Terry Pratchett - Panowie i damy

— Wybieramy się? — powtórzył Ridcully.

— Och, jak to miło.

— Gytho Ogg, jeśli dalej będziesz mi się tak przyglądać, to przyłożę ci w ucho, aż zadzwoni.

— Przepraszam, Esme — powiedziała niania.

— Bardzo słusznie.

— Zapewne chcecie porozmawiać o starych czasach — dodała niania.

— Może o dawnych, a może o innych czasach. Jednorożec dobiegł do lasu i galopował dalej.

Wody Lancre płynęły w dole. Nikt dwa razy nie przekracza tej samej rzeki, nawet po moście. Ridcully zrzucił kamyk. Wpadł do wody z cichym „chlup!”.

— Wszystko jakoś się dzieje — rzekła babcia Weatherwax. — Gdzieś. Ten twój młody mag wie o tym, tylko ubiera to w głupie słowa. Byłby całkiem mądry, gdyby umiał patrzeć na to, co ma przed oczami.

— Chciałby tu zostać na jakiś czas — odparł smętnie Ridcully. — Fascynują go chyba te kamienie. Nie mogę mu przecież odmówić, prawda? Król też jest za tym. Mówi, że inni królowie zawsze mieli błaznów, więc on spróbuje mieć przy sobie dla odmiany kogoś mądrego. Może tak będzie lepiej.

Babcia zaśmiała się.

— A młoda Diamanda już lada dzień będzie zdrowa — zauważyła.

— O co ci chodzi?

— Och, nic. To jest właśnie najważniejsze w przyszłości. Może się w niej zdarzyć cokolwiek. I wszystko.

Podniosła kamyk. Trafił w wodę w tej samej chwili co kamyk Ridcully’ego, z podwójnym „chlup!”.

— Czy sądzisz — spytał Ridcully — że… gdzieś tam… wszystko ułożyło się dobrze?

— Tak. Tutaj.

Zlitowała się, widząc jego przygarbione ramiona.

— Ale tam również — dodała.

— Co?

— Chciałam powiedzieć, że gdzieś tam Mustrum Ridcully ożenił się z Esmeraldą Weatherwax i żyli… — Babcia zacisnęła zęby. — Żyli długo i szczęśliwie. Mniej więcej. Tyle, ile każdy.

— Skąd wiesz?

— Docierały do mnie strzępy jej wspomnień. Wydawała się dość szczęśliwa. A mnie nie tak łatwo zadowolić.

— Jak to możliwe?

— Staram się być dobra we wszystkim, co robię.

— Czy ona mówiła coś o…

— Ona nic nie mówiła! Ona nie wie, że istniejemy! Nie zadawaj pytań. Wystarczy wiedzieć, że wszystko gdzieś się wydarza. Prawda?

Ridcully spróbował się uśmiechnąć.

— To najlepsze, co możesz mi powiedzieć? — zapytał.

— To najlepsze, co możliwe. No, może drugie w kolejności.

Gdzie to się kończy [38] Kiedy Hwel, autor sztuk, zjawił się następnego dnia z resztą trupy, opowiedzieli mu wszystko, a on to zapisał. Opuścił jednak te części, które nie dały się wystawić na scenie, albo byłyby zbyt kosztowne, albo te, w które nie uwierzył. W każdym razie nazwał tę sztukę Poskromienie elficy, bo przecież nikogo by nie zainteresowała sztuka o tytule To, co wydarzyło się w czasie Nocy Letniej. ?

W letnią noc, kiedy pary odchodzą swoimi drogami, a jedwabisty, fiołkowy zmierzch wypływa spomiędzy drzew. Z zamku, długo po zakończeniu uroczystości, dobiega cichy śmiech i brzęk srebrnych dzwoneczków. A na pustym zboczu tylko milczenie elfów.

Zapewne wymierzony w pierwszego pionka.

Bogowie lubią żarty, jak wszyscy.

Która jest innym krajem.

Choćby nie wiem jak starannie go zwijać, nocą i tak się rozwinie i oplącze razem kosiarkę do trawy z rowerami.

