Анджей Пилипюк - Wampir z KC

Ponieważ brama nawet nie drgnęła, zaklął pod nosem i zjechał na bok. Zaparkował auto i ruszył w stronę portierni. Furtka prowadząca do wnętrza była zamknięta na głucho. Rozejrzał się i wtedy w zakratowanym okienku pojawiła się jakaś niedogolona gęba.

– Stój, kto idzie?! – huknął stary portier. – Gdzie twoja przepustka?

A właściwie to od razu won! Ja tu przecież wszystkich znam!

– Jestem prezesem Drutpolexportu – bąknął były towarzysz Brona. –

Ja tu pracuję. To znaczy od dzisiaj jestem tu szefem. Moje nazwisko Bronawski. Hrabia Bronawski – dodał.

Cieciowi na dźwięk słowa „hrabia” chyba przypomniały się przedwojenne czasy, bo w pierwszej chwili stanął na baczność. Ale widać zdrowo strzyknęło go w krzyżu, bo zaraz znów się przygarbił.

– Przykro mi, regulamin jeden dla wszystkich – burknął już trochę grzeczniej, wskazując przynitowaną do furtki metalową wywieszkę. –

Tu jest wyraźnie napisane: „Przepustkę okazywać, trzymając papier prawą ręką i bez wezwania”. Nie ma przepustki, to ja nic nie poradzę.

Regulamin jeden dla wszystkich – powtórzył.

Świeżo upieczony prezes obrzucił go wzrokiem. Cieć dobiegał już wieku emerytalnego, ale jego postawa nadal nosiła ślady charakterystycznej resortowej sztywności. W głosie też pobrzmiewały resztki spiżowych tonów. Sprawiał wrażenie byłego ubeka niskiej rangi albo zomowca dorabiającego sobie do milicyjnej emerytury.

– Yyy… a gdzie mogę uzyskać przepustkę? – jęknął Bronawski.

– W dziale kadr.

– A gdzie znajdę dział kadr?

– W środku, rzecz jasna. – Wachman jakby ironicznie wyszczerzył

resztki pożółkłych od nikotyny zębów.

Sądząc po tym, jak złośliwie mrużył oczy i zaciskał kułaki, diagnoza co do poprzednich miejsc pracy wydawała się słuszna.

– A może jakiś konwojent mógłby mnie tam odprowadzić? –

zaproponował hrabia.

– Właściwie w uzasadnionych przypadkach taka procedura jest dopuszczalna. – Dziadyga skinął dostojnie głową. – Jeden problemik tyciuchny jest, że konwojenci zwolnieni, bo od sześciu miesięcy trwa redukcja personelu straży przemysłowej zakładu.

W tym momencie do bramy podjechał nowiutki polonez. Wysiadł

z niego starszy, szpakowaty mężczyzna w nienagannie skrojonym popielatym garniturze i pod krawatem.

– Niech zgadnę – burknął, taksując Bronawskiego przenikliwym spojrzeniem. – To pan jest tym nowym prezesem spółki, która ma pasożytować na mojej fabryce? Miło poznać. – Uścisnął iście gorylą łapą pulchną dłoń zaskoczonego hrabiego. – Panie Wicku, tego pana trzeba wpuszczać bez przepustki, ile razy zechce wejść, a zwłaszcza gdyby chciał wyjść. On jest tu teraz najważniejszy. To znaczy ważniejszy nawet ode mnie. – W jego uśmiechu było coś ironicznego.

– Plątał się pod bramą i nie miał przepustki. – Cieć wzruszył

ramionami. – Nie wiedziałem.

– Ten pan nie potrzebuje przepustki. Gdyby się coś zmieniło, dam znać.

– Tak jest! – zasalutował cieć.

– Khm… ja… – zaczął Bronawski.

– Zapraszam, podjedziemy pod biuro. – Dyrektor gestem zagonił go do samochodu. – Zaraz wszystko sobie obejrzymy.

Po chwili wysiedli przed budynkiem administracji.

– Uprzedzali mnie, że pan przyjedzie, więc kazałem uprzątnąć dawny pokoik straży przemysłowej – nawijał garniturowiec. – Im w każdym razie nie będzie już potrzebny, redukcja zbędnych etatów zgodnie z zaleceniem. Zostaje tylko portier na bramie. Biurko i szafa z aktami już wstawione. To znaczy szafa na akta, które pan wyprodukuje. Jakby było potrzeba więcej pomieszczeń, coś

wygospodarujemy.

