Екатерина Медведева - Чараўнік для Дэйсі Мэй

Набліжаліся Каляды. Мы спраўна паілі каньяком калядны кекс, пяклі імбірныя пернікі, і ўсе разам — Эма, Аліса і я — выбіралі на кірмашы высокую пышную ёлку. Як і заўсёды, я ўручыла ўсім у падарунак цёплыя шкарпэткі і іншыя вязаныя рэчы. І у сваю чаргу, атрымала падарункі. Тузін насовак ад Эмы, ярка-ліловы шалік ад цёткі і мой партрэт ад Алісы. Гэты партрэт у яе атрымаўся лепшым за папярэднія, прынамсі, вы без падказак змаглі б вызначыць, дзе на гэтым партрэце рот і дзе вочы.

І я атрымала яшчэ адзін партрэт — ад бабулі. Разгарнуўшы пакавальную паперу, я доўга не магла зразумець, хто і калі мог намаляваць мяне, бо гэтую блакітную, у ружачкі, сукенку я апранала толькі аднойчы, калі ездзіла ўлетку ў Млынавы Раўчук. Мастак дакладна прыкмеціў вяснушкі, што багата абсыпалі мой твар, нядбайна заколатыя тонкія валасы, невыразны носік, бледныя бровы ды вейкі. Бясспрэчна, гэта быў мастак-рэаліст, ён не любіў перабольшваць. Але сёе-тое ён усё-ткі прыдумаў. Мой позірк, маю паставу, мой велічны выгляд. Я глядзела з гэтага партрэта, быццам каралева на сваіх падданых, ледзь іранічна, ледзь пагардліва, у маіх вачах свяцілася пачуццё ўласнай годнасці і нават перавагі.

— Ты вельмі падобна да прабабкі, — сказала бабуля. — Таму я падумала, што яе партрэт павінен захоўвацца ў цябе.

— Прабабка? — толькі цяпер я зразумела, хто намаляваны на партрэце.

— Ёй было гэтулькі ж, колькі табе цяпер, калі адзін мастак намаляваў яе, — сказала бабуля. — Ён быў закаханы, як хлапчук. У яе многа хто быў закаханы.

— Чаму? — спытала я. — Яна ж была самая звычайная, як і я.

— Таму што яна любіла сябе, — адказала бабуля, памаўчаўшы. — Яна была ўпэўнена, што заслугоўвае кахання. А ў нашым свеце, Дэйсі, чаго чакаеш, тое і атрымаеш.

Калядныя святы прынеслі яшчэ адну неспадзеўку. Я атрымала ліст з віншаваннямі ад сястры Лемюэля. Прызнаюся, калі б не зварот «Дарагая Дэйсі», я вырашыла б, што Молі напісала сваёй самай блізкай сяброўцы, а потым памылкова адправіла мне. На чатырох лістах разляпіста і неахайна, пераскокваючы з аднаго на другое, дзяўчына пісала мне пра ўсё запар. Пра тое, што я забыла ў іх доме скрутак з вязаннем і гэта цудоўная нагода вярнуцца, раз ужо дагэтуль я не знайшла больш прыстойнай падставы. Пра Лемюэля, які пасылае прывітанні і найлепшыя пажаданні ды просіць паведаміць, што мой шалік грэе лепш, чым дзесяць жывых і цёплых котак, шчыльна абгорнутых вакол шыі. Пра цётачку Генрыету, якая набыла на распродажы старадаўнюю камоду, што на другі дзень развалілася на трэскі, і яна ў выніку прагадала з грашыма, але выйграла на дровах. Пра цётачку Мод, якая падарыла на Каляды гэтулькі шакаладу і ласункаў, што хопіць да Вялікадня. Молі, верная сваёй адкрытай натуры, пісала і пра тое, што нудзіцца па мне: нягледзячы на кароткае знаёмства, яна паспела да мяне прывязацца і вельмі хацела б сустрэцца зноў. А яшчэ былі ў яе лісце дзіўныя словы: «Я вельмі шкадую, што вашы адносіны з Лемюэлем так раптоўна і сумна перарваліся».

У сваім зваротным лісце я паслала прывітанні ўсяму сямейству, распавяла пра нашы Каляды, ёлку і падарункі, а потым з гумарам і самаіроніяй (о, як я ганарылася тым, што навучылася смяяцца над сабой) распавяла Молі пра тое, як і чаму апынулася ў Млынавым Раўчуку ды сустрэлася з Лемюэлем. Пра свае дурныя пошукі і камічную сітуацыю, пра сваё незайздроснае становішча невідзімкі, з якога мне, мабыць, не наканавана выкараскацца ніколі.

Другі ліст Молі пачынаўся са здзіўленага пытання («Каму ўдалося ўбіць у тваю галаву дурную і несправядлівую думку пра нябачнасць?!»), а завяршаўся нечаканымі словамі: «Як шкада, што ты раздумала выходзіць замуж за Лемюэля. Бо ўсе мы ўжо бачылі цябе нашай сваячкай, і я так цешылася, што займею сабе сястру».

Над гэтым яе лістом я праседзела тры дні. Я не магла яе зразумець. Урэшце, я склала кароткі і ветлівы адказ, дзе згаджалася з тым, што стаць членам іх цудоўнай сям’і — шчасце для любой дзяўчыны (і я не хітравала), і што Молі не павінна так перажываць, бо хутка здабудзе сястру, бо ў Лемюэля ўжо ёсць нявеста і падрыхтоўка да вяселля ідзе поўным ходам. Калі менавіта павінен адбыцца шлюб, я ўсё ж сцярпела і не спытала, чым вельмі ганарылася першыя некалькі дзён пасля адпраўкі ліста. А потым пачала шкадаваць, што не спытала. Бо вядома: хочаш атрымаць адказ — задай у лісце хоць бы адно пытанне. Людзі часам не лічаць патрэбным тлумачыць тое, што ты ім распавядаеш, але з задавальненнем адкажуць на самыя недарэчныя пытанні, асабліва, калі пытанні датычацца іх саміх.