George Martin - Het spel der tronen

Zomer begon te huilen.

Geschrokken brak Maester Luwin af. Toen Ruige Hond opsprong en zijn stem bij die van zijn broer voegde werd Bran door vrees overmand. ‘Nw komt het,’ fluisterde hij met de zekerheid van de wanhoop. Hij wist het al sinds vannacht, besefte hij, sinds de kraai hem naar de crypten had gebracht om afscheid te nemen. Hij had het geweten, maar niet geloofd. Hij had gewild dat Maester Luwin gelijk had. De kraai, dacht hij, de kraai met de drie ogen… Het gehuil hield even plotseling op als het was begonnen. Zomer liep dwars door de torenkamer naar Ruige Hond toe en begon een klont vastgekoekt bloed uit de vacht op zijn broers nek te likken. In het raam klonk geklapwiek.

Een raaf streek neer op de grijze stenen vensterbank, opende zijn snavel en stiet een schrille, rauwe kreet van ellende uit. Rickon barstte in huilen uit. De pijlpunten gleden een voor een uit zijn hand en kletterden op de vloer. Bran trok hem tegen zich aan en sloeg zijn armen om hem heen.

Maester Luwin staarde naar de zwarte vogel alsof het een gevederde schorpioen was. Hij stond op, traag als een slaapwandelaar, en liep naar het raam. Toen hij floot sprong de raaf op zijn verbonden onderarm. Er zat gedroogd bloed op de vleugels. ‘Een havik,’ mompelde Luwin, ‘of misschien een uil. Arm beest, een wonder dat hij erdoor gekomen is.’ Hij haalde de brief van zijn poot. Bran merkte dat hij huiverde toen de maester het papier uitrolde.

‘Wat staat er?’ vroeg hij, terwijl hij zijn broertje des te steviger vasthield.

‘Je weet wat er staat, jongen,’ zei Osha niet onvriendelijk. Ze legde haar hand op zijn hoofd. Maester Luwin keek als verdoofd naar hen op, een kleine grijze man met bloed op de mouw van zijn grijze wollen gewaad en tranen in zijn heldergrijze ogen. ‘Heren,’ zei hij tegen de zoons, met een stem die schor en dun was geworden, ‘we… we zullen een steenhouwer moeten zoeken die hem goed van gezicht heeft gekend…’

In de torenkamer in het hart van Maegors Veste gaf Sansa zich aan de duisternis over.

Ze trok haar bedgordijnen dicht, viel in slaap, werd huilend wakker en viel weer in slaap. Als ze niet kon slapen lag ze rillend van verdriet onder de dekens. Gedienstigen met maaltijden kwamen en gingen, maar ze kon de aanblik van eten niet verdragen. Op de tafel voor haar raam stapelden de gerechten zich op om onaangeroerd te bederven, totdat ze weer werden meegenomen. Soms was haar slaap loodzwaar en droomloos en werd ze vermoeider wakker dan ze ingeslapen was. Toch waren dat nog de beste uren, want als ze droomde, droomde ze van Vader. Wakend of slapend zag ze hem voor zich, zag hoe de goudmantels hem neersmeten, zag hoe ser Ilyn naar voren schreed, zag hoe hij IJs trok uit de schede op zijn rug, zag het moment waarop… ze had de andere kant op willen kijken, ze had het echt gewild, ze was door haar benen gezakt en op haar knieën gezonken, maar toch had ze haar gezicht niet kunnen afwenden, en alle mensen krijsten en schreeuwden en haar prins had naar haar gelachen, gelachen, en ze had zich veilig gewaand, maar slechts één hartslag lang, totdat hij die woorden sprak, en haar vaders benen… juist dat was haar bijgebleven, zijn benen, zijn stuiptrekkende benen, nadat ser Ilyn… nadat het zwaard…

Misschien sterf ik ook, zei ze bij zichzelf, en die gedachte kwam haar niet zó afschuwelijk voor. Als ze uit het raam sprong kon ze een eind aan haar lijden maken, en in de jaren die komen gingen zouden de zangers dan liederen maken op haar smart. Haar lichaam zou beneden op de stenen liggen, gebroken en onschuldig, tot schande van iedereen die haar had verraden. Sansa ging zelfs zo ver om haar slaapkamer door te lopen en de luiken open te gooien… maar toen zonk de moed haar in de schoenen en rende ze snikkend naar haar bed terug.

