George Martin - Het spel der tronen

‘Nu ziet u er helemaal als een prinses uit,’ zei het meisje ademloos toen ze klaar waren. Dany gluurde naar haar spiegelbeeld in de verzilverde spiegel die Illyrio zo attent geweest was te verstrekken. Een prinses, dacht ze, maar ze herinnerde zich wat het meisje had gezegd: dat Khal Drogo zo rijk was dat zelfs zijn slaven gouden halsbanden droegen. Plotseling kreeg ze het koud, en op haar naakte armen kwam kippenvel. Haar broer wachtte in de koelte van de hal. Hij zat op de rand van het bassin en liet zijn hand in het water hangen. Toen zij verscheen stond hij op en bezag haar kritisch. ‘Stilstaan,’ beval hij.

‘Draai je om. Ja. Goed. Je ziet er…’

‘Koninklijk uit,’ zei magister Illyrio terwijl hij onder een zuilengang uit stapte. Voor zo’n gezette man bewoog hij zich opvallend elegant. Onder de losse gewaden van gevlamde zij deinden zijn vetrollen tijdens het lopen op en neer. Aan al zijn vingers blonken sierstenen, en zijn persoonlijke bediende had zijn gevorkte gele baard geolied tot die glansde als puur goud. ‘Moge de Heer des Lichts u op deze hoogst fortuinlijke dag met zegeningen overstelpen, prinses Daenerys,’ zei de magister terwijl hij haar hand greep. Hij boog zijn hoofd, en even schemerden zijn scheve, gele tanden door zijn gouden baard heen. ‘Ze is net een droom, Uwe Genade, net een droom,’ zei hij tegen haar broer. ‘Drogo zal in vervoering raken.’

‘Ze is te mager,’ zei Viserys. Zijn haar, evenals het hare zilverblond, was strak naar achteren getrokken en vastgepind met een speld van drakenbeen. Hij kreeg er een streng uiterlijk door, en de scherpe lijnen van zijn holle gezicht werden erdoor benadrukt. Hij legde zijn hand op het gevest van het zwaard dat Illyrio hem had geleend en zei: ‘Weet je zeker dat Khal Drogo van zulke jonge vrouwen houdt?’

‘Haar bloed heeft gevloeid. Ze is oud genoeg voor de khal,’ verklaarde Illyrio niet voor het eerst. ‘Kijk eens naar haar. Dat zilvergouden haar, die purperen ogen… ze is van het bloed van het oude Valyria, geen twijfel aan, geen twijfel aan… en hooggeboren als ze is, als dochter van de oude koning en zuster van de nieuwe, kan het niet anders of onze Drogo zal verrukt van haar zijn.’ Toen hij haar hand losliet merkte Daenerys dat ze beefde.

‘Dat zal dan wel,’ zei haar broer, weinig overtuigd. ‘Die wilden hebben een rare smaak. Jongens, paarden, schapen…’

‘Zegt u dat liever niet waar Khal Drogo bij is,’ zei Illyrio. De ogen van haar broer fonkelden van woede. ‘Hoe dwaas denk je dat ik ben?’

De magister maakte een lichte buiging. ‘Ik denk dat u een koning bent. Het ontbreekt koningen aan de behoedzaamheid van de gewone man. Verschoning als ik u beledigd heb.’ Hij wendde zich af en klapte in zijn handen om zijn dragers te ontbieden. Toen ze zich in Illyrio’s fraai bewerkte palankijn op weg begaven was het pikdonker in de straten van Pentos. Twee bedienden liepen voorop om hen bij te lichten met sierlijke olielantaarns met bleekblauwe glazen ruitjes, terwijl een twaalftal sterke mannen de draagstokken op hun schouders hesen. Binnen achter de gordijnen was het warm en bedompt. Dany kon de stank van Illyrio’s pafferige lijf door zijn zware parfums heen ruiken.

Haar broer, die naast haar languit op zijn kussens lag, merkte er niets van. Hij was in gedachten ver weg, aan de overkant van de zeeengte. ‘We zullen niet zijn hele khalasar nodig hebben,’ zei Viserys. Zijn vingers speelden met het gevest van zijn geleende wapen, maar Dany wist dat hij nog nooit in ernst een zwaard had gevoerd. ‘Tienduizend, dat zou voldoende zijn. Ik zou de Zeven Koninkrijken met tienduizend krijsende Dothraki kunnen schoonbezemen. Het rijk zal in opstand komen voor zijn rechtmatige koning. Tyrell, Roodweyn, Darring, Grauwvreugd, zij dragen de usurpator geen warmer hart toe dan ik. De mannen van Dorne branden van verlangen om Elia en haar kinderen te wreken. En de gewone lieden zullen onze kant kiezen. Ze schreeuwen om hun koning.’ Hij keek Illyrio gespannen aan. ‘Zo is dat toch?’

