Neil Gaiman: Księga cmentarna

Twarze Swija ocierały się z wahaniem o powietrze obok Jacka, jakby chciały go pogładzić, pieścić.

— Co się dzieje? — spytał Jack. — Co to jest? Co robi?

— Nazywa się Swij. Strzeże tego miejsca. Potrzebuje mistrza, by mówił mu co ma robić — wyjaśnił Nik.

Jack zważył w dłoni nóż z krzemienia.

— Pięknie — rzekł do siebie. — Oczywiście. Czekał na mnie. I tak. Bez wątpienia ja jestem jego nowym mistrzem.

Swij okrążył komnatę.

— Mistrz? — rzekł jak pies, który czekał cierpliwie zbyt długo. — Mistrz — powtórzył, jak gdyby kosztował to słowo, sprawdzając jak smakuje. I smakowało dobrze, toteż powtórzył raz jeszcze, z westchnieniem tęsknoty i radości: — Mistrz…

Jack spojrzał z góry na Nika.

— Trzynaście lat temu mi uciekłeś, teraz znów się połączyliśmy. Koniec jednego porządku. Początek następnego. Żegnaj, chłopcze. — Opuścił rękę z nożem i przyłożył ostrze do gardła chłopaka, w drugiej trzymał kielich.

— Nik — rzekł Nik. — Nie chłopiec. Nik. — Podniósł głos: — Swiju. Co zrobisz ze swym nowym mistrzem?

Swij westchnął.

— Będziemy go chronić aż do kresu czasu. Swij ukryje go w swych zwojach na zawsze i nie pozwoli, by narażał się na niebezpieczeństwa świata.

— Zatem go chroń — powiedział Nik. — Teraz.

— Jestem twoim mistrzem. Będziesz mnie słuchał — oznajmił mężczyzna imieniem Jack.

— Swij czekał tak długo — zabrzmiał tryumfalnie potrójny głos. — Tak długo. — Swij zaczął oplatać potężnymi, leniwymi splotami mężczyznę.

Jack upuścił kielich. Teraz w obu dłoniach trzymał noże jeden z krzemienia, drugi z czarną kościaną rączką.

— Odejdź! — rzucił. — Nie zbliżaj się do mnie!

Machnął nożem, gdy Swij owijał się wokół niego, a potem jednym miażdżącym ruchem oplótł go całego.

Nik podszedł do Scarlett i pomógł jej wstać.

— Chcę zobaczyć — powiedziała. — Chcę widzieć, co się dzieje. — Wyciągnęła swój breloczek, zapaliła diodę…

To, co zobaczyła, wyglądało inaczej niż to, co widział Nik.

Nie ujrzała Swija — całe szczęście. Widziała jednak mężczyznę Jacka. Widziała strach na jego twarzy, sprawiający, że znów wyglądał jak pan Frost. W przerażeniu znowu stał się miłym nauczycielem, który odwoził ją do domu. Unosił się w powietrzu pięć, potem dziesięć stóp nad ziemią, zadając na oślep ciosy dwoma nożami, próbując dźgnąć coś, czego nie widziała, najwyraźniej bezskutecznie.

Pan Frost, mężczyzna zwany Jackiem, kimkolwiek był, oddalał się od nich jak odciągany, ciągnięty w tył, aż w końcu z rozrzuconymi i wymachującymi rękami i nogami przywarł do ściany komnaty.

Scarlett wydało się, że coś wciąga go w ścianę, w skałę, która połyka go powoli. Teraz pozostała już tylko twarz. Krzyczał szaleńczo, rozpaczliwie, błagając Nika, by odwołał stwora, uratował go, proszę… A potem twarz mężczyzny zagłębiła się w ścianie i głos umilkł.

Nik wstał od ołtarza. Poniósł z ziemi kamienny nóż, kielich i broszę i odłożył na miejsce. Czarny metalowy nóż zostawił tam, gdzie upadł.

— Mówiłeś, że Swij nie może nikogo skrzywdzić — powiedziała Scarlett. — Że potrafi tylko budzić w nas strach.

— Tak — odparł Nik. — Ale pragnął mistrza, którego mógłby chronić. Sam mi powiedział.

— To znaczy, że wiedziałeś. Wiedziałeś, że tak się stanie.

— Owszem. Miałem nadzieję.

Pomógł jej wejść po schodach i przecisnąć się obok pogrążonego w chaosie mauzoleum Frobisherów.

— Muszę to wszystko posprzątać — oznajmił spokojnie Nik.

Scarlett próbowała nie patrzeć na leżące na podłodze szczątki.

Wyszli na cmentarz.

