John Tolkien - La hobito

Sed kiam li survoje auxdis la petojn de Bardo, la Regxo kompatis lin, cxar li estis estro de nobla kaj bonkora popolo. Tial li deviigis la marsxadon, kiu unue celis la Monton, kaj ekhastis laux la rivero al la Longa Lago. Li ne kunportis suficxe da boatoj kaj flosoj por sia armeo, kaj ili devis piediri malrapide. Sed li sendis grandan provizon da nutrajxoj antauxen laux la rivero. La elfoj estas tamen rapidaj marsxantoj, kaj kvankam dum tiu epoko ili ne kutimigxis al la marcxoj kaj sovagxaj landoj inter la Arbaro kaj la Lago, ilia vojagxo estis rapida. Nur kvin tagojn post la mortigo de la drako, ili venis al la lagaj bordoj kaj miris pro la ruinigita urbo. Tie oni bonvenigis ilin, kiel oni atendus, kaj la homoj kaj ilia Urbestro estis pretaj por sia estonteco fari iun ajn kontrakton kontraux la helpo de l’ Elfregxo.

Ili baldaux interkonsentis pri plano. La Urbestro restis kun la virinoj, infanoj, maljunuloj kaj malsanuloj, kaj kun kelkaj metiistoj kaj lertaj elfoj. Tiuj hakis arbojn kaj kolektis lignon, kiun oni sendis laux la rivero el la Arbaro. Poste ili konstruis multajn kabanojn apud la laga bordo por sxirmi la homojn dum la venonta vintro. Kaj ankaux direktite de la Urbestro, ili komencis konstrui novan urbon, pli belan kaj vastan ol antauxe, sed ne en la sama loko. Ili konstruis gxin pli norde sur la laga bordo, cxar ili timis la lokon, kie kusxis la drako. Tiu neniam revenis al sia ora kusxejo, sed restis glacie sternita kaj mistordita en la ombroj de la akvaj malprofundajxoj. Tie dum longa tempo, kiam la vetero estis kvieta, vidigxis liaj kolosaj ostoj inter la kadukaj restajxoj de l’ urbo. Sed malmultaj kuragxis viziti la malbenitan lokon, kaj neniu auxdacis nagxi en la malvarma akvo por preni la valorajn gemojn, kiuj defalis de lia putranta kadavro.

Intertempe cxiuj disponeblaj militistoj kaj la plimulto de la Elfregxa armeo pretigxis por marsxi norden al la Monto. Tial dek unu tagojn post la ruinigo de la urbo, la avanaj soldatoj trapasis la rokan pordegon je la lagofino kaj eniris la dezertajn landojn.

Ni povas nun reveni al Bilbo kaj la gnomoj. Dum la tuta nokto ili unu post la alia gvatis, sed kiam la mateno venis ili ankoraux vidis neniun signon de dangxero. Tamen la birdoj ankoraux pli dense amasigxis. Birdaroj flugis el la sudo, kaj la korvoj kiuj ankoraux vivis apud la Monto nun cirkulis sencxese en la supra cxielo.

— Okazas io neordinara, — diris Torino. — Jam pasis la tempo por auxtuna migrado. Tiuj birdoj estas specoj kiuj kutime logxas cxi tie. Jen sturnoj kaj fringoj. Kaj kadavromangxaj birdoj kunflugas en la malproksimo, kvazaux pretigxus batalo!

Bilbo subite fingromontris:

— Jen la maljuna turdo! — li kriis. — SXajnas, ke li evitis la montofrakasadon de Smauxgo, sed mi supozas, ke la helikoj ne travivis!

La maljuna turdo efektive revenis, kaj kiam Bilbo indikis lin, li alproksimigxis kaj starigxis sur apuda sxtono. Poste li klinis sian kapon flanken, kvazaux li auxskultus. Li ekkantis kaj poste denove auxskultis.

— Mi kredas, ke li klopodas rakonti ion al ni, — diris Balino, — sed mi ne povas kompreni la lingvajxon de tiuj birdoj. GXi estas tro rapida kaj malfacila. CXu vi povas kompreni gxin, Baginzo?

— Ne tre klare, — diris Bilbo (fakte li tute malkomprenis gxin). — Sed la oldulo sxajnas tre konsternita.

— Mi preferus, se li estus korako! — diris Balino.

— Mi kredis, ke vi ne sxatis ilin! Vi tre timis ilin, kiam ni pasis cxi tien la lastan fojon!

— Tiuj estis kornikoj! Tre fiaj, suspektindaj kaj tre malgxentilaj estajxoj! CXu vi ne auxdis ilin malbeni nin, dum ni vojiris? Sed la korakoj estas tute malsamaj. Ili multe amikis kun la popolo de Troro, kaj ofte alportis sekretajn novajxojn por brilaj kompensoj, kiujn ili gardis en siaj nestoj. Ili vivas tre longe, kaj havas longajn memorojn. Iliaj idoj heredas ilian sagxecon. Mi konis multajn korakojn apud la rokoj kiam mi estis gnoma knabo. GXi tiu firsto nomigxis gxuste Korvokresto, cxar cxi tie vivis tre fama paro, maljuna Karko kaj lia edzino, kiuj vivis cxi tie super la sentinela kaverno. Sed mi ne supozas, ke anoj de tiu antikva speco ankoraux vivas cxi tie.

