John Tolkien - La hobito

Rokojn jxetis suben la supraj goblenoj, sed ili kuris pluen al la akvofala fundo, kaj hastis antauxen por batali. Lupoj kaj rajdantoj falis aux fugxis antaux ili. Torino svingis sian hakilon kun fortaj frapoj, kaj sxajnis, ke nenio povis damagxi lin.

— Sekvu min! Sekvu min! Elfoj kaj homoj! Sekvu min! Ho mia popolo! — li kriis, kaj lia vocxo sonoregis kiel korno en la valo.

Senorde suben hastis cxiuj gnomoj de Daino por helpi lin. Ankaux multaj laganoj kuris suben, cxar Bardo ne povis reteni ilin. El la alia flanko venis ankaux multaj elfaj lancistoj. Denove en la valo sternigxis multaj mortintaj goblenoj, kiuj alte stakigxis, gxis Dalo estis malhela kaj hida pro iliaj kadavroj. La vargoj disigxis, kaj Torino boris tra la hordo rekte al la gardistoj de Bolgo. Sed li ne povis trapasi iliajn liniojn.

Malantaux li jam kusxis inter la mortaj goblenoj multaj homoj kaj gnomoj, kaj ankaux multaj belaj elfoj, kiuj devus esti vivontaj dum longaj epokoj gaje en la arbaro. Dum la valo pli vastigxis, lia atako iom post iom malrapidis. Liaj batalantoj estis tro malmultaj. Liaj flankoj ne estis defenditaj. La atakintoj nun igxis atakitoj, kaj devis formi grandan rondon, kiun cxirkauxis de cxiuj direktoj goblenoj kaj lupoj revenantaj al la atako. La gardistoj de Bolgo hurlante jxetis sin kontraux ilin, kaj plongxis sur ilin kiel ondoj sur krutan plagxon. Iliaj amikoj ne povis helpi ilin, cxar la atako de la monta supro nun renovigxis kun duobla forto, kaj ambauxflanke homoj kaj elfoj malrapide retretis.

Bilbo triste spektis tion. Li staris cxe la elfa flanko sur Korvokresto, cxar de tie oni povus pli facile fugxi, kaj ankaux cxar la Tjuka parto de lia menso opiniis, ke se li devus partopreni la lastan senesperan batalon, li preferus antaux cxio defendi la Elfregxon. Estas menciinde, ke ankaux Gandalfo trovigxis tie, sidante kaj supozeble elpensante lastan sorcxan baton antaux la fino.

Tiu fino sxajnis tre proksima. “Post nelonge, — pensis Bilbo, — la goblenoj kaptos la CXefpordon, kaj ni cxiuj estos bucxitaj aux pelitaj suben por esti kaptitaj. Estas lamentinde, post tiom da penado. Mi pli preferus, se olda Smauxgo estus gardinta la fian trezoron sed ne tiuj kreitacxoj. Kaj kio pri kompatindaj Bomburo kaj Balino, Filio kaj Kilio kaj la aliaj, kiuj cxiuj fiaskos kune kun Bardo, la laganoj kaj la gajaj elfoj. Ve al mi! Mi auxdis kantojn pri multaj bataloj, kaj mi cxiam kredis, ke malvenko povus esti glora. GXi nur sxajnas esti tre malagrabla, por ne diri konsterna. Mi preferus ne plu esti cxi tie!”

La vento dissxiris la nubojn, kaj rugxa sunsubiro trancxis strekon cxe la okcidento. Kiam li vidis la rugxlumon tra la ombroj, Bilbo retrorigardis. Tiam li gxoje kriis. Li vidis ion, kio fervorigis lian koron: malhelajn siluetojn malgrandajn sed majestajn en la dista lumo.

— La agloj! La agloj! — li kriis. — La agloj alvenas!

La okuloj de Bilbo malofte eraris. La agloj venis laux la vento lauxvice en skadro, en kiu versxajne amasigxis agloj el cxiuj aglonestoj de l’ nordo.

— La agloj! La agloj! — li vokis dancante kaj svingante la brakojn. Kvankam la elfoj ne vidis lin, ili ja auxdis lin. Ili baldaux ripetis la krion, kaj gxi resonis en la valo. Multaj okuloj miris supren, kvankam nenio vidigxis krom la sudaj konturoj de l’ Monto.

— La agloj! — Bilbo denove kriis, sed tiumomente sxtono jxetita de supre forte frapis lian helmon, tiel ke li falis kaj nenion plu sciis.

Kiam Bilbo rekonsciigxis, li estis sola. Li kusxis sur la ebenaj sxtonoj de Korvokresto, kaj neniu trovigxis apude. Sennuba kaj malvarma tago atendis lin. Li tremis cxar li estis sxtone frida, kvankam lia kapo estis arde varma.

“Nu mi scivolas, kio okazis? — li diris al si. — Mi kredas, ke mi ankoraux ne estas unu el la mortintaj herooj, tamen mi supozas, ke tio povos ankoraux okazi”.