— Wiedziałeś, że tak się stanie — powtórzyła tępo.

Tym razem Nik milczał.

Spojrzała na niego, niepewna, co właściwie widzi.

— Czyli wiedziałeś. Że Swij go zabierze. To dlatego ukryłeś mnie tam na dole? Dlatego? Tym właśnie dla ciebie byłam? Przynętą?

— To nie tak — odparł i po chwili dodał: — Poza tym, oboje nadal żyjemy, a on nie będzie nas już nękał.

— Scarlett czuła, jak wzbierają w niej gniew i wściekłość.

Strach zniknął, pozostało tylko pragnienie rzucenia się do gardła, krzyku. Walczyła z nim.

— A co z pozostałymi? Ich też zabiłeś?

— Nikogo nie zabiłem.

— W takim razie gdzie są?

— Jeden leży na dnie głębokiego grobu ze złamaną kostką. Pozostali trzej, cóż… są bardzo daleko stąd.

— Nie zabiłeś ich?

— Oczywiście, że nie — zaprotestował Nik. — To mój dom. Miałbym spowodować, by włóczyli się tutaj po kres czasu? Posłuchaj, już wszystko dobrze. Rozprawiłem się z nimi.

Scarlett cofnęła się o krok.

— Nie jesteś człowiekiem — powiedziała. — Ludzie tak się nie zachowują. Jesteś równie zły jak on. Potwór.

Nik poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Po wszystkim, przez co przeszedł tej nocy, po wszystkim co się stało, to okazało się najtrudniejsze.

— Nie. To nie tak.

Scarlett zaczęła się cofać.

Postąpiła krok, dwa i już miała uciec, odwrócić się i puścić szaleńczym, rozpaczliwym biegiem po skąpanym w blasku księżyca cmentarzu, gdy wysoki mężczyzna w czarnym aksamicie położył jej dłoń na ramieniu.

— Lękam się, że niesprawiedliwie potraktowałaś Nika powiedział. — Ale bez wątpienia będziesz szczęśliwsza, jeśli zapomnisz o wszystkim. Przejdźmy się zatem razem, ty i ja, i pomówmy o tym, co się z tobą działo przez ostatnie kilka dni. Co lepiej byłoby zachować, a co zapomnieć.

— Silasie — wtrącił Nik. — Nie możesz. Nie możesz sprawić, by o mnie zapomniała.

— Tak będzie najbezpieczniej — odparł Silas. — Dla niej, jeśli nie dla nas wszystkich.

— Czy moje… moje zdanie się nie liczy?

Silas milczał. Nik zrobił krok w stronę Scarlett.

— Posłuchaj, to już koniec. Wiem, że bolało. Ale… Zrobiliśmy to. Ty i ja. Pokonaliśmy ich.

Jej głowa poruszała się, jakby Scarlett zaprzeczała wszystkiemu co widziała; wszystkiemu czego doświadczyła.

Spojrzała na Silasa.

— Chcę wrócić do domu — powiedziała jedynie. Proszę.

Silas skinął głową. Ruszył z dziewczyną ścieżką wiodącą do wyjścia z cmentarza. Nik patrzył za odchodzącą Scarlett. Miał nadzieję, że się obróci i spojrzy na niego, uśmiechnie się bądź jedynie popatrzy bez strachu w oczach. Lecz Scarlett się nie odwróciła. Po prostu odeszła.

Nik wrócił do mauzoleum. Musiał się czymś zająć, zaczął więc zbierać pozrzucane trumny, sprzątać śmieci, układać w trumnach rozsypane kości. Z zawodem odkrył, że żaden z wielu Frobisherów, Frobysherów i Pettyferów zebranych wokół nie miał absolutnej pewności, które szczątki przynależą do którego pojemnika.

Jakiś mężczyzna przyprowadził Scarlett do domu. Później matka Scarlett nie mogła sobie dokładnie przypomnieć, co jej powiedział. Przeżyła jednak spory zawód, słysząc, że bardzo miły Jay Frost musiał, niestety, wyjechać nagle z miasta.

Mężczyzna rozmawiał z nimi w kuchni o ich życiu i marzeniach i pod koniec rozmowy matka Scarlett w jakiś sposób podjęła decyzję, że wrócą do Glasgow: Scarlett ucieszy się, że będzie blisko ojca i spotka starych przyjaciół.

Silas pozostawił dziewczynę i jej matkę w kuchni. Rozmawiały właśnie o problemach związanych z przeprowadzką do Szkocji, a Noona obiecywała, że kupi Scarlett telefon. Zdążyły już zapomnieć, że Silas kiedykolwiek je odwiedził, i to mu odpowiadało.