Анджей Пилипюк - Wampir z KC

Postawił obok omszałą flaszę. – Grunt wokoło należy nawieźć.

– Czym? – zainteresował się ślusarz. – Bo chyba nie obornikiem?

– Odpadkami różnych metali, jak żelazo, miedź, ołów… Tak osiem

do dziesięciu kilogramów. Najlepiej w postaci drobnych kawałków, strużyn albo metalicznego pyłu.

– To bez problemu wyniesiemy z fabryki – ucieszył się Igor. –

Wystarczy syf spod obrabiarek powymiatać.

– Dużo nie ma sensu dawać, bo roślina posiada ograniczoną zdolność owocowania. Będzie tego złota około kilograma, ale nie więcej. W każdym razie, gdy drzewko będzie miało pięć lat, trzeba ostrym nożykiem rozszczepić pionowo kawałek pnia, umieścić wewnątrz złotą monetę na wzór, następnie ścisnąć, najlepiej posmarować korę smołą i obwiązać szmatką, żeby uchronić roślinę przed czynnikami zewnętrznymi. Po dwudziestu pięciu latach od wysiania, także w noc świętojańską, drzewko zakwitnie… Jeszcze jedna uwaga. Po zbiorach trzeba je bezwzględnie wyciąć i spalić.

Najlepiej z korzeniami. Owocuje i tak tylko raz, a potem umiera. Ale gdy kończy egzystencję, zawarte w nim trucizny stają się jeszcze bardziej zjadliwe, nic ich już nie trzyma w kupie, zaczynają się rozprzestrzeniać

z

wiatrem,

zatruwać

wody

gruntowe

i powierzchniowe. Krótko mówiąc, mogą zniszczyć nawet hektar lasu.

– Zapamiętamy i dziękujemy – uśmiechnął się Igor. – Jest tylko jeden kłopot. Nie mamy złotych dolarów, a ich zdobycie z pewnością łatwe nie będzie. Czy do tego pomnażania mogą być carskie pięciorublówki?

– Nawet dukaty. Co zdobędziecie, to pomnożycie. Życzę udanych zbiorów.

Dwadzieścia pięć lat później

– I tak właśnie to było – zakończył opowieść Marek. – Mag mieszkał

jeszcze kilka lat przy Otwockiej. Czasem go spotykaliśmy, aż wreszcie wyemigrował. Zasialiśmy nasionko w niedostępnym miejscu, w samym sercu rezerwatu w Lasku Bielańskim. Po pięciu latach, zgodnie z instrukcją, rozszczepiliśmy pień i umieściliśmy w nim złotą carską piątkę. A teraz zbliża się czas, żeby przeniknąć do lasu

i poczęstować się kilkoma garściami złotych monet.

– Wy w to naprawdę wierzycie?! Co za kosmiczna bzdura! – Gosia złapała się za głowę. – Przecież ten koleś was normalnie w jajo zrobił, a wy się daliście nabrać jak przedszkolaki. Czytaliście kiedyś taką książkę o pajacyku Pinokiu?

– Ano, jak by to powiedzieć… – Ślusarz spojrzał bezradnie na przyjaciela, ale ten tylko rozłożył ręce. – Tak ogólnie to wiemy, że w bajkach dla dzieci jest taki drewniany koleś, ale czytać nie było okazji. A może zreferujesz nam własnymi słowami?

– E… no więc jest tam taka scena, gdzie pajac Pinokio zdobywa kilka złotych monet. Chce je zanieść swojemu ubogiemu ojcu, ale spotyka oszustów Lisa i Kota, którzy mu sugerują, że jak zakopie monety na polu, to w jedną noc wyrośnie z nich drzewko obsypane pieniążkami.

Pajac oczywiście posłuchał. Zakopał forsę, a jak sobie poszedł, oni cichcem ją wykopali i gucio miał, a nie zyski.

– Ale jakby nie wykopali, to może by wyrosło? – zadumał się Marek.

– Jesteście naiwni jak dzieciaki! – fuknęła. – Cwaniak dał wam nasionko, wyrosło drzewko. Wsadziliście w pień monetę, a on przyszedł i wyciągnął. I tyle waszych biznesów.

– Ale po co miałby to robić? – zirytował się Igor.

– Żeby was orżnąć, okraść i jeszcze mieć z tego radochę. Dorosłe chłopy, a takie durne…

– Ja bym mu jednak zaufał. – Marek pokręcił głową. – Uratowaliśmy go z łap milicji. Miał powody, żeby okazać nam wdzięczność.

– Czary nie istnieją – uśmiechnęła się Gosia.

