Глен Кук: Woda śpi

Tobo już wcześniej do znudzenia nasłuchał się o Jaicur. Jego matka, babka i Wujek Doj też tam byli.

— Goblin twierdzi, że te pączki naprawdę będą niezłe — wyszeptał Tobo. — I nie chodzi tylko o wielki błysk, o to, że przemówią do sumienia.

— To doprawdy niezwykłe. — Sumienie było towarem rzad­kim po obu stronach barykady.

— Naprawdę znałaś mojego ojca? — Tobo słyszał przez całe życie rozmaite opowieści, ostatnio jednak najwyraźniej nabrał ochoty, by dowiedzieć się więcej. Imię Murgena zaczęło dla niego znaczyć coś więcej niźli tylko pusty dźwięk.

Powiedziałam to, co mówiłam już wcześniej.

— Był moim szefem. Nauczył mnie czytać i pisać. Był dobrym człowiekiem. — Roześmiałam się słabo. — Na tyle dobrym, na ile można takim być, służąc w Czarnej Kompanii.

Tobo aż przystanął. Wciągnął głęboko powietrza. Zbłądził spojrzeniem gdzieś w mrok ponad moim lewym ramieniem.

— Byliście kochankami?

— Nie, Tobo. Nie. Przyjaciółmi. Prawie. Z pewnością jednak nie tamto. Nie miał pojęcia, że jestem kobietą, aż do chwili poprzedzającej wymarsz na Lśniącą Równinę. A ja nie wiedziałam, że on wie, póki nie przeczytałam jego Kronik. Nikt nie wiedział. Myśleli, że jestem ładnym karzełkiem, który nigdy nie urośnie. Pozwoliłam im tak myśleć. Czułam się bezpieczniej, gdy uważali mnie za jednego z chłopaków.

— Aha.

Ton jego głosu był tak pozbawiony wyrazu, że nie mogłam się nie zacząć zastanawiać, o co mu właściwie chodziło.

— Dlaczego w ogóle pytasz? — Z pewnością nie miał żad­nych powodów, by podejrzewać, że zanim się spotkaliśmy, zachowywałam się inaczej niż teraz.

Wzruszył ramionami.

— Tak tylko.

Coś musiało go sprowokować. Zapewne jakieś: „Ciekawe, czy...", które padło przypadkowo z ust Goblina czy Jednookiego podczas degustacji jednej z ich trucizn na słonie.

— Umieściłeś pączki za teatrem cieni?

— Tak mi kazano.

W teatrze cieni wykorzystuje się sylwetki kukiełek osadzone na patykach. Niektóre mają ruchome kończyny. Świeca ustawiona w tle za lalkami rzuca ich cienie na ekran z białego płótna. Operujący kukiełkami opowiada różnymi głosami historię. Jeśli okaże się dostatecznie zabawny, publiczność może rzucić kilka monet.

Ten kukiełkarz występował na tym samym miejscu już od ponad pokolenia. Spał za kulisami swej rozkładanej sceny. Dzięki temu żył znacznie lepiej niźli większość zalewającej Taglios ludzkiej tłuszczy.

Ale był donosicielem. I nie lubiliśmy go w Czarnej Kompanii.

Opowiadaną historię, jak to zazwyczaj bywa, wziął z mitologii. A konkretnie z cyklu Khadi. Występowała tam bogini o zbyt wielu ramionach, która wciąż pożerała demony.

Oczywiście cały czas chodziło o tę samą kukiełkę demona. Trochę jak w prawdziwym życiu, gdzie ten sam demon zawsze niezmordowanie powraca.

Ponad dachami od zachodu majaczyła jeszcze smużka koloru.

Nagle rozległ się rozdzierający skowyt. Ludzie przystanęli i zapatrzyli się na jaskrawopomarańczowe światło. Jaśniejący dym chwiejnie wypełzł spoza stanowiska kukiełkarza. Jego pas­ma splatały się w dobrze znany symbol Czarnej Kompanii — zębatą czaszkę pozbawioną dolnej szczęki, ziejącą płomieniami. Szkarłatny płomień błyszczący w jej lewym oku zdawał się źrenicą, która przeszywa na wylot, poszukując tego, czego oba­wiasz się najbardziej.

Symbol z dymu istniał tylko przez kilka sekund. Uniósł się nie więcej niż dziesięć stóp w górę, po czym rozwiał bez śladu. Pozostała po nim pełna lęku cisza. Powietrze zdawało się szeptać:

— Woda śpi.

