Bardo mem gapis gxin silente. La globo plenis je lunlumo kaj kvazaux pendus antaux ili en teksita reto da frostaj steloglimoj.

— Jen Arkesxtono de Traino, — diris Bilbo. — La Montokoro. Kaj gxi estas ankaux la koro de Torino. Li taksas gxin pli ol riveron da oro. Mi donos gxin al vi. GXi helpos vin dum la marcxando. — Poste kun tremo kaj sopira rigardo Bilbo donis la mirindan sxtonon al Bardo, kiu blindumite tenis gxin en sia mano.

— Sed cxu gxi estas de vi donebla? — li fine demandis kun peno.

— Nu bone, — diris la hobito konsternite. — GXi ja ne estas. Sed, fakte mi supozas, ke mi povus postuli gxin por anstatauxigi mian porcion. Mi ja estas rompsxtelisto laux ili — kvankam miaparte mi neniam sentis min tia — sed mi estas honesta, almenaux tion mi esperas. Sed cetere mi devas nun reiri, kaj la gnomoj povos trakti min tiel, kiel ili deziras. Mi nur esperas, ke vi trovos gxin utila. Tiam la Elfregxo miris pro Bilbo.

— Bilbo Baginzo! — li diris. — Vi meritas porti kirason de elfaj princoj pli ol tiuj por kiuj gxi estis pli tauxga. Sed mi scivolas, cxu Torino Kverkasxildo konstatos tion. Mi eble pli bone konas la gnomojn gxenerale ol vi. Mi konsilas, ke vi restu kun ni, kaj ni honoros vin kaj trioble bonvenigos vin.

— Mi esprimas mian sinceran dankon al vi, — diris Bilbo riverencante. — Sed mi pensas, ke mi devas ne forlasi miajn amikojn post la aventuroj, kiujn ni kune spertis. Kaj mi ankaux promesis veki la maljunan Bomburon je noktomezo! Mi vere devas foriri nun.

Ili ne kapablis persvadi lin por resti, kaj ili do arangxis eskorton por li. Kiam li estis foriranta, la regxo kaj Bardo adiauxis lin kun honoro. Kiam ili transiris la tendaron, maljuna viro volvita en malhela mantelo venis el sub tenda pordo kaj alproksimigxis.

— Gratulon, sinjoro Baginzo! — li diris, amike frapante lian dorson. — Vi estas cxiam pli lerta ol oni emas kredi.

Li estis Gandalfo.

Unuafoje post multaj tagoj Bilbo tre gxojis. Sed ne restis tempo por la demandoj, kiujn li tuj deziris starigi.

— Kiam venos la oportuna momento! — diris Gandalfo. — La afero nun venas al sia fino, almenaux se mi ne eraras. Vi spertos tre malagrablan momenton, sed restu kuragxa! Vi eble travivos tion sendamagxe. Cirkulas informoj, kiujn ecx la korakoj ankoraux ne auxdis. Bonan nokton!

Perpleksa sed rekuragxigita, Bilbo hastis pluen. Oni gvidis lin al sekura travadejo, kiun li trapasis seke kaj tiam li adiauxis la elfojn, kaj regrimpis atente al la CXefpordo. Li nun tre lacigxis, sed ankoraux ne estis la noktomezo, kiam li regrimpis per la sxnuro, kiu restis tie, kie li lasis gxin. Li malligis kaj kasxis gxin, kaj poste li sidigxis sur la muron kaj scivolis, kio okazos poste.

Noktomeze li vekis Bomburon, kaj poste siavice volvis sin en angulo, sen auxskulti la dankojn de l’ maljuna gnomo (li sentis, ke li ne tute meritis ilin). Li baldaux profunde dormis kaj forgesis siajn zorgojn gxis la mateno. Anstatauxe li songxis pri frititaj ovoj kun lardo.

La sekvan tagon frumatene oni trumpetis en la tendaro. Baldaux aperis sola mesagxisto kuranta sur la mallargxa vojo. De malproksime li salutis la gnomojn kaj demandis, cxu Torino pretas auxskulti novan ambasadon, cxar estas ricevitaj novaj informoj, kiuj sxangxis la situacion.

— Temas pri Daino! — diris Torino, kiam li auxdis tion. — Ili informigxis pri lia alveno. Mi konjektis, ke tio sxangxos ilian decidon! Petu, ke ili venu malmultaj kaj senarmaj, kaj mi auxskultos ilin, — li diris al la heroldo.

Tagmeze denove vidigxis la standardoj de la Arbaro kaj la Lago. Dudekopa trupo alvenis. CXe la vojkomenco ili lasis siajn glavojn kaj lancojn kaj venis al la CXefpordo. La spektantaj gnomoj vidis, ke inter ili marsxis Bardo kaj la Elfregxo, kaj antaux tiuj maljunulo kun kapucxo portis fortikan keston el ferligita ligno.

— Saluton, Torino! — diris Bardo. — CXu via decido ankoraux samas?

— Mia decido ne sxanceligxas post kelkaj rondiroj de l’ suno, — respondis Torino. — CXu vi venis por starigi vantajn demandojn? La elfa hordo ankoraux ne foriris malgraux mia peto! GXis ilia foriro vi venas vane por marcxandi kun mi.