Tuj kiam li cxesis paroli, la turdo kriis lauxte kaj forflugis.

— Ni ne komprenas lin, sed mi certas, ke tiu maljuna birdo komprenas nin, — diris Balino. — Gvatu atente kaj vidu, kio okazos!

Post nelonge flugiloj flirtis kaj revenis la turdo. Kaj akompanis lin tre kaduka maljuna birdo. Li estis preskaux blinda, apenaux kapablis flugi kaj igxis kalva. Li estis granda antikva korako. Li alterigxis rigide antaux ili, batis siajn flugilojn malrapide kaj kun balancigxanta kapo aliris Torinon.

— Ho Torino, ido de Traino, kaj Balino ido de Fundino, — li grakis (kaj Bilbo komprenis lin, cxar li parolis la komunan lingvon kaj ne la birdan). — Mi estas Roako, ido de Karko. Karko estas mortinta, sed li bone konis vin. Mi elovigxis jam antaux cent kvindek tri jaroj, sed mi ne forgesis, kion diris al mi mia patro. Mi nun estas la cxefo de la grandaj montaraj korakoj. Ni estas malmultaj, sed ankoraux memoras de la malnova tempo la regxon. Multaj el miaj kunuloj ekflugas cxi-momente, cxar venas novajxoj el la sudo. Kelkaj informoj placxos al vi, sed aliaj ne. Atentu! La birdoj revenas denove por amasigxi apud la Monto, kaj ili venas al Dalo el la sudo, oriento kaj okcidento. CXar oni diras, ke Smauxgo estas mortinta!

— Mortinta! CXu mortinta? — kriis la gnomoj. — Mortinta! Ni do timis vane, kaj la trezoro estas nia! — Ili saltis kaj ekdancis pro la gxojo.

— Jes mortinta, — diris Roako. — La turdo — liaj plumoj neniam elfalu! — spektis lian morton. Kaj ni povas fidi lian parolon. Li vidis la drakon fali, dum tiu batalis kontraux la homojn de Esgaroto jam antaux tri vesperoj je la lumlevigxo.

Pasis longa tempo antaux ol Torino povis kvietigi la gnomojn, por ke ili silentu kaj auxskultu la novajxojn de l’ korako. Post momento, kiam li finis sian rakonton pri la batalo, li dauxrigis:

— Tiom pri gxojoj, Torino Kverkasxildo. Vi povos sekure reveni al viaj haloj, la plena trezoro nun apartenas al vi — almenaux nun. Sed multaj aliaj kunvenas krom la birdoj. La informoj pri la malaperinta gardisto nun disigxis tre longe for, kaj la famo de la trezoro de Traino ne forvelkis dum la legendo tra epokoj ripetigxis. Kaj multaj aliaj intencas partopreni la rabadon. Elfa trupo nun vojiras, kun kadavromangxaj korvoj dezirantaj profiti de eventualaj bataloj kaj mortintoj. Apud la lago homoj murmuras, ke la gnomoj kauxzis ilian cxagrenon, cxar ili igxis senhejmaj kaj multaj mortis, kiam Smauxgo detruis ilian urbon. Ankaux ili intencas rekompense kaperi la trezoron, kaj egalas al ili, cxu vi vivas aux mortis.

»Vi devos do decidi vian sorton laux via sagxeco. Sed nur dek tri estas magra restajxo de la granda popolo de Durino, kiu logxis cxi tie sed jam cxien disigxis. Se vi deziras auxskulti mian konsilon, ne fidu la Urbestron de la laganoj, sed fidu tiun kiu mortpafis la drakon per sia arko. Li estas Bardo, ido de Giriono de Dalo. Li estas sombra sed fidinda viro. Ni preferus pacon inter la gnomoj, homoj kaj elfoj post la dezerta drakoregno. Sed tio kostos al vi oron. Mi cxion diris.

Tiam Torino furioze kolerigxis.

— Ni dankas vin, Roako, filo de Karko. Ni ne forgesos vin kaj vian popolon. Sed nek sxtelistoj nek armeoj marodos nian oron, dum ni estas vivaj. Ni estus ecx pli dankaj al vi, se vi povus sendi mesagxistojn al niaj parencoj en la Norda Montaro norden kaj orienten de cxi tie por raporti al ili nian situacion. Iru precipe al mia kuzo, Daino en la Feraj Montoj, cxar lia popolo estas fortike armita, kaj ili logxas ne malproksime de cxi tie. Petu ilin hasti!

— Mi ne diros, ke tiu konsilo estas bona aux malbona, — grakis Roako. — Sed mi faros mian plejeblon, — kaj li malrapide forflugis.