Ślusarz spojrzał na nią ciężko. Westchnął i pokręcił głową, jak nauczyciel mający do czynienia z bardzo tępą uczennicą. Już jakiś czas temu uznał, że dziewczyna jest przypadkiem beznadziejnym.

– Jesteś głupia jak but, a do tego uparta jak osioł – powiedział

znużonym głosem. – Jeśli czary nie istnieją, to jak wyjaśnisz to, co się dzieje z twoim kumplem Gregiem?

– No, wilkołakiem jest, znaczy zamienia się w wilka. To tylko biologia, ale taka pokręcona albo, ja wiem… Genetyka może? Na pewno da się to całkowicie racjonalnie wyjaśnić – odszczeknęła się.

– A wtedy, gdy ratując ci skórę, zamieniłem się w stado wiewiórek?

To też da się wyjaśnić biologią i genetyką?

Zamyśliła się głęboko.

– No, to może nie… Hmmm… OK. No dobra, skoro tak się upierasz, przyznaję, że magia chyba rzeczywiście istnieje – skapitulowała. – Ale religia to już na pewno tylko kościółkowy zabobon! Poza tym co innego zamienić człowieka w zwierzę, a co innego zmiotki spod tokarki w złoto!

Ślusarz westchnął raz jeszcze i postanowił wrócić do tematu.

– W każdym razie mag dał nam nasionko i uwarzoną miksturę.

Zrobiliśmy wszystko, jak trzeba, ściśle zgodnie z instrukcją. Minęło równo ćwierć wieku. Zatem w noc świętojańską, czyli dziś o północy, drzewko zakwitnie pieniędzmi. – Zatarł dłonie. – Pójdziemy, pozrywamy pieniążki, spylimy na Różycu i będziemy bogaci.

Gosia łypnęła. Wyglądało na to, że wampir mówi poważnie.

– To aberracja – bąknęła. – Uwierzę, jak zobaczę.

Czerwcowy wieczór nadszedł niespiesznie. Oba wampiry przygotowywały się do wycieczki jak na wojnę. Marek naostrzył

bagnet, żeby był jak brzytwa. Igor wypastował dwie pary ciężkich robociarskich trepów i ściągnął z pawlacza plecak.

– To jest las – tłumaczył Gosi. – Będziemy szli po bezdrożach, deptali po uschłych gałęziach i błocie… W dodatku nocą na trawie jest rosa.

Ty też załóż coś innego niż szpilki.

– I porządne spodnie, a nie pończoszki do miniówy – dodał jego przyjaciel. – Bo wystarczy jeden pęd jeżyn i będziesz miała oczka. Nie tylko w rajstopach, ale i w skórze.

– Dobra, dobra, nie jestem dzieckiem, wiem, co to jest las! – fuknęła.

Oba wampiry pochyliły się nad mapą, wyrysowaną na pożółkłym kawałku papieru. Widniały na niej pozostałości carskiego fortu i zabudowania klasztoru kamedułów oraz szereg linii i cyfr.

– Nie bardzo możemy używać latarek – bąknął ślusarz. – W końcu to rezerwat. Ktoś może się czepić, że łazimy tam po nocy. A jak nas wezmą za kłusowników, to w ogóle będziemy mieli przechlapane.

Trzeba zaparkować w jakimś miejscu, gdzie nie będziemy się rzucali w oczy, a potem ostrożnie przeniknąć do lasu.

Było dobrze po dwudziestej drugiej, gdy zaparkowali auto opodal cmentarza żołnierzy włoskich. Poszli wzdłuż muru, przesadzili jakieś ogrodzenie i zagłębili się w mrok pomiędzy drzewami. No, może mrok to pewna przesada, łuna nad miastem barwiła niebo na czerwonawo…

– Trochę tu strasznie – bąknęła Gosia, widząc, jak w ciemności błyszczą światełka jakichś owadów.

– Nie przesadzaj – ofuknął ją Igor. – Człowiek jest dominującym drapieżnikiem na tej planecie. A wampiry są drapieżnikami żerującymi na dominującym drapieżniku. To oznacza, że w tym lesie to my jesteśmy najgroźniejsi! A duchy i inne takie są raczej po naszej stronie. Wiesz, takie niepisane przymierze martwych. Wampiry, utopce, zombie, duchy… Pokój i przyjaźń. Nie wchodzimy sobie w drogę.

– Ale wilkołaków przecież nie lubicie?

– Bo nie są martwe!

– Jednakowoż szarżujący dzik może nas stratować – burknął Marek.

– Dominacja dominacją, ale to teoria raczej, a w praktyce uważać trochę trzeba!