Екатерина Медведева - Чараўнік для Дэйсі Мэй

— У нямышаў прынята распушваць хвасты і скакаць адзін перад адным на задніх лапках. Мазгаклюй прыносіць сваёй даме сэрца спелыя вішанькі і саломінкі для гнязда. Ужо не ведаю, як там спраўляюцца завяртушкі, яны самыя малавывучаныя навукай істоты. А ў нас, у людзей, у такіх выпадках прынята казаць… прынята казаць пра каханне. — ён збянтэжыўся і змоўк на імгненне. — Я разумею, якім паўстаю ў тваіх вачах: бесталковы мамчын сынок, лайдак, пажыццёва забяспечаны грашыма, выдумшчык дурных гісторый пра ўяўных істот. Да таго ж я малодшы за цябе і ты цалкам справядліва лічыш мяне несур’ёзным. Але калі закахаешся, то не бярэш у разлік ніякіх довадаў розуму. Гэта атрымліваецца неяк раптоўна, знянацку, як быццам на цябе падае з дрэва саспелая груша: шлёп — і гатова. Прабач, я ўпершыню прызнаюся ў каханні і кажу ўсялякія глупствы. Але гэтыя глупствы — ад самага чыстага сэрца, Дэйсі. Ты цудоўная. Ведала б ты, як дзякаваў я нябёсам за тое, што табе прыйшло ў галаву прыехаць у Млынавы Раўчук. Як баяўся ніколі больш не ўбачыць цябе, калі пошукі «таго, не ведаю, чаго» зайшлі ў тупік. І як баюся гэтага цяпер, калі наша прыгода скончылася. Я не ведаю, што будзе далей, Дэйсі, але не жадаю, каб у гэтым маім «далей» не было цябе!

«Я таксама гэтага не жадаю», — ледзь была не адказала я, але Лем не даў мне такой магчымасці.

— Прабач мне мімавольны падман, — сказаў ён прачула, а потым нахабна дадаў: — І потым, гэта быў зусім не падман! Я ведаў, быў упэўнены, што ты рана ці позна станеш маёй нявестай.

— Гэта яшчэ чаму? — раззлавалася я. — Думаеш, не змагу табе, такому абаяльнаму, адмовіць?

— Не, што ты! — Лем пакруціў галавой. — Толькі таму, што ты мне страшэнна спадабалася з першага дня нашага знаёмства, калі прыехала растрывожаная і збянтэжаная, з велізарным сакваяжам, набітым смешнымі рэчамі, і я зразумеў, што абсалютна не жадаю цябе нікуды адпускаць. Я адразу вырашыў прыкласці ўсе сілы, каб ты не здолела і не захацела мне адмаўляць… І калі я ўсім казаў, што пазнаёмлю з нявестай, чамусьці быў упэўнены, што не хлушу. Што ўсё так і ёсць. Дэйсі, я і цяпер у гэтым упэўнены. І, нягледзячы на біты носік падарункавага сервіза цётачкі, можа, ты ўсё-ткі выйдзеш за мяне замуж?

— Ну, я ўжо не ведаю, — сказала я няўпэўнена. — Усё-ткі ў сервізе пяці прадметаў бракуе.

Ён падняў на мяне вочы, і я засмяялася, такі разгублены быў у яго выгляд.

— Дэйсі, маё пачуццё гумару мне адмовіла, — прызнаўся ён. — Пашкадуй мяне, калі ласка, проста скажы «так» ці «не», але лепш, вядома, «так».

— Я падумаю, — прамовіла я. Не, ну а што ж, я павінна была пагадзіцца адразу і пазбавіць сябе ўсіх належных задавальненняў?

Рэштку таго знамянальнага вечара я правяла як у сне. Не можа быць, што гэта мяне толькі што папрасілі выйсці замуж. Не можа быць, што гэта ў мяне так даўно і моцна закаханы такі цудоўны малады чалавек. Не можа быць, не можа — ці можа? Жытнёвы блінчык у сярэдзіне мяне не здаваўся і спрабаваў па старой звычцы падвяргаць усё сумневу, але штосьці новае, незнаёмае квітнела ўнутры. Здаецца, я, нарэшце, паверыла, што годная кахання. Здаецца, я пачынала калі не любіць сябе, то, прынамсі, прыглядацца з цікавасцю: трэба ж, калі яны ўсе штосьці ўва мне знайшлі, то, можа, і мне самой варта гэта штосьці пашукаць? Вярнуўшыся з музычнай гасцінай, мы па-майстэрску рабілі выгляд, што нічога не адбылося, але Молі раз-пораз усміхалася мне, а місіс Грымсвотн паціскала руку Лемюэлю і ўся свяцілася. Цётка ж і сёстры выглядалі збянтэжана, і гэта мяне нямала павесяліла.

А бабуля, калі госці з’ехалі, сказала: «Не такія ўжо яны і дрэнныя, гэтыя твае Грымсвотны». І ў яе вуснах гэта была найвышэйшая хвала.

Я дапамагла бабулі вымыць посуд і легла спаць.

На ноч я заўсёды думаю пра што-небудзь добрае. Гэта першае правіла для такіх нервовых і недаверлівых асоб, як я: засынаючы, ніколі не перабіраць крыўды, благія думкі, страхі і трывогі. З чым заснеш, з тым і прачнешся. Таму я ўспамінаю ўдала звязаны складаны ўзор на капялюшыку для Алісы, вялікі куст белых руж, што квітнее ля садовай альтанкі, альбо думаю гультаявата пра тое, якія дзесяць падарункаў папрасіла б у добрай феі, быццам тая фея выпадкова пралятала міма і вырашыла за што-небудзь мяне ўзнагародзіць.

Звычайна я засынаю, не дабраўшыся і да чацвёртага падарунка, але сёння сон зусім не ішоў да мяне, і я пачала думаць пра «вязальнае ўпарадкаванне сусвету», як я гэта называю. Бо ўсе, усе падзеі так цесна і так хораша звязаны паміж сабой. Як добра, што ў нашым доме ўсяго дванаццаць пакояў і таму Аліса вырашыла ўладкаваць «майстэрню» на гарышчы. Як добра, што прабабуля любіла намотваць ніткі на розныя штучкі. Як добра, што я люблю вязаць і што мне трапіўся на вочы абрывак загадкавага ліста. Апошняй, ужо соннай і няспрытнай, была думка пра тое, якія ж усё-ткі чары, накладзеныя на мяне, стары Грымсвотн меў на ўвазе.