George Martin - Het spel der tronen

Ergens voorbij de zonsondergang, achter de zee-engte, lag een land van groene heuvels, bloeiende velden en brede, snelstromende rivieren, waar torens van donkere steen oprezen in prachtige, blauwgrijze bergen, en waar geharnaste ridders onder de banieren van hun heren ten strijde trokken. Rhaesh Andahli, noemden de Dothraki het, het land der Andalen. In de Vrijsteden spraken ze van Westeros en de Rijken van de Zonsondergang. Haar broer had er een eenvoudiger naam voor. ‘Ons land,’ noemde hij het. Die woorden waren voor hem een soort gebed. Als hij ze maar vaak genoeg uitsprak moesten de goden hem wel verhoren. ‘Rechtens van ons, op grond van afstamming, ons door verraad ontnomen, maar desondanks van ons, voorgoed van ons. Je steelt niet van de Draak, o nee. De Draak vergeet niet.’

En misschien was het de Draak ook wel bijgebleven, maar Dany niet. Ze had dat land dat volgens haar broer aan hen behoorde nooit gezien, dat rijk achter de zee-engte. Die plaatsen waar hij over sprak, de Rots van Casterling en het Adelaarsnest, Hooggaarde en de Vallei van Arryn, Dorne en het Eiland der Gezichten, voor haar waren het louter woorden. Viserys was een jongen van acht geweest toen ze Koningslanding waren ontvlucht om aan de oprukkende legers van de usurpator te ontkomen, maar Daenerys was nog slechts een kiem in de schoot van hun moeder.

Toch zag Dany het soms voor zich zoals het geweest was, zo vaak had haar broer haar de verhalen verteld. De middernachtelijke vlucht naar Drakensteen, het maanlicht dat glom op de zwarte zeilen van het schip. Haar broer Rhaegar, die streed tegen de usurpator in de bloedige wateren van de Drietand, en die stierf voor de vrouw die hij liefhad. De plundering van Koningslanding door de mannen die Viserys de honden van de usurpator noemde, de heren Lannister en Stark. Prinses Elia van Dorne, smekend om genade terwijl ze Rhaegars erfgenaam van haar borst rukten en voor haar ogen vermoordden. De gepolijste schedels van de laatste draken, die zonder iets te zien van de wanden van de troonzaal omlaagstaarden toen de Koningsmoordenaar haar vader met een gouden zwaard de keel doorsneed.

Zij was negen maanden na hun vlucht op Drakensteen geboren, terwijl een loeiende zomerstorm de vesting op het eiland aan stukken dreigde te rijten. Men zei dat die storm verschrikkelijk was geweest. De vloot van de Targaryens was vernietigd terwijl hij voor anker lag en grote blokken steen waren van de tinnen gerukt en in het wilde water van de zee-engte gesmeten. Haar moeder was bij de bevalling gestorven, en dat had haar broer Viserys haar nooit vergeven. Van Drakensteen wist ze ook niets meer. Ze waren nogmaals gevlucht, kort voordat de broer van de usurpator was uitgevaren met zijn pas gebouwde vloot. Inmiddels was Drakensteen zelf, de aloude zetel van hun Huis, het enige dat nog restte van de Zeven Koninkrijken die eens van hen waren geweest. Niet lang meer. Het garnizoen had hen aan de usurpator willen verkopen, maar op een nacht was ser Willam Darring met vier getrouwen de kinderkamer binnengedrongen en had hen allebei ontvoerd, samen met haar min, waarna ze onder dekking van het duister naar de veilige kust van Braavos waren gevaren.

Ze had een vage herinnering aan ser Willam, een grote, grijze beer van een vent, half blind, die vanaf zijn ziekbed met donderende stem bevelen gaf. De bedienden waren doodsbang voor hem, maar voor Dany was hij altijd aardig. Hij noemde haar ‘prinsesje’, en soms ‘Vrouwe’, en zijn handen waren zo zacht als oud leer. Maar hij kwam zijn bed nooit uit en wasemde dag en nacht een ziekenlucht uit, een warme, vochtige, weezoete stank. Dat was toen ze in Braavos woonden, in het grote huis met de rode deur. Daar had Dany haar eigen kamer gehad, met een citroenboom voor haar raam. Na ser Willams dood hadden de bedienden het beetje geld dat hun nog restte gestolen, en al snel daarop waren ze het grote huis uitgezet. Dany had gehuild toen de rode deur voorgoed achter hen dichtging. Sindsdien hadden ze rondgezworven, van Braavos naar Myr, van Myr naar Tyrosh, en vandaar naar Qohor, Volantis en Lys. Ze waren nooit lang op één plaats gebleven. Dat wilde haar broer niet. De sluipmoordenaars van de usurpator zaten hen op de hielen, beweerde hij, al had Dany er nog nooit een gezien.