Li sidigxis dolore. Rigardante al la valo, li ne vidis vivantajn goblenojn. Post kelka tempo lia kapo refresxigxis, kaj li kredis vidi elfojn marsxi inter la subaj rokoj. Li frotis siajn okulojn. Li certis, ke li vidis longe for sur la ebenejo la tendaron kun homoj. Apud la CXefpordo estis tumulto. Kaj sxajnis, ke la gnomoj malmuntis la muron. Sed cxio estis terure silenta. Ne resonis krioj aux kantaj ehxoj. La aero portis nur cxagrenon.

— Venis do la fina venko! — li diris kaj sentis sian kapon dolori. — Nu gxi aspektas tre sombre.

Subite li konstatis, ke viro grimpis supren al li.

— Ho vi! — li kriis per tremanta vocxo. — Ho vi! Kio novas?

— Kies vocxo parolas inter la sxtonoj? — diris la viro haltante kaj gvatante cxirkaux si kaj proksime de tie, kie Bilbo sidis.

Bilbo tiam rememoris sian ringon!

— Mi estu benita! — li diris. — La nevidebleco tamen havas siajn malavantagxojn. Mi supozas, ke sen gxi oni jam estus metinta min en varman liton nokte!

— Estas mi, Bilbo Baginzo, kunulo de Torino! — li kriis rapide demetante sian ringon.

— Estas bone, ke mi trovis vin! — diris la viro, pasxante al li. — Vi estas bezonata, kaj oni sercxas vin jam longe. Oni kredus vin unu el la multaj mortintoj, se Gandalfo ne dirus, ke via vocxo laste auxdigxis cxi tie. Oni do sendis min por lastafoje sercxi vin. CXu vi estas tre vundita?

— Temas pri malagrabla kapofrapo, mi kredas, — diris Bilbo. — Sed mi havas helmon kaj duran kranion. Tamen mi iom sentas nauxzon, kaj miaj kruroj estas kvazaux pajlaj.

— Mi portos vin gxis la tendaro en la valo, — diris la viro kaj facile levis lin.

La viro marsxis lerte kaj rapide. Post nelonge li kusxigis Bilbon antaux tendo en Dalo, kaj tie staris Gandalfo kun sia brako en skarpo. Ecx la sorcxisto ne evitis damagxon, kaj malmultaj en la armeo ne estis vunditaj.

Kiam Gandalfo vidis la hobiton li tre gxojis.

— Baginzo! — li diris. — Nekredeble! Vi vivas malgraux cxio… mi gratulas vin! Mi komencis timi, ke via fortuno eble elcxerpigxis! Temis pri terura afero, fakte preskaux katastrofa. Sed la aliaj novajxoj povas atendi. Venu! — li diris pli grave. — Oni petas vian cxeeston.

Li kondukis la hobiton en la tendon.

— Saluton, Torino! — li diris enirante. — Mi venigis lin.

Tie efektive kusxis Torino Kverkasxildo, kiu estis plurfoje vundita, kaj kies sxirita kiraso kaj nocxita hakilo estis forlasitaj sur la planko. Li levis siajn okulojn, kiam Bilbo venis al li.

— Adiaux, brava rompsxtelisto, — li diris. — Mi iras nun al la haloj de atendado por sidi inter miaj prauloj, gxis kiam la mondo renovigxos. CXar mi lasas nun mian oron kaj argxenton kaj iras tien, kie gxi malmulte valoras, mi deziras adiauxi vin kiel amiko kaj deziras retiri miajn parolojn kaj farojn cxe la CXefpordo.

Tre malgaja Bilbo klinigxis sur unu genuon.

— Adiaux, Regxo sub la Monto! — li diris. — Jen amara aventuro, se gxi finigxas tiel, kaj monteto da oro ne povas nuligi tion. Sed mi estas felicxa pro tio, ke mi partoprenis vian ekspedicion — jen honoro, kiun apenaux meritas iu ajn Baginzo.

— Ne! — diris Torino. — Vi estas pli bonkora ol vi scias, ido de la nobla okcidento. Miksigxas en vi kuragxo kaj sagxeco gxustakvante. Se iuj el ni pli estimus mangxadon, distradon kaj kantadon ol amasigitan oron, la mondo estus pli gaja. Nun mi devas forlasi gxin, cxu gxi estas gaja aux ne. Adiaux!

Tiam Bilbo foriris por esti sola kaj sidigxis volvita en kovrilo kaj — cxu vi povas kredi tion aux ne — ploris gxis liaj okuloj farigxis rugxaj kaj lia vocxo rauxka. Li estis tre simpatia eta ulo. Dum longa tempo li ecx ne povis trovi la senton en sia koro por diri sxercon.

“Estas bonsxance, — li fine diris al si, — ke mi vekigxis gxustamomente. Mi preferus, ke Torino vivu, sed mi estas felicxa almenaux pro tio, ke ni disigxis amike. Vi estas stulta, Bilbo Baginzo, kaj vi fusxis la aferon pri la sxtono. Okazis batalo malgraux viaj klopodoj por acxeti pacon kaj trankvilon. Sed mi supozas, ke oni ne povas kulpigi vin pro tio”.