‘Het is uw volk, en dat heeft u van harte lief,’ zei magister Illyrio beminnelijk. ‘In hofsteden alom in het rijk drinken mannen heimelijk op uw gezondheid en zijn vrouwen bezig drakenbanieren te borduren die ze verborgen houden voor de dag waarop u weerkeert van over het water.’ Hij haalde zijn massieve schouders op. ‘Dat is althans wat mijn agenten me vertellen.’

Dany had geen agenten, geen enkele manier om erachter te komen wat men zoal deed of dacht aan de overkant van de zee-engte, maar ze wantrouwde de mooie woorden van Illyrio, zoals ze alles aan Illyrio wantrouwde. Haar broer daarentegen knikte gretig. ‘Ik zal de usurpator eigenhandig doden,’ beloofde hij, die nog nooit iemand had gedood, ‘zoals hij mijn broer Rhaegar heeft gedood. En ook Lannister, de Koningsmoordenaar, voor wat hij met mijn vader heeft gedaan.’

‘Dat zou uitermate gepast zijn,’ zei magister Illyrio. Dany zag een minuscuul zweempje van een glimlach om zijn volle lippen spelen, maar haar broer merkte het niet. Hij knikte, schoof een gordijn opzij en staarde de nacht in, en Dany wist dat hij weer eens de Slag van de Drietand uitvocht.

De negen torens tellende state van Khal Drogo was gelegen aan het water van de baai, de hoge bakstenen muren overwoekerd met bleke klimop. Het gebouw was een geschenk aan de khal van de magisters van Pentos, vertelde Illyrio. De Vrijsteden waren altijd vrijgevig jegens de paardenvorsten. ‘Niet dat we die barbaren vrezen,’ placht Illyrio glimlachend te verklaren. ‘De Heer des Lichts zou onze stadsmuren zelfs tegen een miljoen Dothraki beschermen, althans, dat is wat de rode priesters ons verzekeren… maar waarom zou je risico’s nemen als hun vriendschap voor zo weinig te koop is?’

Hun palankijn werd aangehouden bij de poort, en een van de wachters trok de gordijnen ruw opzij. Hij had de koperkleurige huid en de donkere, amandelvormige ogen van een Dothraki, maar zijn gezicht was onbehaard en hij droeg de bronzen spijkerkap van de Onbevlekten. Hij bekeek hen met kille ogen. Magister Illyrio gromde hem iets toe in de ruwe taal van de Dothraki, en de wacht antwoordde op diezelfde toon en wuifde hen door. Dany zag dat de hand van haar broer het gevest van zijn geleende zwaard omknelde. Hij keek bijna even bang als zij zich voelde.

‘Onbeschaamde eunuch,’ pruttelde Viserys terwijl de palankijn naar de state schommelde.

Magister Illyrio’s woorden waren als honing zo zoet. ‘Vele belangrijke mannen zullen vanavond het feest bijwonen. Zulke mannen hebben vijanden. De khal moet bescherming bieden aan zijn gasten, van wie u de voornaamste bent, Uwe Genade. De usurpator zou ongetwijfeld goed voor uw hoofd betalen.’

‘O ja,’ zei Viserys duister. ‘Hij heeft het geprobeerd, Illyrio, dat kan ik je wel vertellen. Zijn sluipmoordenaars volgen ons overal. Ik ben de laatste Draak, en zolang ik leef zal hij niet rustig slapen.’

De palankijn minderde snelheid en hield stil. De gordijnen werden opzij geschoven en een slaaf hielp Daenerys naar buiten. Zijn halsband was van doodgewoon brons, zag ze. Haar broer volgde, één hand nog steeds om het gevest van zijn zwaard geklemd. Er waren twee sterke mannen nodig om magister Illyrio weer recht overeind te zetten. Binnen in de state was de lucht bezwangerd met de geur van specerijen, reukvuur en zoete citroen met kaneel. Ze werden begeleid door de entreehal, waar een mozaïek van gekleurd glas de Doem van Valyria voorstelde. Overal langs de wanden brandden olielantaarns van zwart ijzer. Onder een boog van verstrengelde stenen bladeren zong een eunuch hun komst uit. ‘Viserys van het Huis Targaryen, Derde van die Naam,’ riep hij met hoge, welluidende stem, ‘Koning van de Andalen, de Rhoynar en de Eerste Mensen, Heer van de Zeven Koninkrijken en Beschermer van het Rijk. Zijn zuster Daenerys Stormgeboren, prinses van Drakensteen. Zijn achtenswaardige gastheer Illyrio Mopatis, magister van de Vrij stad Pentos.’