Aanvankelijk hadden de magisters en archons en handelsvorsten de laatste der Targaryens met genoegen in hun huis en aan hun tafel verwelkomd, maar toen de usurpator met het verstrijken der jaren op de ijzeren troon bleef zitten, gingen de deuren dicht en werd hun leven armoediger. Al jaren geleden hadden ze hun laatste, luttele schatten moeten verkopen, en nu was zelfs het geld dat moeders kroon had opgeleverd op. In de stegen en wijnkroegen van Pentos werd haar broer ‘de bedelaar-koning’ genoemd. Hoe ze haar noemden wilde Dany niet weten.

‘Op een dag krijgen we het allemaal terug, lief zusje,’ placht hij haar te beloven. Soms trilden zijn handen als hij het daarover had.

‘De juwelen, de zijden stoffen, Drakensteen en Koningslanding, de ijzeren troon en de Zeven Koninkrijken, alles wat ze ons ontnomen hebben krijgen we terug.’ Voor die dag leefde Viserys. Het enige dat Daenerys terug wilde was het grote huis met de rode deur, de citroenboom voor haar raam, de kindertijd die ze nooit had gehad. Er werd zachtjes op haar deur geklopt. ‘Binnen,’ zei Dany terwijl ze het raam de rug toekeerde. Illyrio’s bedienden kwamen binnen, maakten een buiging en togen aan het werk. Het waren slavinnen, een geschenk van een van de vele Dothraki waarmee de magister bevriend was. De vrijsteden van Pentos kenden de slavernij niet. Toch waren het slavinnen. De oude vrouw, klein en muisgrijs, sprak nooit een woord, maar dat werd gecompenseerd door het meisje. Zij was Illyrio’s favoriete, een blond, blauwogig wicht van zestien dat onder het werken aan één stuk door kletste.

Ze vulden haar bad met heet water uit de keuken en parfumeerden het met geurige oliën. Het meisje trok de tuniek van grof katoen over Dany’s hoofd en hielp haar in de badkuip. Het water was gloeiend heet, maar Dany gaf geen krimp en slaakte geen kreet. Ze hield van die hitte. Die gaf haar een schoon gevoel. Bovendien had haar broer haar vaak verteld dat voor een Targaryen nooit iets te heet was. ‘Wij zijn van het huis van de Draak,’ zei hij altijd. ‘Wij hebben het vuur in ons bloed.’

De oude vrouw waste haar lange, zilverblonde haar en kamde voorzichtig de klitten eruit, al die tijd zwijgend. Het meisje boende haar rug en haar voeten en vertelde haar hoeveel geluk ze had. ‘Drogo is zo rijk dat zelfs zijn slaven gouden banden om hun nek dragen. In zijn khalasar rijden honderdduizend man en zijn paleis in Vaes Dothrak heeft tweehonderd kamers en deuren van massief zilver.’ En meer van dien aard, veel meer: wat een knappe man de khal was, zo rijzig en vurig, onbevreesd in de strijd, de beste ruiter die ooit te paard had gezeten, een griezelig goed schutter. Daenerys zei niets. Ze was er altijd van uitgegaan dat ze met Viserys zou trouwen wanneer ze mondig werd. Eeuwenlang hadden de Targaryens broer aan zuster gekoppeld sinds Aegon de Veroveraar zijn zuster Rhaenys tot bruid had genomen. Het geslacht moest zuiver blijven, had Viserys haar wel duizendmaal voorgehouden. Hun bloed was koningsbloed, het gouden bloed van het oude Valyria, het bloed van de Draak. Draken paarden niet met de dieren des velds, en Targaryens versneden hun bloed niet met dat van mindere mensen. Toch was Viserys nu aan het intrigeren om haar aan een vreemde te verkopen, een barbaar. Toen ze schoon was hielpen de slavinnen haar uit het water en droogden haar af. Het meisje borstelde haar haren tot ze glansden als gesmolten zilver, terwijl de oude vrouw haar inwreef met het parfum van de kruidbloem, afkomstig van de vlakten van Dothrak, een tipje op haar polsen, een achter haar oren, een op elke tepel en een laatste, die koel aanvoelde op haar onderste lippen, tussen haar benen. Ze hulden haar in de flinterdunne dingetjes die magister Illyrio naar boven had laten brengen, en vervolgens in de japon van donkere, pruimkleurige zijde die het violet van haar ogen zo goed deed uitkomen. Het meisje schoof de vergulde sandalen aan haar voeten terwijl de oude vrouw de tiara in haar haren vastzette en een met amethisten bezette gouden armband om haar polsen schoof. Het laatst van alles kwam de halsring, een zware gouden torc, gesierd met oeroude Valyrische schrifttekens.