John Tolkien - La hobito

Sed la Elfregxo diris:

— Longe mi atendos antaux ol ekmiliti pro trezoro. La gnomoj ne povos preterpasi nin, krom se ni permesos tion, kaj ili povos nenion fari, cxar ni rimarkos ilin. Anstatauxe ni devus atendi kaj esperi diskutemon. Cetere se fine malagrabla konflikto farigxos neevitebla, ni superus ilin dank’ al nia plimulteco.

Sed li ne konsideris la gnoman animon. Iliaj pensoj ardigxis pro tio, ke Arkesxtono estis kaptita de la siegxantoj, kaj ili jam divenis, ke Bardo kaj ties amikoj hezitas. Tial ili decidis ataki, dum la aliaj ankoraux debatis.

Ili subite kaj sensigne impetis antauxen. Arkoj knalis kaj sagoj siblis. La batalo estis tuj komencigxonta.

Sed subite la cxielo ombrigxis terure rapide! Nigra nubo hastis sur la cxielo. Vintra tondro kaj feroca vento ruligxis rauxke sur la Monton, kaj cxe ties pinto fulmo frapis. Sub la sxtormo nova nigreco kirligxis antauxen. Sed gxin ne pelis la vento, gxi venis elnorde kiel vasta svarmo da birdoj kaj tiel densa, ke vidigxis neniu lumo inter la flugiloj.

— Haltu! — kriis Gandalfo, kiu subite aperis kaj staris sole kun suprenlevitaj brakoj inter la gnomoj kaj la trupoj, kiuj frontis ilin. — Haltu! — li kriis, tondrovocxe, kaj lia bastono ekbrilis per fulmo. — Misfortuno celas vin cxiujn! Ve al vi! GXi venis pli rapide, ol mi atendis. La goblenoj atakos vin! Venos el la nordo Bolgo [5] Bolgo estas la filo de Azogo, kiu mortigis Troron. ! Tiu, kies patron vi mortigis en Morio, ho Daino! Vidu! La vespertoj sxvebas super lia armeo kiel akridosvarmo! La soldatoj rajdas lupojn, kaj vargoj sekvas ilin!

Ili miris kaj konsternigxis. Dum Gandalfo parolis, la malhelo profundigxis. La gnomoj haltis kaj rigardis supren. Pluraj elfaj vocxoj ekkriis.

— Venu! — diris Gandalfo. — Restas tempo por kunsido. Daino, filo de Naino, venu rapide al ni!

Tiel ekis batalo, kiun neniu atendis. GXi nomigxis la Batalo de Kvin Armeoj, kaj gxi estis horora. La goblenoj kaj sovagxaj lupoj batalis kontraux la elfoj, homoj kaj gnomoj. Jen do gxia historio. Depost kiam mortis la Granda Gobleno de l’ Nebulecaj Montoj, la goblena malamo al la gnomoj denove frenezigxis. Mesagxistoj iris tien kaj reen inter iliaj urboj, kolonioj kaj fortikajxoj, cxar ili nun decidis konkeri la nordon. Ili kasxe intersxangxis informojn, kaj sub cxiuj montoj ili okupigxis pri provizado kaj armado. Tiam ili amasigxis sub montoj kaj valoj vojirante pertunele kaj dumnokte, gxis kiam vasta hordo amasigxis cxirkaux kaj malsupre de Monto Gundabado, ilia norda cxefurbo, kaj pretigxis por rapide sxteliri suden dum sxtormo. Kaj tiam ili eksciis pri la morto de Smauxgo, kaj gxojo plenigis iliajn korojn. Ili hastis dum pluraj noktoj inter la montoj, gxis fine ili subite aperis el la nordo gxuste post la lastaj soldatoj de Daino. Ecx la korakoj rimarkis ilin, nur kiam ili aperis sur la rompita ebenejo, kiu disigis la Solecan Monton de la montoj malantaux gxi. Oni ne povas diveni, kiom Gandalfo jam sciis, sed estas certe, ke tute surprizis lin cxi tiu subita sturmo.

Li rapide skizis planon dum kunsido kun la Elfregxo kaj Bardo, kaj ankaux kun Daino, cxar la gnoma mastro nun aligxis al ili. La goblenoj estis cxies malamikoj, kaj post ties apero cxiuj forgesis siajn antauxajn disputojn. Ilia nura sxanco estis, ke la goblenoj estu logitaj al valo inter la montaj firstoj, dum ili provus okupi la krestojn, kiuj elstaris orienten kaj suden. Sed tio igxus dangxera, se la goblenaj nombroj suficxus por sturmi la Monton mem kaj ataki ilin de malantauxe kaj de supre. Sed ne restis tempo por fari alian planon nek por voki helpon.

La tondro baldaux forpasis girante sudorienten. Sed nun venis la vesperta nubo flugante pli malalte super la montosxultro kaj kirligxante super ili, obskurigante la cxielon kaj terurante ilin.

— Al la Monto! — kriis Bardo. — Al la Monto! Ni okupu niajn lokojn dum ankoraux restas tempo!