De dienstmeisjes die met de maaltijden kwamen probeerden met haar te praten, maar ze zei nooit iets terug. Eén keer kwam grootmaester Pycelle met een doos vol kruikjes en flesjes om te vragen of ze ziek was. Hij voelde aan haar voorhoofd, liet haar haar kleren uittrekken en terwijl het kamermeisje haar op het bed drukte betastte hij haar overal. Vóór hij wegging gaf hij haar een drankje van honingwater met kruiden en zei dat ze daar iedere avond een slok van moest nemen. Ze dronk er ook inderdaad van en ging weer slapen. Ze droomde van voetstappen op de torentrap, het onheilspellende kraken van leer op steen, afkomstig van een man die langzaam, stap voor stap, naar haar slaapkamer klom. Het enige dat ze kon doen was ineengedoken achter de deur blijven zitten en sidderend luisteren hoe hij steeds dichterbij kwam. Het was ser Ilyn Peyn, wist ze, die haar kwam halen met IJs in zijn hand, die kwam om haar hoofd af te hakken. Ze kon nergens heen, ze kon zich nergens verstoppen en op geen enkele manier de deur barricaderen. Ten slotte hielden de voetstappen halt en wist ze dat hij vlak voor de deur stond, zwijgend, met die doodse ogen en dat lange, pokdalige gezicht. Op dat moment drong het tot haar door dat ze naakt was. Ze kromp in elkaar en probeerde zich met haar handen te bedekken toen de deur krakend open begon te zwaaien en de punt van het slagzwaard erdoor stak…

Bij het wakker worden mompelde ze: ‘Alstublieft, alstublieft, ik zal braaf zijn, ik zal braaf zijn, alstublieft, niet doen,’ maar geen mens die het hoorde.

Toen ze haar ten slotte echt kwamen halen hoorde Sansa hen niet eens aankomen. Het was Joffry die haar deur opende, niet ser Ilyn, maar de jongen die haar prins was geweest. Ze lag opgerold in bed met de gordijnen dicht, en ze had niet kunnen zeggen of het midden op de dag of midden in de nacht was. Het eerste dat ze hoorde was de deur die opensloeg. Toen werden haar bedgordijnen opzij gerukt, en ze stak een hand op tegen het plotselinge licht en zag dat ze over haar heen gebogen stonden.

‘Vanmiddag maak je je opwachting aan mijn hof,’ zei Joffry. ‘Ga in bad en zorg dat je gekleed bent zoals het mijn verloofde betaamt.’

Sandor Clegane stond naast hem in een eenvoudig bruin wambuis en een groene mantel. In het morgenlicht was zijn verbrande gezicht gruwelijk om te zien. Achter hen stonden twee ridders van de koningsgarde met lange mantels van wit satijn. Sansa trok haar deken tot haar kin over zich heen. ‘Nee,’ kermde ze, ‘alstublieft… laat me liggen.’

‘Als je niet opstaat en je aankleedt doet mijn Jachthond het voor je,’ zei Joffry.

‘Ik smeek u, prins…’

‘Ik ben inmiddels koning. Hond, haal haar uit bed.’

Sandor Clegane schoof een arm onder haar middel, en terwijl ze zich zwakjes verzette tilde hij haar van het donzen bed. Haar deken viel op de grond. Daaronder droeg ze alleen een dun nachthemd om haar naaktheid te bedekken. ‘Doe wat je .gezegd wordt, kind,’ zei Clegane. ‘Kleed je aan.’ Hij duwde haar bijna vriendelijk naar haar garderobe.

Sansa deinsde achteruit. ‘Ik heb gedaan wat de koningin vroeg, ik heb die brieven geschreven, er stond in wat zij had gedicteerd. U had beloofd dat u genadig zou zijn. Alstublieft, laat me naar huis gaan. Ik zal geen verraad plegen, ik zal braaf zijn, ik zweer het, ik heb geen verradersbloed, heus niet. Ik wil alleen maar naar huis.’

Toen herinnerde ze zich haar goede manieren en boog het hoofd.

‘Als het u behaagt,’ besloot ze zwakjes.

‘Het behaagt me niet,’ zei Joffry. ‘Moeder zegt dat ik alsnog met je moet trouwen, dus je blijft hier en je zult gehoorzamen.’

‘Ik wil niet met u trouwen,’ jammerde Sansa. ‘U hebt mijn vaders hoofd afgehakt.’

‘Hij was een verrader. Ik had niet beloofd dat ik hem zou sparen, alleen dat ik genadig zou zijn, en dat ben ik ook geweest. Als het jouw vader niet was geweest had ik hem laten vierendelen of villen, maar ik heb hem een gemakkelijke dood gegund.’