Екатерина Медведева - Чараўнік для Дэйсі Мэй

Так, цётка Аўгуста часцяком рэкамендавалася выпадковым знаёмым як маладая маці дзвюх цудоўных дачушак. Не тое каб яна наўмысна выкрэслівала мяне са складу сям’і, не. Яна проста забывалася. Людзі ж часта забываюць розныя дро бязі — пальчаткі, кашалькі, парасоны. А што ўжо казаць пра нябачную падчарку, на яе забыцца прасцей простага.

Матухна Лемюэля, як я са здзіўленнем зразумела, таксама была далёка не анёл і ўмела кпіць. Аднак, як добра выхаваная асоба, яна тут жа здала назад:

— Ах, гэта так уласціва маці, ад усіх хаваць сваіх мілых дзяўчынак, баючыся хуткага расстання. Калі я думаю, што Молі аднойчы выйдзе замуж і выпырхне з гнязда, мне хочацца замкнуць яе на сто замкоў і паведамляць усім, што ў мяне ёсць толькі сын, толькі адзін сын, — яна ласкава ўсміхнулася Лемюэлю і спытала:

— Якую ж з дочак вы так рупліва ад нас хавалі, Аўгуста?

Лепшы спосаб пазбегнуць нязручных пытанняў — не даваць да іх нагоды. Але мая цётка не імкнецца пазбягаць няёмкасцей. Яна іх ігнаруе, хоць парой яе праўдзівыя эмоцыі і мільгаюць на твары, перш чым іх месца зойме заўсёдная цётачкіна міна «я лепш за ўсіх і не дазволю нікому ўсумніцца ў гэтым».

Калі цётка Аўгуста загаварыла, яе голас гучаў па-заступніцку і мякка, з чаго я зрабіла выснову, што яна чамусьці лічыць Грымсвотнаў беднякамі і думае, што аказвае вялікі гонар, прымаючы іх.

— Мае дочкі — гэта скарб! — сказала яна сціпла. — Эма ўлетку выходзіць замуж, у Алісы няма адбою ад паклоннікаў, сярод іх маюцца нават тытулаваныя асобы. А Дэйсі, — яна паглядзела на мяне, — Дэйсі чулы чалавечак, душа нашага дома.

— Дэйсі выдатна вяжа, — уставіла Эма.

Такім чынам яны абедзве намякалі на тое, што калі Грымсвотны вырашаць сватацца, то на Эму з Алісай хай не зазіраюцца, а вось з Дэйсі шансы ёсць. Мне стала няёмка. Я заўсёды вельмі бянтэжуся, калі мае сваякі пачынаюць паводзіць сябе бестактоўна. Хоць бы пацікавіліся, ці трэба іх госцю тое, у чым яны ўжо загадзя яму адмаўляюць.

— Вязанне — выдатны навык для маладой дзяўчыны, — кіўнула місіс Грымсвотн.

— І якая эканомія для сямейнага бюджэту, — падтакнуў ёй Лемюэль. — Мая жонка абавязкова будзе вязаць, шыць, а яшчэ мыць вокны, крухмаліць бялізну і варыць ажынавы джэм, — тут яго, мабыць, штурхнулі пад сталом, бо ён замоўк і па-змоўніцку паглядзеў на мяне.

— Дэйсі выдатна варыць варэнне, — сказала Аліса, каб таксама што-небудзь сказаць. — А як яна марынуе слівы!

У гэты момант увайшла бабуля і ўнесла гарачую, выдатную смажаніну са слівавым соусам, і на некаторы час за сталом запанавала цішыня. А потым цётка Аўгуста падавілася.

Не, я дакладна ведаю, што выняла ўсе слівавыя костачкі. І смажаніна атрымалася на славу, мяса было далікатнае і сакавітае. Кавалак не пайшоў цётцы ў горла пасля таго, як місіс Грымсвотн паведаміла між іншым, што яе сыночак атрымаў у спадчыну велізарны дом свайго прадзеда і ўжо ўступіў у правы.

— Колькі-колькі пакояў, вы кажаце? — перапытала цётка Аўгуста і закашлялася, не здолеўшы годна праглынуць пачутую лічбу. Дом з дваццаццю з лішнім пакоямі! Гэта ж колькі накідак на крэслы і саміх крэслаў змесціцца! Б’юся аб заклад, жаніх Эмы трохі збляк у вачах яго будучай цешчы…

— Вядома, такі дом патрабуе значных расходаў на ўтрыманне, — самавіта сказаў Лем. — Садоўнік, пакаёўкі, кухарка. Няня для будучых дзяцей. Нам трэба будзе вельмі эканоміць. Шыццё і вязанне тут будуць да месца.

— Аліса таксама вяжа! — паведаміла цётка Аўгуста прыдушана. Зразумела, Аліса не вязала, але калі б маці загадала ёй — навучылася б.

— Не, аднаго вязання мала, — працягваў са скрухай Лем, дакладна капіруючы інтанацыі сваёй састарэлай цёткі Генрыеты. — Вы ж разумееце, аднаго вугля колькі выходзіць, каб прапаліць усе печы ў доме. Адной масцікі, каб нацерці падлогі. j А ўжо рахункі за электрычнасць!

— Эма гатуе, пячэ, выдатна кансервуе, — выпіўшы шклянку вады, уступіла ў бой цётка. — Пакаштавалі б вы яе пончыкі — прагналі б сваю кухарку!

— Мой дарагі сын хоча сказаць, што для папраўкі фінансавых спраў ён адшукаў спосаб лепей, — сказала місіс Грымсвотн з усмешкай. — Ведаеце, прадзед Лемюэля быў знакамітым фармацэўтам, за яго рэцэптурай ганяюцца і дагэтуль. І мы вырашылі выдаць збор яго твораў, за іх даюць вельмі вялікую суму, — і яна назвала лічбу, пасля якой закашлялася ўжо Эма, а цётка Аўгуста выпусціла лыжачку і запырскала слівавым соусам свой не самы вытанчаны, але самы дарагі ўбор.

— Якое шчасце, што Лемюэль ужо заручаны, — салодка сказала яго матухна, — а то ж вы ведаеце, колькі знайшлося б паляўнічых на багацце.