Sur la suda firsto kaj inter la rokoj de gxiaj malsupraj deklivoj staris la elfoj. Sur la orienta firsto trovigxis homoj kaj gnomoj. Sed Bardo kun kelkaj plej lertaj homoj kaj elfoj grimpis al la plej alta pinto de l’ orienta firsto por gvati la nordon. Post nelonge ili vidis amason rapide svarmi sur la submontajn ebenejojn. Post kelka tempo la avangardo cxirkauxkuris la firstan piedon kaj hastis en Dalon. Tiuj estis la plej rapidaj luprajdantoj, kaj iliaj kricxoj kaj hurloj jam de malproksime sxiris la aeron. Mallargxa linio da bravuloj formigxis antaux ili por sxajnigi kontrauxstaron, kaj tie multaj pereis antaux ol la aliaj retiris sin kaj kuris al ambaux flankoj. Kiel Gandalfo esperis, la goblena armeo amasigxis malantaux la avangardo, frontinta la reziston, kaj nun freneze versxigxis en la valon, pelante sin inter la montajn firstojn sercxante feroce malamikojn. Iliaj standardoj estis sennombraj, nigraj kaj rugxaj, kaj ili flusis antauxen kiel furioza kaj malorda tajdo.

La batalo estis terura. GXi estis por Bilbo lia plej timiga kaj plej malsxatata sperto — almenaux tiumomente, cxar li poste tre fieris pri gxi. Tre placxis al li rakonti gxin dum la postaj jaroj, kvankam li tre malmulte rolis en gxi. Mi devas konfesi, ke li metis sian ringon tuj kiam gxi komencigxis, kaj malaperis, kvankam li ne estis tute sendangxera. Magia ringo ne tute defendas iun kontraux goblena sturmo, kaj ne sxirmas kontraux flugantaj sagoj kaj sovagxaj lancoj. Sed gxi helpas kasxadon kaj malhelpas, ke goblena glavo elektu kiel apartan celon la kapon de l’ ringportanto.

La elfoj atakis unue. Ili amare kaj glacie malamis la goblenojn. Iliaj lancoj kaj glavoj glimis en la mallumo kun akra ardo, cxar la manoj, kiuj tenis ilin, tre abomenis siajn malamikojn. Tuj kiam la malamikaj hordoj suficxe densigxis en la valo, la elfoj disigis ilin per sagoj. CXiu sago flagris kvazaux flamo dum gxi flirtis. Post sagoj miloj da lancoj impetis suben. La krioj estis surdigaj. La rokoj nigrigxis pro la goblena sango.

Dum la goblenoj reordigxis post la elfa sturmo, kiu baldaux haltis, tuj sxvebis trans la valon rauxka mugxado. Kriante “Morio!” kaj “Daino, Daino!” la gnomoj el la Fera Montaro plongxis antauxen, svingante siajn martelegojn de la alia monta flanko, kaj akompanis ilin laganoj kun siaj longaj glavoj.

La goblenoj panikigxis. Kiam ili turnis sin por fronti la novan atakon, la elfoj resturmis ilin kun pliaj trupoj. Multaj goblenoj jam fugxis laux la rivero por ne fali en la kaptilon. Kaj multaj lupoj turnis sin kontraux ilin kaj ekmangxis la mortintojn kaj vunditojn. La venko sxajne proksimigxis, kiam auxdigxis krio de supre.

Goblenoj estis grimpintaj sur la Monton de la alia flanko, kaj multaj jam trovigxis sur la deklivoj cxirkaux la CXefpordo. Aliaj glite subiris malzorgante pri tiuj, kiuj falis kricxante de la klifoj kaj krutajxoj, por ataki de la supraj firstoj. Al cxiu kresto kondukis vojoj de supre disde la monta centro. La defendantoj ne estis suficxe multaj por longe bari tiujn vojojn. Espero pri venko nun malaperis. Ili versxajne haltigis nur la unuan fluson de l’ nigra tajdo.

La tago estis finigxanta. La goblenoj denove amasigxis en la valo. Tien tacxmento da voremaj vargoj venis kun la gardistoj de Bolgo, gigantaj goblenoj kun sxtalaj sabroj. La sxtorma cxielo nun malheligxis, dum vastaj vespertoj cxirkauxturbis la kapojn de elfoj kaj homoj, aux vampire krocxis sin sur vunditajn korpojn. Bardo nun luktis por defendi la orientan firston malrapide cedante sian lokon, dum la elfaj estroj baraktis cxirkaux sia regxo sur la suda firsto, proksime de la sentinela turo apud Korvokresto.

Tiam auxdigxis subita kriado, kaj cxe la CXefpordo trilis trumpeto. Ili forgesis Torinon! Granda peco de la muro, levita per stangoj, elfalis kun plauxdo en la lageton. Elimpetis la Regxo sub la Monto kun siaj kunuloj. Ili demetis siajn kapucxojn kaj mantelojn, kaj nun portis brilajn kirasojn. Iliaj okuloj brulis arde. En la mallumo la majesta gnomo brilis pro la ora glimo de velkanta fajro.