Takie rzeczy zdarzają się bez przerwy, w całym multiwersum, nawet na lodowatych planetach zalanych ciekłym metanem. Nikt nie wie, czemu tak jest, ale w dowolnej grupie zatrudnionych osobników jedynym, który w naturalny sposób budzi się o świcie, jest zawsze kierownik biura, który zostawia pełne wyrzutu krótkie notki (albo, co też się zdarza, grawerowane kryształy helu) na biurkach swoich podwładnych. Jedynym miejscem, gdzie coś takiego nie zdarza się zbyt często, jest planeta Zyrix — a to tylko dlatego, że Zyrix ma osiemnaście słońc i wstać o świcie można jedynie raz na 1789,6 lat. Ale nawet wtedy, co 1789,6 lat, odpowiadając na niezwykły, uniwersalny sygnał, małostkowi pracodawcy wślizgują się do biur z macką pełną przygotowanych, wytrawionych z wyrzutem muszli frimptów.

Żył nerwami.

Badanie niewidzialnych tekstów było nową dyscypliną wiedzy, której rozwój umożliwiło odkrycie dwukierunkowej natury przestrzeni bibliotecznej. Wzory thaumicznej matematyki są skomplikowane, ale wnioski można w skrócie wyrazić tak, że wszystkie książki, wszędzie, oddziałują na wszystkie inne książki. To oczywiste: napisane książki inspirują książki przyszłości i cytują książki przeszłości. Jednak ogólna teoria Lrprzestrzeni [39] Istnieje również szczególna teoria, ale nikt się nią nie przejmuje, ponieważ w oczywisty sposób jest stekiem bzdur i gazu bagiennego. sugeruje, że w danym przypadku także zawartość książek jeszcze nie napisanych można wydedukować z książek obecnie istniejących.

Widać głównie ciemność.

Trzy razy w zwykłym czasie, raz po jedenastu godzinach dogrywki, a dwa razy z powodu ucieczki innych finalistów.

Był też fachowym kłusownikiem, czyścicielem szamba, a nawet w przybliżeniu cieślą [40] Jak się przywali parę gwoździ, postoi całą noc. .

Przy pracy z żelazem na ogól nie trzeba szybko myśleć.

To było tak… Rodzice Woźniców tworzyli spokojną, szanowaną rodzinę, ale trochę im się pomyliły kwestie imion dzieci. Najpierw mieli cztery córki, które nazwali Nadzieją, Cnotą, Rozwagą i Szczodrością, ponieważ nazywanie dziewczynek od rozmaitych zalet jest tradycją starą i niezbyt ciekawą. Potem narodził się ich pierwszy syn. Z powodu nieporozumienia co do zasad nadawania imion, nazwali go Złością Woźnicą. Po nim przyszli na świat Zazdrość Woźnica, Bestialstwo Woźnica i Pożądliwość Woźnica. Życie płata czasem figle, Nadzieja miała skłonności do depresji, Cnota cieszyła się życiem jako dama negocjowalnego afektu w Ankh-Morpork, Rozwaga miała trzynaścioro dzieci, a Szczodrość oczekiwała dolara reszty z siedemdziesięciu pięciu pennów. Chłopcy tymczasem wyrośli na mężczyzn uprzejmych, spokojnych. Na przykład Bestialstwo Woźnica był bardzo dobry dla zwierząt.

W tej kwestii Stibbons mylił się całkowicie.

Jeśli nie był to zbyt duży kij.

Właśnie tutaj udało się wykazać, że thaum — uznawany dotąd za najmniejszą możliwą cząstkę magii — składa się z resonów [41] Dosł. „cosie”. , czyli fragmentów rzeczywistości. Najnowsze badania sugerują, że każdy reson z kolei zbudowany jest z co najmniej pięciu „smaków”, znanych jako „górny”, „dolny”, „boczny”, „seksapil” i „peppermint”.

Tylko niania Ogg robiła to stale, chociaż nieumyślnie.

Jak wspomniano już wcześniej w kronikach świata Dysku, całe gospodarki rolnicze opierały się często na sile nośnej niskich staruszek w czarnych sukniach.

Tzn. prowadząca wśród gęstwiny.