Zawodzenie i rozbłysk. W powietrze uniosła się druga czaszka, tym razem srebrna z lekką nutą błękitu. Wytrzymała dłużej i uniosła się kilkanaście stóp wyżej niż poprzednia, zanim wresz­cie zniknęła. Szeptała:

— Braciom nie pomszczonym.

— Idą Szarzy! — wykrzyknął ktoś na tyle wysoki, by patrzeć ponad ludzkimi głowami. Dzięki temu, że jestem niska, łatwiej mi schować się w tłumie, równocześnie jednak znacznie trudniej zorientować się, co się dzieje poza nim.

Szarzy zawsze są gdzieś blisko. Jednak wobec tego typu zajść pozostają bezradni. Takie zjawiska mogą zdarzyć się wszędzie, w każdej właściwie chwili i zazwyczaj trwają one zbyt krótko, by Szarzy byli w stanie zareagować. Przyjęliśmy żelazną zasadę, w myśl której sprawców nigdy nie powinno być w pobliżu, gdy przemawiają pączki. Szarzy doskonale zdawali sobie z tego sprawę. Więc po prostu przespacerują się przez tłum. Protektorkę należy zadowolić. Małych Shadar trzeba nakarmić.

— Teraz! — mruknął Tobo, gdy przybyli czterej Szarzy. Kukiełkarz z wrzaskiem wybiegł zza sceny, zakręcił się jak fryga, spojrzał w kierunku swego teatrzyku i zamarł z szeroko otwar­tymi ustami. Tym razem rozbłysk nie był tak jaskrawy, ale trwał dłużej niż poprzednie. W ślad za nim dym zwinął swe sploty w bardziej skomplikowany wizerunek. Pojawił się potwór, który popatrzył na Shadar. Jeden z Szarych bezdźwięcznie wypowie­dział imię: „Niassi".

Niassi był jednym z ważniejszych demonów z mitologii Sha­dar. Podobny, pod inną nazwą, istniał też w wierzeniach Gunni.

Niassi był wodzem wewnętrznego kręgu najpotężniejszych demonów. W religii Shadar, która stanowi herezję Yehdna, jest miejsce na piekło, w którym po śmierci odbywa się kary za grzechy, jednakże dopuszcza ona również istnienie Piekła na ziemi w stylu Gunni, zarządzanego przez demony działające z ramienia Niassi i nasyłane na szczególnych łotrów. Mimo iż doskonale zdawali sobie sprawę, że ktoś z nich sobie szydzi, Szarzy stali niczym wrośnięci w ziemię. To było coś nowego, szczególnie dotkliwy atak z zupełnie niespodziewanej strony. A nastąpił w chwili, gdy jeszcze bardziej zjadliwe plotki kojarzyły Szarych z ohydnymi rytuałami odprawianymi rzekomo przez Protektorkę.

Dzieci znikają. Rozum podpowiada, że w mieście tak rozległym i zatłoczonym jest to rzeczą nieuchronną, nawet jeśli nie przyłoży do tego ręki żaden zły człowiek. Dzieci znikają w ten sposób, że po prostu odchodzą gdzieś i gubią się. A potworne rzeczy przydarzać się mogą nawet najlepszym ludziom. Chytre, obrzydliwe plotki potrafią zmienić ślepe zło przypadku w dokonane z premedytacją zbrodnie ludzi, którym i tak nikt przecież nie ufał.

Pamięć potrafi być wybiórcza.

Cóż złego w tym, że kłamiemy trochę na temat naszych wrogów.

Tobo wykrzyknął coś obraźliwego. Zaczęłam go więc od­ciągać, wlokąc w stronę naszej siedziby. Pozostali przyłączyli się do niego i wkrótce już pod adresem Szarych posypały się przekleństwa i szyderstwa. Tobo zdążył jeszcze rzucić kamień, który trafił w turban jednego z Szarych.

Było zbyt ciemno, aby mogli dostrzec nasze twarze. Zaczęli sięgać po bambusowe pałki. Nastrój w tłumie powoli robił się naprawdę nieprzyjemny. Trudno było nie pomyśleć, że może naprawdę w naszym diabelskim pokazie kryło się znacznie więcej, niźli mogło zobaczyć gołe oko. Znałam naszych domowych czarodziei. I wiedziałam, że Taglianie nie tracą łatwo panowania nad sobą. Wiele przecież potrzeba cierpliwości i samokontroli, aby tak wielu ludzi mogło razem żyć tak nienaturalnie blisko siebie.