Zaprowadził hrabiego po schodkach i przekręcił klucz w zamku smutnych, szarych drzwi. Wnętrze powitało ich zapachem świeżej klejówki, zmieszanym z wonią pasty do podłogi. Ściany były wręcz oślepiająco białe. Lśniący miodową barwą parkiet trzeszczał

przyjemnie pod stopami. Okna wypucowano, na parapecie stała doniczka z uschniętą paprotką. Listki ktoś pociągnął plakatówką na zielono, wyglądały prawie tak jak wtedy, gdy roślina jeszcze żyła. Na biurku z laminowanej płyty paździerzowej ustawiono komputer Mera, kalkulator mechaniczny i maszynę do pisania z przedłużonym wałkiem. Obok leżała równiutka ryza papieru.

– No i jak? Podoba się panu? – zapytał dyrektor przyjaznym tonem.

– Tak.

– Wywieszkę na drzwi zrobią chłopaki z grawerni, trzeba im tylko powiedzieć, co ma być na niej napisane, a najlepiej samemu napisać na kartce i im przekazać. Tylko dobrze by było drukowanymi literkami, bo to prości robole ze Szmulek i z alfabetem mogą mieć pewne problemy. Dawno szkoły skończyli i trochę odwykli od czytania i pisania. Normalna sprawa. Ale co do maszyn, fachowcy wysokiej klasy. W ogóle ma pan tu świetną kadrę. Najlepsi ślusarze w tej części Warszawy, a narzędziowych to mi każdy zakład zazdrościł. Latami kompletowałem personel, który teraz będzie na pana pracował.

– Yyyy… dziękuję.

– Z komputerami miał już pan do czynienia?

– No, o tyle o ile. – Hrabia wolał nie wspominać, że jego kontakt z podobnym sprzętem sprowadzał się do podpatrywania, jak syn gra sobie w strzelanki na swoim atari 800.

– Więc na wszelki wypadek niech pan nic nie uruchamia przed przeczytaniem instrukcji i podręczników języka programowania.

Zresztą wtyczka i tak jest ucięta, bo sobie sekretarki grały w kółko i krzyżyk. – Dyrektor żartobliwie pogroził palcem nieobecnym kobietom. – A zatem proszę teraz zreferować dokładnie, czym chce się pan zająć poza działalnością podstawową, czyli inkasowaniem prezesowskiego wynagrodzenia.

– W ramach dotychczas istniejącego przedsiębiorstwa nastąpiło rozdzielenie kompetencji – wyjaśnił Bronawski. – Fabryka skupi się na produkcji, a powołana właśnie spółka zewnętrzna Drutpolexport zajmie się zapewnianiem finansowania, zbytem produkcji i redystrybucją zysków.

Dyrektor uśmiechnął się krzywo.

– Tak właśnie mi przekazano. Pan będzie prezesem zarządu tej spółki zewnętrznej, jak mniemam?

– Oczywiście.

– Takim, co to inkasuje miliardy na miesiąc za siedzenie i zarządzanie. Rozumiem i nawet to akceptuję.

Hrabia łypnął na niego podejrzliwie.

– Od dawna marzyłem, żeby zająć się wyłącznie produkcją, a te naprawdę poważne problemy przerzucić na kogoś innego – wyznał

dyrektor. – Wcześniej część kłopotów zdejmowało mi z karku zjednoczenie, ale teraz, gdy postawiono je w stan likwidacji, z przyjemnością przekażę wszystko panu. W zamian może się pan poczęstować całym zyskiem, o ile jakikolwiek będzie. Pan pali?

– Camele.

– Myślę, że będzie pan musiał od dziś przestawić się na ekstra mocne.

– Co konkretnie chce pan przez to powiedzieć?

– Że towarzysze z nomenklatury zrobili pana w jajo. – Dyrektor przestał się uśmiechać. – Tu nie będzie zysków, które można wpuścić w kieszeń. Obawiam się, że fabryka jest ugotowana. A tak dokładniej mówiąc, jak sobie przejrzałem księgi rachunkowe, ugotowana to ona była już w trzydziestym dziewiątym. Przez cały okres powojenny była deficytowa. Mówiąc po ludzku, panie prezesie – westchnął dyrektor –

z próżnego i Salomon nie naleje. No chyba że wdrożymy restrukturyzację i wymyśli pan jakiś fajny program naprawczy, który dziarskim i zwycięskim krokiem wprowadzi nasz trochę podupadły zakład w kapitalizm.

– A konkretnie? – nastroszył się Bronawski. – Czym jest spowodowany ten, eee… deficyt?

– Produkcja wojskowa została niedawno wygaszona. Polecenie